Το τελευταίο του Major τρόπαιο, εκτός Roland Garros που είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, το είχε κατακτήσει στο Flushing Meadows το κάπως μακρινό 2013. Έκτοτε και έχοντας πάρει φαινομενικά η καριέρα του μια μάλλον φθίνουσα πορεία για ένα μεγάλο διάστημα εξαιτίας κυρίως αλλεπάλληλων τραυματισμών, οι περισσότεροι ίσως πίστεψαν ότι ο Ραφαέλ Ναδάλ δεν μπορεί πλέον να κατακτήσει άλλο Grand Slam πέραν του χωμάτινου Γαλλικού, εκεί που δείχνει και είναι σχεδόν ανίκητος.
Φέτος, τέσσερα χρόνια αργότερα, η αποστομωτική απάντηση-διάψευση ήρθε δια χειρών του τεράστιου Ισπανού, που κατακτώντας το US Open υπενθύμισε σε όλον τον κόσμο, ότι σε αθλητές γίγαντες όπως είναι αυτός, δεν πρέπει ποτέ να προδικάζει κανείς το παραμικρό και να προεξοφλεί το οτιδήποτε.
Το αθλητικό βεληνεκές τέτοιων σπάνιων περιπτώσεων όπως είναι ο Ναδάλ, μπορεί να ανατρέψει ανά πάσα στιγμή την οποιαδήποτε δυσοίωνη πρόβλεψη που άπτεται των λογικών ως ένα σημείο υποθέσεων που γίνονται ενίοτε για το μέλλον της καριέρας τους.
Ο Ράφα, αυτή η επιτομή της θέλησης, της πειθαρχίας και της αγωνιστικότητας, απέδειξε και στην Νέα Υόρκη αυτό που μας παρουσιάζει σε όλη τη φετινή ονειρική χρονιά που πραγματοποιεί: έχει τόσο υπέρμετρο αθλητικό εγωισμό, που αυτό αποτέλεσε το εφαλτήριο όχι απλά να επανέλθει στα επίπεδα που τον ξέραμε, αλλά να παίζει στα 31 του χρόνια το καλύτερο τένις της ζωής του.
Βροντοφώναξε και πάλι αυτό που τον χαρακτηρίζει σε όλη του τη μυθική καριέρα: όσο βρίσκεται στα γήπεδα και κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες και ατυχίες που συναντάει, ο στόχος του θα είναι πάντα και μόνο, η επιτυχία και η κορυφή. Τίποτα λιγότερο δεν τον ικανοποιεί, μόνο η νίκη, μόνο ο θρίαμβος. Γι’αυτό και τον βλέπεις να ξεχειλίζει από υπερβολικό πάθος και να παίζει τον κάθε πόντο σαν να μην υπάρχει αύριο.
Η κατάκτηση του 16ου Grand Slam τίτλου του, ήρθε και να εδραιώσει τον μεγάλο Ισπανό στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης, αφού απέκτησε και μια σχετική διαφορά ασφαλείας από τον έτερο μεγάλο πρωταγωνιστή της φετινής σεζόν Ρότζερ Φέντερερ, στη μάχη των δύο για το Year-end No1.
Απόλυτα δίκαια όμως ο Ναδάλ βρίσκεται στο Νο1 και ο Φέντερερ στο Νο2. Γιατί ναι μεν έχουν μοιραστεί ισομερώς τους τίτλους φέτος, έχοντας στην κατοχή τους από δύο Major, από δύο Masters1000 και από ένα πεντακοσάρι, αλλά ο Ράφα έχει δείξει μεγαλύτερη συνέπεια, συνέχεια και διάρκεια στη χρονιά, αφού έχει πάρει μέρος σε πολύ περισσότερα τουρνουά συγκριτικά με τον Ρότζερ, που δείχνει πολύ επιλεκτικός στις συμμετοχές του γεγονός που αναμφίβολα του ψαλιδίζει τις ελπίδες για την επιστροφή του στην κορυφή.
Να θυμηθούμε μόνο τη χωμάτινη περίοδο για παράδειγμα, όπου ο Ισπανός συμμετείχε σε 5 τουρνουά κατακτώντας τα 4 με την ανάλογη συγκομιδή πόντων, την ώρα που ο Ελβετός δεν συμμετείχε σε κανένα…
Έτσι ουσιαστικά και σε μεγάλο ποσοστό αντικατοπτρίζεται και προκύπτει η δικαιότατη διαφορά τους και κατ’επέκταση ο Ράφα βρίσκεται πανάξια στο θρόνο της παγκόσμιας κατάταξης.
Το φετινό US Open ήταν ένα τουρνουά που στιγματίστηκε από τις απουσίες αρκετών βαριών ονομάτων, που αναντίρρητα μείωσαν σε ένα βαθμό τη λάμψη του. Απουσίες όπως του Τζόκοβιτς, του Μάρεϊ ή του Βαβρίνκα κατά πρώτο λόγο ή ακόμα και του Νισικόρι ή του Ράονιτς πιο πίσω, δεν μπορεί κανείς να τις προσπεράσει αβρόχοις ποσίν. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι τενίστες τέτοιου επιπέδου είναι που αποτελούν το αλατοπίπερο, τον μαγνήτη στα μεγάλα τουρνουά.
Λογικό κι επόμενο η προσοχή του κόσμου έπεσε σχεδόν αποκλειστικά στα δύο ιερά τέρατα Φέντερερ και Ναδάλ, αναμένοντας τη σύγκρουσή τους στον ημιτελικό που εν πολλοίς θα έκρινε τον φετινό πρωταθλητή στην Νέα Υόρκη. Μια σύγκρουση που δεν έγινε ποτέ όμως, όπως και ποτέ άλλωστε δεν έχουν αναμετρηθεί στο US Open, ελέω Χουάν Μάρτιν ντελ Πότρο.
Ο σπουδαίος Αργεντινός παίκτης πρωταγωνίστησε στα δύο καλύτερα ματς που είδαμε στο φετινό Αμερικανικό Open. Στην εκπληκτική ανατροπή του στον γύρο των 16 επί του Τιμ ξεδιπλώνοντας όλον τον χαρακτήρα του πρωταθλητή που τον διακατέχει και φυσικά στον μεγάλο προημιτελικό με τον Φέντερερ όπου πραγματοποίησε την καλύτερη φετινή του εμφάνιση.
Ο Ντέλπο εκείνο το βράδυ έδειξε την τεράστια τενιστική του κλάση κόντρα στον κορυφαίο των κορυφαίων και υπενθύμισε σε όλους μας πόσο διαφορετική θα ήταν η διαδρομή της καριέρας του αν δεν είχε πληγεί από τόσους σοβαρούς τραυματισμούς.
Από την άλλη πλευρά ο Ρότζερ Φέντερερ βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν ήταν φέτος στην Νέα Υόρκη ο αέρινος μαέστρος που είχε θαμπώσει όλον τον τενιστικό πλανήτη από το ξεκίνημα της σεζόν μέχρι και το Wimbledon. Αντιθέτως και με βασικότερη αιτία το χρόνιο πρόβλημα με την πλάτη του που επανεμφανίστηκε στο Μόντρεαλ, παρουσιάστηκε καθαρά ανέτοιμος, πιο βαρύς, χωρίς ρυθμό, εμφανώς σε χαμηλότερα στάνταρ από αυτά που μας είχε καταπλήξει ως τώρα μέσα στη χρονιά. Όταν χρειάζεται 5 σετ για να υποτάξει στους δύο πρώτους γύρους τενίστες όπως ο Τιαφό και ο Γιούζνι, δείχνει ότι όντως κάτι δεν πάει καλά και οι ελπίδες του για τον τίτλο μετριάζονται.
Κάπου μέσα του νομίζω και ο ίδιος ο Φέντερερ το ήξερε ότι στην κατάσταση την αγωνιστική που βρισκόταν οι προσδοκίες του ήταν κάπως περιορισμένες. Όσο κι αν προσπάθησε ο μεγάλος Ελβετός στον προημιτελικό, ο Αργεντινός ήταν καλύτερος και δικαιούτο 100% την πρόκριση, κάτι που φυσικά παραδέχθηκε με ειλικρίνεια και ο Ρότζερ, κάτι που είδε και όλος ο κόσμος.
Ο Ντελ Πότρο προκρίθηκε στον ημιτελικό του Flushing Meadows, κουβαλώντας μαζί του και την αύρα και την ορμή των δύο εκθαμβωτικών νικών του με Τιμ και Φέντερερ.
Και η εξαιρετική εμφάνισή του στο πρώτο σετ του αγώνα που όλοι περίμεναν, στον αγώνα του ενάντια στον Ναδάλ, έδειχνε ότι ούτε ο Ισπανός θα μπορούσε να ανακόψει την τρελή πορεία του κοσμαγάπητου Χουάν.
Εκεί ακριβώς όμως ήταν που ήρθε η στιγμή να μιλήσει ο καταπληκτικός τενίστας που λέγεται Ράφα Ναδάλ. Ξαφνικά, σαν να τον ακούμπησε ένα μαγικό ραβδί, με την έναρξη του δεύτερου σετ ο απίστευτος matador ανέβασε το επίπεδο του τένις του σε ύψη δυσθεώρητα, πραγματοποιώντας μέχρι τέλους, ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχει κάνει ποτέ στη ζωή του σε hard court.
Ο απόλυτα προβλέψιμος Ναδάλ του πρώτου σετ, που απλά σημάδευε συνεχώς το θεωρητικά ασθενές backhand του Ντέλπο περιμένοντας το λάθος του αντιπάλου του, ο Ναδάλ του πρώτου σετ που προσπαθούσε συνεχώς να αποκρούει τα ρουκετοβόλα forehand του ανθρώπου που διαθέτει το ισχυρότερο flat forehand στον κόσμο, από το δεύτερο σετ και μετά μεταλλάχθηκε.
Μπροστά στον κίνδυνο που διαγραφόταν μπήκε αφιονισμένος στο court, με πλήρη αλλαγή στρατηγικής, ανοίγοντας το γήπεδο με απίθανες γωνίες που έδινε στα groundstrokes που εξαπέλυε, φέρνοντας σε αμέτρητες περιπτώσεις σε full stretch τον Αργεντινό, που φαινόταν ανήμπορος να μαντέψει και να προλάβει τις μπάλες που έρχονταν προς κάθε κατεύθυνση από τη ρακέτα του τρομακτικού Ισπανού.
Η απίστευτη κίνηση του Ράφα γέμιζε τη δική του πλευρά του γήπεδου, που με το τρόπο και την ταχύτητα που το κάλυπτε έδειχνε “πολύ μικρό”, την ίδια στιγμή που το αντίστοιχο του Χουάν έδειχνε “τεράστιο”…
Ενδεχομένως θα μπορούσε να δοθεί ένα κάποιο ελαφρυντικό στον Ντελ Πότρο, με την έννοια ότι προερχόταν από δύο εξαντλητικούς σωματικά και πνευματικά προηγούμενους αγώνες του σε αντίθεση με τους δύο πανεύκολους αντίστοιχους του Ναδάλ, αλλά είναι ένα ίσως ισχνό επιχείρημα που μπορεί να εκπέσει αν σκεφτούμε οτι η αλλαγή σκηνικού με την κατάρρευση του Ντέλπο και την απογείωση του Ράφα έγινε πολύ γρήγορα στον αγώνα, με την αρχή κιόλας του δεύτερου σετ και όχι στο τέταρτο ή σε ένα πέμπτο, οπότε θα είχε και πιο ουσιαστική βάση συζήτησης η κούραση του Αργεντινού.
Η κυριότερη αιτία της μεταστροφής του ημιτελικού ήταν η διαστημική εμφάνιση του Ναδάλ, που χαρακτηρίζεται χωρίς υπερβολή ισοπεδωτική. Ενός Ναδάλ που έβγαζε στο court όλα αυτά τα στοιχεία που μας έχουν καταπλήξει φέτος και δείχνουν και τη διαφορετική τακτική του πλέον στην προσέγγιση του παιχνιδιού.
Πιο επιθετικός συνολικά, με μεγαλύτερη ποικιλία επιλογών, παίρνοντας και χτυπώντας πιο γρήγορα τη μπάλα στην άνοδό της, καλύτερο και αποτελεσματικότερο service ιδίως το δεύτερο, πιο συχνά aproach στο φιλέ με πολύ μεγάλα ποσοστά επιτυχίας διαθέτοντας ένα σπουδαίο βολέ, χρησιμοποίηση του εξαιρετικού του slice ως βασικό εργαλείο τακτικής και ένα backhand ειδικά το cross court, που μας έχει αφήσει άφωνους με τη βελτίωσή του δίνοντάς του αμέτρητους πόντους. Για το forehand του προφανώς κάθε περαιτέρω αναφορά είναι περιττή…
Με τον Ράφα σε τέτοια εξωφρενική κατάσταση, ο τελικός απέναντι σε έναν αντίπαλο όπως είναι ο φιλότιμος Κέβιν Άντερσον, που σαφώς παίρνει τα εύσημα για την παρουσία του εκεί αλλά που προήλθε ας είμαστε ειλικρινείς και από ένα κάπως αποδυναμωμένο ταμπλώ εξαιτίας τόσων μεγάλων απουσιών, δεν θα μπορούσε να έχει άλλον θριαμβευτή πέραν του εκπληκτικού Ίβηρα υπεραθλητή.
Ο Ραφαέλ Ναδάλ ήταν ο καλύτερος παίκτης του φετινού Αμερικανικού Open και η στέψη του για 3η φορά στη ζωή του ως τροπαιούχου στο Arthur Ashe ήρθε να αποδώσει δικαιοσύνη και να δώσει συνέχεια στη μαγική χρονιά που διανύει, με την κατάκτηση του δεύτερου φετινού του Grand Slam και της οριστικοποίησής του ως Νο1 του κόσμου.
Και φυσικά αυτός ο 16ος Major τίτλος, έρχεται να γιγαντώσει ακόμα περισσότερο την απίστευτη καριέρα του μεγαλύτερου αθλητικού θρύλου που ανέδειξε ποτέ η Ισπανία.
Μια καριέρα που, βλέποντάς τον να αποδίδει τέτοιο επίπεδο τένις και γνωρίζοντας την αδιανόητη πρωταθληματική αντίληψη που τον διακατέχει, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι περιλαμβάνει ακόμα αρκετά μελλοντικά κεφάλαια…
Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr