Λίγο πριν από τις αναμετρήσεις της Σερβία με την Ελλάδα στο Βελιγράδι για το World Group I του Davis Cup, ο Νόβακ Τζόκοβιτς έδωσε μια μεγάλη συνέντευξη στον σέρβικο τηλεοπτικό σταθμό RTS, όπου μίλησε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και το χρυσό μετάλλιο και το ρόλο που έπαιξε το Wimbledon σε αυτό, αλλά και για το μεγάλο “εμπόδιο” για την κατάκτηση περισσότερων τίτλο στο Roland Garros, που δεν ήταν άλλο από τον Ράφα Ναδάλ.
“Ήταν πάντα το κύριο “πρόβλημα” τόσο για μένα, όσο και για τον Φέντερερ. Ο Ναδάλ ήταν αήττητος για πολύ καιρό εκεί. Κάθε φορά που πατούσες μέσα στο court μαζί του ήταν το φαβορί. Ακόμα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είχε πρόβλημα τραυματισμού, ήμουν σε καλύτερη κατάσταση, αλλά και πάλι να ξέρετε ήταν σαν να πρέπει να ανέβεις το ψηλότερο βουνό.
Είναι ο καλύτερος και ο μόνος λόγος που δεν έχω περισσότερους τίτλους στο Roland Garros. Κάθε νίκη εναντίον του εκεί είναι διπλή νίκη”, είπε ο Σέρβος.
Για το λόγο που θεωρεί ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα στην καριέρα του είναι το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι: “Ο κύριος λόγος είναι ότι είχα την ευκαιρία να εκπροσωπήσω τη Σερβία για άλλη μια φορά σε ένα μεγάλο αθλητικό γεγονός.
Ο άλλος λόγος ήταν ότι ήθελα στην καριέρα μου να έχω ένα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Στο Πεκίνο (2008) έχασα από τον Ναδάλ σε ένα πολύ “κλειστό” ημιτελικό και μετά έχασα άλλους δύο ημιτελικούς. Αυτές ήταν μερικές από τις πιο πικρές ήττες της καριέρας μου.” Παραδέχθηκε ο Τζόκοβιτς.
“Πήγα σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς να έχω κερδίσει τίτλο μέσα στη σεζόν. Έκανα επέμβαση στο γόνατο, είμαι 37 ετών, κέρδισαν τον παίκτη που με νίκησε στο Wimbledon. Όλα αυτά κάνουν το μετάλλιο αυτό πολύ ξεχωριστό. Ήταν το μεγαλύτερο επίτευγμα στην καριέρα μου και είναι δύσκολο να το περιγράψω με λόγια.”
Όσο για το ρόλο που έπαιξε το Wimbledon: “Πάντα νιώθω μια γενική πίεση ότι πρέπει να κερδίσω. Πίεση και από τον εαυτό μου, αφού είμαι τελειομανής και θυσιάζω πολλά για να παίξω και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ο βασικός μου στόχος. Ανησυχούσα πολύ μετά τον τραυματισμό μου στο Roland Garros, αλλά όταν κατάφερα να φτάσω στον τελικό του Wimbledon ήξερα ότι θα ήμουν έτοιμος για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.”
“Από την άλλη υπάρχει και η πίεση που μου αρέσει να αποκαλώ “έξτρα”, η οποία εξαρτάται από την κατάσταση που βρίσκομαι. Πριν τον τελικό στο Παρίσι, δεν είχα χάσει set, είχα νικήσει τον Ναδάλ αν και δεν ήταν στα καλύτερά του, αλλά το να τον κερδίσεις στο Παρίσι ειναι κάτι τέράστιο.”
“Ένιωσα την ενέργεια και την υποστήριξη και η “έξτρα πίεση” ήταν μικρότερη από τη συνηθισμένη. Στη Νέα Υόρκη για παράδειγμα δεν ήμουν καλά προετοιμασμένος, δεν ένιωθα καλά στο court, οπότε ένιωθα περισσότερη “έξτρα” πίεση πριν από κάθε αγώνα σε σύγκριση πριν τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το τένις είναι ατομικό άθλημα. Αν δεν έχεις λύση μια δεδομένη μέρα, τελείωσε, έχασες. Με τα χρόνια αυτό με κράτησε αρκετά πειθαρχημένο.”
