Όπως είναι λογικό, βέβαια, να συμβαίνει, ο ρόλος των γονέων είναι πάρα πολύ σημαντικός στην πορεία ενός αθλητή junior, ειδικά στο άθλημα του τένις το οποίο είναι ατομικό και τα νεαρά παιδιά χρειάζονται στήριξη, κυρίως ψυχολογική όπως υποστηρίζει και ο εκ των κορυφαίων προπονητών στον κόσμο, Νικ Μπολετιέρι.
Με το δικό του μοναδικό τρόπο, ο Νικ Μπολετιέρι προτρέπει τους γονείς να μείνουν μακριά απ’το παιδί τους, στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι το οποίο είναι ευθύνη του προπονητή.
Το άρθρο με τίτλο “Staying out of the way” που δημοσιεύτηκε στο tennisrecruiting.net, o διάσημος Αμερικανός προπονητής, μέσα από την τρομερή εμπειρία του από τέτοιες καταστάσεις, αναλύει τις κόκκινες γραμμές στη σχέση των γονέων με τους αθλητές, με ενδιάμεσο τον προπονητή.
“Ξεκίνησα να διδάσκω τένις στα μέσα της δεκαετίας του 50. Δεν πέρασε μια ημέρα που να μην πω “πάμε πάλι τα ίδια”. Το δυσκολότερο μάθημα δεν ήταν με τους μαθητές αλλά με τους γονείς τους.
Τώρα, πολλοί από τους γονείς που θα διαβάσουν αυτό το άρθρο, θα σκεφτούν ότι δεν αναφέρεται σε αυτούς. Σας παρακαλώ, διαβάστε το αρκετές φορές και να είστε ειλικρινείς με τον εαυτό σας. Σας παρακαλώ: να γίνετε περισσότερο μπαμπάς και μαμά και να αφήσετε τους προπονητές να κάνουν τη δουλειά τους…
Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το βιβλίο που έγραψα με τη Δρ. Τζούλι Άντονι με τίτλο “Winning Combination”:
Το σπουδαιότερο λάθος που κάνουν οι γονείς, είναι να αλλάζουν τις προσδοκίες στα παιδιά τους, πέρα απ’τον πρωταρχικό στόχο που είναι η ευχαρίστηση του παιχνιδιού. Από τη στιγμή που το παιχνίδι αρχίζει και παίζει για την έγκριση των γονιών του ή για να διατηρηθεί η αρμονία στην οικογένεια, το κίνητρο και η διασκέδασή του θα μειωθούν αμέσως, όσο ταλέντο κι αν έχει το παιδί. Πολλοί νέοι παίκτες με σπουδαίο ταλέντο, έχουν σταματήσει το τένις λόγω των γονιών τους, και αρκετά μεγάλα ταλέντα έχουν καταστραφεί με αυτόν τον τρόπο. Δυστυχώς, σε διάφορα τουρνουά ακούγεται αυτό “η Σούζι έχει σούπερ ταλέντο, όμως έχει μεγάλη πίεση απ’τους γονείς της και αυτό της δημιουργεί μεγάλη νευρικότητα για τη νίκη”.
Η γονική πίεση μπορεί να έχει πολλές μορφές. Μπορεί να είναι στο πλαίσιο της πίεσης σε ένα παιδί να προπονηθεί, να κάνει μαθήματα ή να αγωνιστεί σε τουρνουά παρά τη θέλησή του. Μια ύπουλη, επίσης, μορφή πίεσης, είναι η κριτική που γίνεται στο παιδί για τις προσπάθειές του. Το παιδί δεν πρέπει να αισθάνεται ότι κάθε λάθος που κάνει βαραίνει το ίδιο. Είναι αρκετά δύσκολο από μόνο του να ξεπεράσει την αγωνία του να παίζει άσχημα.
Ψυχολογικά, το ανθρώπινο είδος, μαθαίνει το ίδιο καλά – αν όχι καλύτερα – από την θετική παρά την αρνητική κριτική. Είναι πιο χρήσιμο να πεις σε ένα παιδί τι έχει κάνει καλά και να του προτείνεις τι θα έπρεπε να αλλάξει στο μέλλον από το να το φορτώσεις με ευθύνες για το τι πήγε στραβά και τι δεν έπρεπε να κάνει.
Ακόμα και στις πιο καταστροφικές ημέρες, μπορείτε να βρείτε θετικά στοιχεία όπως “Υποθέτω ότι δεν έπαιξες καλά σήμερα, όμως μου άρεσε ο τρόπος που προσπάθησες και πάλεψες” παρά να του πεις “Έπαιξες πραγματικά άσχημα σήμερα”.
Ο προπονητής ενός παιδιού είναι υπεύθυνος για την τεχνική του όμως οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν στη ψυχική του ευεξία.