Παρίσι, Indian Wells, Μαϊάμι, Μόντε Κάρλο, Ρώμη. Αυτά είναι τα 5, από τα τελευταία 6 τουρνουά Masters, που έχουν διεξαχθεί στο ανδρικό tour. Και στα 5 υπάρχει μια κοινή συνισταμένη. Τα κατέκτησε και τα 5, ο Νόβακ Τζόκοβιτς.
Έχει διεξαχθεί και ένα 6ο, στη Μαδρίτη, το οποίο το κατέκτησε ο Μάρεϊ, αλλά με μια υποσημείωση, εκεί δε συμμετείχε ο Τζόκοβιτς.
Ο ξέφρενος καλπασμός του εξπρές από το Βελιγράδι, δεν έχει τελειωμό. Πλησιάζοντας στο Παρίσι και στο Roland Garros, η Σερβική υπερταχεία, μοιάζει να πηγαίνει με σπασμένα φρένα…
Στην Αιώνια Πόλη, επικυρώθηκε για άλλη μια φορά, αυτό που όλοι γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό. Ότι αυτήν την περίοδο ο τεράστιος Σέρβος τενίστας, δείχνει ασταμάτητος, δείχνει ανίκητος, δείχνει πανίσχυρος. Και είναι ακριβώς έτσι…
Το 2011, ήταν μία επική χρονιά, για τον ίδιο τον Τζόκοβιτς, κατακτώντας 3 τίτλους Grand Slam, 5 τίτλους Masters, σκαρφαλώνοντας παράλληλα για πρώτη φορά στην καριέρα του, στο Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης. Ήταν μια χρονιά ορόσημο για τον ίδιο, αφού με τις απίστευτες τότε εμφανίσεις και επιτυχίες του, έφερε πανάξια το όνομά του να σταθεί δίπλα και ισότιμα, στα ιερά τέρατα της σύγχρονης εποχής, Ρότζερ Φέντερερ και Ράφα Ναδάλ.
Πολλοί, βλέποντας τα απίθανα πράγματα που έκανε τότε ο Νόλε, θεωρούσαν σχεδόν αδύνατο να επαναλάβει στο μέλλον κάτι αντίστοιχο, μέσα σε μία σεζόν. Τέτοια ονειρική χρονιά που πραγματοποιούσε τότε, φάνταζε ως, once in a life time…
Αλλά ο Νόβακ Τζόκοβιτς, μάλλον είχε άλλη γνώμη…Φτάνοντας στο 2015 και βλέποντας όλα αυτά που κάνει φέτος, δείχνοντας περίπου ισοπεδωτικός, μπορούμε απερίφραστα να πούμε, οτι ο Νόλε δε στοχεύει απλά σε επανάληψη του 2011, αλλά κατά τα φαινόμενα πάει για ψηλότερα…
Αυτήν τη στιγμή, σε αυτή τη χρονική συγκυρία, το παιχνίδι του Τζόκοβιτς, δείχνει να είναι σε ανώτερο επίπεδο, κυρίως σε θέμα αποτελεσματικότητας, από όλους τους υπόλοιπους. Ακόμα και από τους βασικότερους ανταγωνιστές του.
Η ψυχολογία του είναι στα ύψη και πως άλλωστε να μην είναι, από την στιγμή την οποία κερδίζει συνεχώς και αισθάνεται ότι το παιχνίδι του, το ολοκληρωτικό του παιχνίδι, συνεχίζει να αποτελεί δισεπίλυτο γρίφο για όλους τους αντιπάλους του.
Το timing δείχνει ιδανικό για τον Νόλε, για να συνεχίσει να κυριαρχεί στο tour. Ο ίδιος είναι σε κατάσταση φόρμας τρομακτικής, την ίδια ώρα που ο Ράφα Ναδάλ, δείχνει να ταλανίζεται από προβλήματα, κυρίως ψυχολογικής φύσεως, που έχουν άμεσο αντίκτυπο στα συνεχή αρνητικά του αποτελέσματα. Μια κατάσταση, που ο Ράφα περίμενε να ανατραπεί άρδην στα χωμάτινα court, αλλά έχοντας φτάσει ένα βήμα πριν το τέλος της clay season, ο Ράφα συνεχίζει να παρουσιάζει μια προβληματική απόδοση και μια εικόνα πρωτόγνωρη για τα δικά του δεδομένα.
Όσον αφορά τον έτερο μεγαλύτερο, διαχρονικά, αντίπαλο του Νόλε, τον Ρότζερ Φέντερερ, μέχρι τώρα συνολικά στη χωμάτινη περίοδο, έχει παρουσιάσει ένα μέτριο πρόσωπο, με λίγες εκλάμψεις του αληθινού του επιπέδου. Ανέκαθεν γνωρίζαμε, ότι η λιγότερο αγαπημένη επιφάνεια του Ελβετού μαέστρου είναι το χώμα, αλλά φέτος παρουσιάζεται, εκτός από εμφανώς ντεφορμέ, κάποιες στιγμές ίσως και κάπως νωθρός, σα να βγάζει ένα αίσθημα ότι «βιάζεται» να τελειώσει η περίοδος του χώματος, για να ξεκινήσει το λατρεμένο του γρασίδι…
Νομίζεις ότι χρησιμοποιεί το χώμα σαν το προπαρασκευαστικό στάδιο, για τα επερχόμενα grass court…
Στην παρούσα φάση, ο Νόβακ Τζόκοβιτς παρουσιάζεται παντοδύναμος, αποφασιστικός, γεμάτος ενέργεια και αυτοπεποίθηση, παίζοντας ένα απόλυτο τένις, που αποπνέει ένα αίσθημα υπεροχής, ενώ οι βασικοί ανταγωνιστές του, όχι. Και το κυριότερο, ο Νόλε έναντι των υπολοίπων, κρατάει συνεχώς το παιχνίδι του σε υψηλότατα στάνταρ, χωρίς καμία παρατεταμένη «κοιλιά» και έτσι προκύπτουν οι αδιάκοπες επιτυχίες του.
Το τουρνουά της Ρώμης, ήταν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της πραγματικής εικόνας που επικρατεί τώρα στο ανδρικό tour.
Από τη μία πλευρά ο Τζόκοβιτς, παρά τις απώλειες κάποιων σετ, θα λέγαμε ότι μάλλον εύκολα έφτασε στον 24ο τίτλο Masters της θρυλικής καριέρας του. Ακόμα και όταν σε κάποιους αγώνες, φαινόταν κάποιες στιγμές να πιέζεται, ξαφνικά με έναν μαγικό τρόπο, άλλαζε τα δεδομένα υπέρ του και έφτανε στο στόχο του, τη νίκη. Αλλά αυτός είναι ο Νόβακ Τζόκοβιτς, η επιτομή της αποτελεσματικότητας. Μπαίνει στο γήπεδο με συγκεκριμένο πλάνο και στόχο και σχεδόν πάντα βρίσκει τη διέξοδο που τον οδηγεί σε αυτό που επιζητά, την τελική επικράτηση.
Από την άλλη πλευρά, τι είδαμε στη Ρώμη? Είδαμε έναν Ναδάλ μέχρι τον προημιτελικό, να κάνει κάποιες καλές εμφανίσεις, δείχνοντας σημάδια εμφανούς ανάκαμψης, κυρίως στην αντιμετώπιση από πνευματικής άποψης των αγώνων. Αλλά και σωματικά έδειχνε σε άρτια κατάσταση, ενώ το footwork και το forehand, τα δύο μεγάλα του όπλα, λειτουργούσαν σε υψηλές στροφές. Αλλά στο μεγάλο ραντεβού με τον Βαβρίνκα, ο Ράφα απεδείχθη και πάλι ασυνεπής. Εμφάνισε ξανά, για πολλοστή φορά το τελευταίο διάστημα, τα ίδια συμπτώματα που τον οδηγούν σε ήττες. Λάθος διαχείριση των κρίσιμων πόντων, άρα η χαμηλή αυτοπεποίθηση συνεχίζει να τον κυριεύει. Ο Ράφα πάλεψε με πάθος, ήθελε με πείσμα τη νίκη, αλλά φάνηκε οτι δε μπορούσε.
Στην καθαρή ήττα βέβαια του Ναδάλ, δεν «ευθύνεται» μόνο ο Ισπανός, αλλά και η καταπληκτική εμφάνιση που έκανε εκείνη τη βραδιά ο Βαβρίνκα. Ο Σταν, κάνοντας ίσως το καλύτερο φετινό του παιχνίδι, ήταν καταιγιστικός και μας θύμισε έντονα τον Σταν της Αυστραλίας του 2014. Είναι οι αγώνες που το μόνο που κάνεις, είναι να απολαμβάνεις την ομορφιά του τένις που μπορεί να προσφέρει κάποιες φορές ο Ελβετός. Αλλά κάποιες φορές, όχι πάντα…Του λείπει η διάρκεια, η απόδοσή του ενίοτε εμφανίζει τρομερές διακυμάνσεις από αγώνα σε αγώνα και φάνηκε ξανά αυτό στον ημιτελικό με τον Φέντερερ, που ηττήθηκε πανεύκολα, σε λιγότερο από μια ώρα από τον συμπατριώτη του.
Όσον αφορά τον Ρότζερ Φέντερερ, έχω πει στο παρελθόν και συνεχίζω να το πιστεύω, ότι με τα παρόντα δεδομένα και την εξωπραγματική κατάσταση που βρίσκεται ο Τζόκοβιτς, είναι ο μόνος παίκτης που μπορεί να χτυπήσει αυτήν την περίοδο στα ίσα τον Σέρβο υπεραθλητή. Γιατί ο πραγματικός Φέντερερ, με την ανεξάντλητη ποικιλία επινοήσεων, με τα απρόσμενα και μεγαλοφυή χτυπήματα που είναι ικανός να εκτελέσει, με τις συνεχείς εναλλαγές τρόπου παιχνιδιού που μπορεί να εφαρμόσει, είναι αυτός που μπορεί να μπλοκάρει και να μπερδέψει την «ανθρώπινη μηχανή» που λέγεται Τζόκοβιτς.
Με συμβατικό τένις, που στηρίζεται κατά πρώτο λόγο, στις ανταλλαγές χτυπημάτων από την baseline, ο Νόλε αυτήν τη στιγμή, απλά δεν αντιμετωπίζεται…
Αλλά αυτόν τον Φέντερερ, δεν τον είδαμε στον μεγάλο τελικό του Campo Centrale του Foro Italico. Απεναντίας, είδαμε έναν Φέντερερ κάπως άνευρο, χωρίς μεγάλη όρεξη, που έπαιρνε λίγες επιθετικές πρωτοβουλίες και δε μπορούσε να περάσει το δικό του πλάνο στη στρατηγική του παιχνιδιού. Όλος ο τελικός, από την αρχή ως το τέλος, μπήκε στα καλούπια που οριοθέτησε ο Τζόκοβιτς.
Ο μεγάλος Σέρβος, ήταν αυτός που όριζε τους περισσότερους πόντους, κρατώντας με βαθιά χτυπήματα συνεχώς τον Φέντερερ καρφωμένο στην baseline. Ακόμα και τα retour του, στα service του Ελβετού, ήταν συχνά πολύ επιθετικά και άριστα τοποθετημένα. Με εκπληκτικό footwork, βρισκόταν συνεχώς στο σωστό σημείο, για να εκτελεί φαρμακερά open stance forehand και backhand, που έπλητταν ανεπανόρθωτα τον κορυφαίο αντίπαλό του. Με αυτήν την εικόνα των δύο μονομάχων, το αποτέλεσμα δε θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό.
Θρίαμβος του Τζόκοβιτς και άλλη μια απόδειξη, ότι είναι και νιώθει πανέτοιμος να φτάσει στον μεγαλύτερο στόχο της καριέρας του, που δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του Roland Garros που ακολουθεί.
Η Ρώμη, ήταν και ο τελευταίος σταθμός, πριν το μεγάλο ραντεβού του Παρισιού για το δεύτερο χρονικά Grand Slam της σεζόν.
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς, το δηλώνει περίτρανα σε κάθε ευκαιρία, ότι αυτό είναι το τρόπαιο που αποζητά περισσότερο από όλα, γι’αυτό προετοιμάζεται όλη τη χρονιά. Του λείπει πολύ, αυτός ο τίτλος είναι που θα τον βάλει στο προνομιούχο club των ελάχιστων παικτών, που έχουν ολοκληρώσει το μυθικό Grand Slam καριέρας.
Αν σκεφτούμε ότι στην εποχή της Open Era, από το 1968 και μετά, μόλις τέσσερις τενίστες έχουν καταφέρει αυτό το απίστευτο επίτευγμα (Λέιβερ, Άγκασι, Φέντερερ, Ναδάλ), καταλαβαίνουμε εύκολα, γιατί ο Σέρβος superstar θέλει διακαώς, περισσότερο από κάθε τι, να υψώσει στο Philippe Chatrier το συγκεκριμένο τρόπαιο…
Το γνωρίζει και ο ίδιος, το γνωρίζουν και όλοι οι αντικειμενικοί παρατηρητές, ότι είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου στο Παρίσι. Αυτή τη χρονιά και με το status που έχει διαμορφωθεί εδώ και μεγάλο διάστημα, δείχνει ότι είναι πιο κοντά στον υπέρτατο στόχο του, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Τώρα, ξέρει ότι είναι η μεγάλη του ευκαιρία.
Σαφώς υπάρχει και το ενδεχόμενο, αυτή η μεγάλη του προσμονή και το ότι, όλες οι λογικές γνώμες δείχνουν τελικό νικητή αυτόν, να του προσδώσει ένα περισσότερο άγχος. Ξέρει πολύ καλά, ότι ένα τουρνουά Grand Slam με αγώνες best of five και ειδικά στο χώμα, κρύβει πολλές ιδιαιτερότητες.
Και πάνω από όλα ο Νόλε δε ξεχνάει, όπως και όλοι μας, ότι στο Παρίσι θα είναι όλοι εκεί…
Ναι, ο Ραφαέλ Ναδάλ δε δείχνει στην καλύτερή του κατάσταση, αλλά είναι πάντα ο απόλυτος κυρίαρχος του Roland Garros, με το ακατάρριπτο ρεκόρ των 9 τίτλων…
Ναι, ο Ρότζερ Φέντερερ δε φαίνεται να βρίσκεται στην κορυφαία φόρμα του, αλλά απλά είναι ο Ρότζερ Φέντερερ…
Ναι, οι μεγάλοι τίτλοι, μοιράζονται σε συντριπτικό ποσοστό στους γνωστούς τρεις, αλλά κανείς δε μπορεί να μηδενίσει ποτέ τις πιθανότητες, ενός Μάρεϊ, ενός Νισικόρι, ενός Βαβρίνκα…
Ας κάνουμε υπομονή, να δούμε τελικά τι θα επικρατήσει στο φετινό Roland Garros. Η επιβεβαίωση των ουσιαστικών δεδομένων και της πραγματικής κατάστασης, που δείχνουν αναφανδόν τον Νόλε ή μήπως έχουν μια διαφορετική άποψη ο Ράφα, ο Ρότζερ ή κάποιος άλλος…??
Rendez-vous a Paris…!
Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr