Λίγες μέρες πριν από το σπουδαίο event που έχουν προγραμματίσει προς τιμή του στο Roland Garros, ο Ράφα Ναδάλ μίλησε στην L’Équipe για τη ζωή του μετά το τένις, το σώμα του που τον πρόδωσε, τις προκλήσεις της καριέρας του και την επόμενη μέρα.
Με απόλυτη ειλικρίνεια και γαλήνη, ο Ισπανός θρύλος αποτύπωσε το τέλος μιας εποχής.
«Δεν μου λείπει το τένις»
Ο 37χρονος Ισπανός παραδέχεται πως δεν νιώθει νοσταλγία για την αγωνιστική δράση.
«Δεν μου λείπει το τένις γιατί ένιωσα πως ολοκλήρωσα ό,τι μπορούσα. Το σώμα μου δεν άντεχε άλλο. Ήθελα να συνεχίσω λίγο ακόμη, αλλά το πόδι μου ήταν σε άθλια κατάσταση – δεν μπορούσα σχεδόν να περπατήσω».
Παρότι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί πια, ο Ράφα δηλώνει ευτυχισμένος: «Δεν είμαι σε θέση να παίζω, αλλά μπορώ να ζήσω μια φυσιολογική ζωή χωρίς πολύ πόνο. Αυτό είναι τεράστιο για μένα. Κάποιες νύχτες κοιμάμαι λίγο λόγω του μωρού, αλλά έτσι είναι η ζωή».
Η απόφαση να αποσυρθεί
Η απόφαση του Ναδάλ δεν ήρθε ξαφνικά: «Προσπάθησα να επιστρέψω. Ήθελα να πολεμήσω, αλλά το σώμα μου δεν μου το επέτρεψε. Μετά την επέμβαση στο ισχίο δεν μπορούσα να τρέξω ελεύθερα, και κάθε απότομη κίνηση ήταν πόνος. Συνέχισα να ελπίζω, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν υπήρχε πρόοδος. Χωρίς τον στόχο της κορυφής, δεν είχε νόημα να συνεχίσω».
Οι τραυματισμοί και το τίμημα
Ο Ναδάλ περιέγραψε αναλυτικά την πάγια μάχη του με το σώμα του. Από το 2005 έπαιζε με εξειδικευμένο πάτο στο παπούτσι που μετέφερε το κέντρο βάρους του ποδιού του.
«Ήταν 7 χιλιοστά – τεράστια διαφορά. Μου επέτρεψε να συνεχίσω, αλλά αποσταθεροποίησε όλο το σώμα μου. Παρ’ όλα αυτά, έζησα πολλά περισσότερα απ’ όσα ονειρεύτηκα, ακόμη και αν ήμουν υγιής».
Για την κριτική στον Αλκαράθ
Ο Ράφα υπερασπίστηκε τον Κάρλος Αλκαράθ, μετά τις εντυπώσεις που άφησε το πρόσφατο ντοκιμαντέρ του: «Δεν αντικατοπτρίζει ποιος είναι πραγματικά. Δεν δείχνει έναν παίκτη που δουλεύει σκληρά, αλλά κάποιον που του αρέσει να διασκεδάζει. Αυτό δεν είναι ο Κάρλος. Είναι σπουδαίος επαγγελματίας και δουλεύει σκληρά για να φτάσει στην κορυφή».
Για την υπόθεση Σίνερ
Ο Ναδάλ στάθηκε με σθένος στο πλευρό του Τζάνικ Σίνερ: «Είμαι βέβαιος ότι ποτέ δεν ήθελε να κάνει κάτι παράνομο. Θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά γι’ αυτό. Ήταν ένας εφιάλτης για εκείνον. Δεν πιστεύω πως του φέρθηκαν διαφορετικά επειδή είναι Νο1 στον κόσμο».
Ο αποχαιρετισμός στο Roland Garros
«Δεν μου αρέσουν οι τιμές και τα αφιερώματα. Δεν έχω μεγάλο εγώ. Αλλά στο Παρίσι είναι αλλιώς. Το Roland Garros είναι το μέρος των πιο έντονων συναισθημάτων μου. Είναι μια κοινή ιστορία. Είμαι ευγνώμων που θα μπορέσω να πω “ευχαριστώ” σε όσους με στήριξαν. Είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ».
