Είναι εφικτό αντικειμενικά; Eίναι δυνατόν να συμβαίνει; Έγκειται στα πλαίσια της κοινής λογικής, στις 14 τελευταίες διοργανώσεις που έχουν γίνει σε ένα συγκεκριμένο Grand Slam, ο ίδιος άνθρωπος να έχει κατακτήσει τις 11 από αυτές;


 

Μα ακούγεται σαν ένα όνειρο, σαν ένα ευφάνταστο αθλητικό παραμύθι, θεωρείται αδιανόητο.

Κι όμως. Δεν είναι τίποτα απ’όλα αυτά, ούτε όνειρο, ούτε παραμύθι αλλά μια απτή πραγματικότητα όταν μιλάμε για τον Ραφαέλ Ναδάλ και το Roland Garros… Δύο έννοιες που έχουν καταστεί ταυτόσημες!

Είναι ένα φανταστικό επίτευγμα, 11 τίτλοι από τον ίδιο παίκτη στο ίδιο Major, ένα επίτευγμα που εμπίπτει στην κατηγορία των ιστορικών αθλητικών κατορθωμάτων και που έκανε πράξη ο μεγαλύτερος παίκτης που εμφανίστηκε ποτέ στο τένις στα χωμάτινα γήπεδα, ο Ράφα Ναδάλ.

Και που όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, η τρομακτική επιβολή και παντοδυναμία του τεράστιου Ισπανού υπεραθλητή στα clay court, δεν έχει ξανασυμβεί σε τέτοιο βαθμό ποτέ από κανέναν παίκτη σε οποιαδήποτε επιφάνεια. Τόσο καταλυτικός, τόσο κυριαρχικός, τόσο απόλυτος σε μια συγκεκριμένη επιφάνεια, κανένας, πουθενά, ποτέ!

Αυτός ο άνθρωπος θαρρείς ότι έχει γεννηθεί για να παίζει τένις στο χώμα. Αναφανδόν είναι ένας εκπληκτικός τενίστας συνολικά, αλλά στα κόκκινα τερέν, ώρες ώρες μοιάζει εξωγήινος… Κάθε χρόνο εδώ και τόσα πολλά χρόνια σταθερά, όταν ξεκινάει την άνοιξη η clay season όλοι ξέρουν ποιος θα είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής. Δεν είναι πρόβλεψη, είναι βεβαιότητα…

Άλλωστε τα αποτελέσματα μιλούν από μόνα τους ως αδιάψευστοι μάρτυρες: 79 τίτλοι καριέρας για τον Ισπανό μύθο εκ των οποίων οι 57 προέρχονται από τα χωμάτινα τουρνουά, που διατρανώνει μια συντριπτική ποσοστιαία αναλογία επιτυχίας του στο χώμα, φανερώνοντας την παντοδυναμία του εκεί.

Αλλά φυσικά δεν είναι μόνο οι αριθμοί που προκαλώντας δέος δείχνουν τη μεγαλοσύνη και τη μοναδικότητα του Ναδάλ στο χώμα. Είναι και ο δυναστικός και καταιγιστικός τρόπος που τα επιτυγχάνει όλα αυτά και που ενώ στο “τέλος της ημέρας” οι νίκες του φαίνονται ως κάτι το απλό και διαδικαστικό, είναι επειδή αυτός τις κάνει να φαίνονται έτσι…

Η εναρμόνιση και η αφομοίωση που έχει το παιχνίδι του Ράφα με τα χωμάτινα court κυριολεκτικά είναι παροιμοιώδεις. Έχει μελετήσει, ανιχνεύσει και καλλιεργήσει με ενδελέχεια, βάσει των τενιστικών δυνατοτήτων και προσόντων που διαθέτει και που είναι ιδανικά για το χώμα, σπιθαμή προς σπιθαμή κάθε δυναμική λεπτομέρεια που μπορεί να προσφέρει το κάτι επιπλέον στην αποτελεσματικότητα του παιχνιδιού του αυτή η επιφάνεια.

Οι ιδιαιτερότητες που έχει το χώμα, όπως είναι η υψηλή αναπήδηση αλλά και η καθυστέρηση της μπάλας συγκριτικά με το χόρτο ή το hard, αναδεικνύουν στο μέγιστο τα πλεονεκτήματά του και τον κάνουν να υπερέχει εκεί τόσο πολύ. Για παράδειγμα, ο Ράφα που διαθέτει έτσι κι αλλιώς το καλύτερο topspin reverse forehand που είδαμε ποτέ από τενίστα, στο χώμα βρίσκει το πεδίο να το εκτελεί συχνότερα σε σχέση με τα άλλου τύπου πιο γρήγορα court, προλαβαίνοντας πιο εύκολα να πάρει θέση για να εξαπολύσει τα θανατηφόρα open stance shot του, που με το ατελείωτο spin που φεύγει η μπάλα από τη ρακέτα του και με αυτό το εξωφρενικό “μέτρο” που έχουν τα χτυπήματά του στέλνοντάς την ακριβώς εκεί που θέλει, το αποτέλεσμα είναι τις περισσότερες φορές το ίδιο: οι αντίπαλοι να έρχονται σε απόγνωση, μην ξέροντας πως να αντιμετωπίσουν σε διάρκεια αυτούς τους συνεχείς βομβαρδισμούς…

Η εξοικείωση και η αποδοτικότητα του Ναδάλ στα χωμάτινα γήπεδα χωρίς ίχνος υπερβολής αγγίζει την τελειότητα. Για αυτό και η αποστολή κάθε παίκτη να τον κερδίσει σε αυτήν την επιφάνεια καθίσταται διαχρονικά εξόχως δύσκολη, μια αποστολή που μετατρέπεται σε σχεδόν αδύνατη όταν φτάνουμε στο Roland Garros που απαιτείται να του πάρει κάποιος τρία νικηφόρα σετ. Όταν σε 88 αγώνες που έχει δώσει στη ζωή του στο Γαλλικό Open έχει χάσει μόλις δύο φορές, τότε καταλαβαίνεις ότι έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση ενός απίστευτου αθλητή, που έχει καταφέρει σε αυτήν την κορυφαία διοργάνωση πράγματα ασύλληπτα.

Και γι’αυτό λοιπόν ούτε το φετινό Παρισινό Major θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στα καθιερωμένα, από την στιγμή την οποία ο τεράστιος Ισπανός ερχόταν πανέτοιμος στην Πόλη του Φωτός για το “Undecima” όπως μας είχε δείξει άλλωστε και στα χωμάτινα τουρνουά της clay season που προηγήθηκαν, κατακτώντας τα τρία από τα τέσσερα στα οποία συμμετείχε.

Απώλεσε μόνο τον τίτλο στο Masters της Μαδρίτης χάνοντας στον προημιτελικό από τον Ντόμινικ Τιμ, σε μια μέρα όμως που ο Αυστριακός κατάφερε να πιάσει μια απόδοση διαστημική. Αλλά ίσως αυτός να είναι και ο μοναδικός χαρακτηρισμός απόδοσης που πρέπει να πιάσει κάποιος για να κερδίσει τον Ναδάλ στο χώμα, διαστημική…

Τέτοια θαύματα όμως δεν γίνονται συνεχώς και βεβαίως δεν έγιναν ούτε φέτος στο Παρίσι. Γιατί ο μεγάλος Ράφα είχε πάντα τη λύση σε κάθε πρόβλημα από το πρώτο παιχνίδι του ως το τελευταίο, φαινόταν διαρκώς σαν να βρίσκεται μία ταχύτητα πάνω από τους υπόλοιπους, ένα επίπεδο τουλάχιστον πάνω από όλους.

Απίθανος και ακατάβλητος αγωνιστικά, πάντα με καθαρό μυαλό να παίρνει τις σωστές αποφάσεις, ήξερε ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει και πως να το καταφέρει. Έχοντας αυτό το τρομερό πνευματικό προσόν να διαβάζει σαν ανοιχτό βιβλίο τις αδυναμίες του αντιπάλου, αύξανε όσο και όποτε χρειαζόταν το επίπεδο του παιχνιδιού του εξασκώντας αφόρητη πίεση, γνωρίζοντας με ακρίβεια κομπιούτερ πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να χτυπήσει ανελέητα, καταστρέφοντας κάθε προσπάθεια αντίδρασης και βλέψεων για νίκη από την απέναντι πλευρά.

Αν εξαιρέσει κανείς το μοναδικό σετ που έχασε στο τουρνουά από τον Ντιέγκο Σβάρτζμαν, ένα σετ βεβαίως που για να το πάρει ο μικρός το δέμας Αργεντινός έπρεπε να πιάσει τα επίπεδα απόδοσης που λέγαμε προηγουμένως ότι απαιτούνται σχεδόν ως μονόδρομος για να πληγεί ο Ναδάλ στο χώμα, ο καταπληκτικός Ισπανός ουσιαστικά δεν δυσκολεύτηκε αρκετά σε μεγάλη διάρκεια σε κανέναν άλλον αγώνα του.

Ούτε ο σπουδαίος Χουάν Μάρτιν Ντελ Πότρο σε έναν πολυαναμενόμενο ημιτελικό, μπόρεσε να προβάλει την παραμικρή αντίσταση στον σαρωτικό matador, αλλά παρόμοια τύχη είχε και στον τελικό και ο μοναδικός παίκτης που έχει κερδίσει τον Ναδάλ στην αγαπημένη του επιφάνεια τα τελευταία δύο χρόνια, ο Ντόμινικ Τιμ.

Ο Αυστριακός σπεσιαλίστας κι αυτός στο χώμα, ήθελε πολύ στο Παρίσι να κατακτήσει το πρώτο του Grand Slam, είχε φτάσει στο ματς τίτλου κάνοντας εξαιρετικές εμφανίσεις, ήταν βάσει των προβλέψεων ο δεύτερος υποψήφιος για το τρόπαιο, αλλά αποδείχθηκε ότι ήταν αδύνατο να γκρεμίσει από τον θρόνο του το πρώτο και αδιαφιλονίκητο φαβορί, τον ανίκητο Ραφαέλ Ναδάλ.

Ο Τιμ έκανε ότι μπορούσε, είχε την άκρατη επιθυμία, αλλά ό,τι κι αν δοκίμαζε, ο Ράφα το κατέπνιγε με συνοπτικές διαδικασίες με το εξουθενωτικό του παιχνίδι, έχοντας πάντα την κατάλληλη απάντηση. Υπήρξαν πολλά διαστήματα στον τελικό που ο Αυστριακός πραγματικά ανέβαζε πολύ ψηλά το επίπεδό του, με ποικιλία επινοήσεων, δύναμη και ακρίβεια χτυπημάτων, ανθεκτικότητα στα επίπονα rally, αλλά έβρισκε απέναντί του στις πλείστες των περιπτώσεων ένα “απροσπέλαστο βουνό” στην άμυνα που μεταλλασόταν καίρια ανά περίσταση σε “πυρηνικό όπλο” στην επίθεση, μια κατάσταση που προϊόντος του χρόνου τον γέμιζε απογοήτευση και όπου εν τέλει τον κατέβαλε ολοκληρωτικά.

Αυτός ο Ναδάλ που είδαμε στον τελικό του Philippe Chatrier ήταν ασυναγώνιστος, ήταν ακαταμάχητος, δεν υπήρχε τρόπος να ηττηθεί. Γεγονός που δε μας προξενεί καμία απολύτως έκπληξη. Αυτό περιμέναμε και αυτό είδαμε. Έχοντας ως γνώμονα τη σπάνια πρωταθληματική του υπόσταση, ξέραμε ποιον Ράφα θα δούμε στον αγώνα που οδηγούσε προς την κατάκτηση του “Κυπέλλου των Σωματοφυλάκων”. Τον καλύτερο την πιο κρίσιμη ώρα. Έναν ιπτάμενο Ράφα να πετάει αταλάντευτα προς άλλον έναν μεγάλο θρίαμβο της επικής αθλητικής διαδρομής του.

Ένας θρίαμβος μνημειώδης που προκαλεί έναν ανείπωτο θαυμασμό για τον Ραφαέλ Ναδάλ των 17 Grand Slam πλέον και δημιουργεί παράλληλα και έναν πλήρη εκστασιασμό για το ανεπανάληπτο κατόρθωμα των 11 τίτλων στο Γαλλικό Open, από τον άνθρωπο που το όνομά του βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας στην ιστορία του Roland Garros!

Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr

Video highlights
Previous articleO master των ανατροπών! – VIDEO
Next articleΈνας τρελός τρελός Περ!