Το πληθωρικό ταλέντο του ήταν εξώφθαλμο από την αρχή, όταν ήταν ακόμα πολύ νέος, από τότε που μας πρωτοσυστήθηκε και παρουσιάστηκε στα παγκόσμια courts. Στο πρόσωπο του Γκριγκόρ Ντιμιτρόφ και με τα δεδομένα και τις προδιαγραφές που τον συνόδευαν, , πολλοί έβλεπαν σύντομα να έρχεται στο προσκήνιο ένας καινούργιος μεγάλος πρωταγωνιστής των court και πρωτοστάτης της επόμενης γενιάς.

Η αλήθεια είναι ότι τα χρόνια που ακολούθησαν, παρόλο το υπέροχο τένις αισθητικά που προσέφερε ο Βούλγαρος, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα σύμφωνα πάντα με τις υψηλότατες προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί γι΄αυτόν. Μια μεγάλη μερίδα του κόσμου είχε αρχίσει να αμφιβάλλει για την πραγματική του αξία και να τον θεωρεί ενδεχομένως υπερεκτιμημένο.

Ο βασικότερος λόγος που η καριέρα του δεν μπορούσε να εκτοξευθεί ανάλογα με το πλούσια στοιχεία που διαθέτει, ήταν η ψυχολογική αστάθεια που εμφάνιζε στις κρίσιμες στιγμές και το ότι έδειχνε πνευματικά ευάλωτος στα οριακά εκείνα σημεία, που μετατρέπουν έναν υπερταλαντούχο αθλητή σε έναν μεγάλο πρωταθλητή.

Φτάνοντας όμως στο τέλος του 2017, σε μια χρονιά όπου πραγματοποίησε την καλύτερη σεζόν που έκανε ποτέ, ο Ντίμι δείχνει ότι είναι έτοιμος να περάσει στο επόμενο επίπεδο, το κορυφαίο.

Το καλοκαίρι κατέκτησε στο Masters1000 του Σινσινάτι τον πρώτο μεγάλο τίτλο της καριέρας του δείχνοντας να αρχίζει να αποτινάζει επιτέλους παθογένειες του παρελθόντος και το κλείσιμο της χρονιάς τον βρήκε θριαμβευτή στο Λονδίνο στα ATP Finals, στο σημαντικότερο τουρνουά που υπάρχει στο τένις μετά τα Grand Slam και παράλληλα στο Νο3 της παγκόσμιας κατάταξης.

Στο Λονδίνο ο Ντιμιτρόφ παρουσίασε το μιο μεστό, ώριμο και ολοκληρωμένο τενιστικό προφίλ του που έχουμε δει, τέτοιο που δεν μας είχε εμφανίσει ποτέ ξανά σε τόσο μεγάλη διοργάνωση, από την αρχή έως το τέλος. Σταθερός, σοβαρός, πειθαρχημένος, ισχυροποιημένος πνευματικά, με καθαρό μυαλό στις δύσκολες αποφάσεις, απόλυτα προσηλωμένος στους στόχους του. Ενισχυμένος δηλαδή ακριβώς στους τομείς που υστερούσε σε πλείστες περιπτώσεις στο παρελθόν.

Κατακτώντας το τρόπαιο αήττητος και με απώλεια μόλις τριών σετ και παρουσιάζοντας παράλληλα εξαιρετικό επίπεδο τένις συνολικά, δικαιωματικά και χωρίς καμία αμφιβολία ήταν ο καλύτερος παίκτης στην Ο2 Arena και του άξιζε αυτός ο θρίαμβος. Ένας θρίαμβος που μπορεί να του δώσει το εισιτήριο να αλλάξει οριστικά το τενιστικό του status.

Το φετινό τουρνουά στο Λονδίνο φαινόταν ίσως κάπως διαφορετικό σε πρώτη ανάγνωση από τις προηγούμενες χρονιές, με την έννοια της απουσίας λόγω τραυματισμών, γνωστών βέβαια εδώ και πολλούς μήνες, παικτών που αποτελούν σταθερές αξίες στη συγκεκριμένη διοργάνωση, όπως για παράδειγμα ο Τζόκοβιτς, ο Μάρεϊ, ο Βαβρίνκα.

Αλλά όπως έχουμε πει κατ’επανάληψη παλαιότερα, την ιστορία την γράφουν πάντα οι παρόντες και πόσο περισσότερο στο format των ATP Finals, που έχουν αυτήν τη μοναδική στο tour θελκτική ιδιομορφία, να παίζουν πάντα οι καλύτεροι της εκάστοτε χρονιάς. Και φέτος ήταν εκεί οι καλύτεροι παίκτες του 2017.

Σαφέστατα τα δύο μεγάλα φαβορί πριν την έναρξη του τουρνουά ήταν προφανώς ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Ραφαέλ Ναδάλ. Οι δύο θρύλοι που κατέπληξαν με τις εμφανίσεις τους φέτος όλον τον τενιστικό πλανήτη και κυριάρχησαν σε συντριπτικό ποσοστό στα μεγάλα ραντεβού.

Κανένας από τους δύο όμως δεν μπόρεσε να φτάσει μέχρι το τέλος στο Λονδίνο.

Το Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης Ράφα Ναδάλ, για ακόμη μια φορά προς το τέλος μιας χρονιάς παρουσιάστηκε τραυματισμένος και δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει άλλη μια σεζόν με τον τρόπο που θα ήθελε, με τον τίτλο στο ATP Finals που τόσο του λείπει από το παλμαρέ του, λαβωμένος και πάλι στα χιλιοταλαιπωρημένα του γόνατα.

Είναι στατιστικά αποδεδειγμένο πλέον και είναι ένα γεγονός το οποίο δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό, ότι η χειρότερη περίοδος κάθε χρονιάς για τον Ράφα, είναι το διάστημα αμέσως μετά το US Open μέχρι το κλείσιμο κάθε σεζόν, που περιλαμβάνει κυρίως τα indoors hard τουρνουά, επιφάνεια που έτσι κι αλλιώς δεν είναι η αγαπημένη του και η κάμψη στην απόδοσή του διαχρονικά αυτήν την περίοδο είναι εμφανής.

Ανέκαθεν ο προγραμματισμός του Ισπανού ήταν η κορύφωσή του να είναι πάντα στην clay season όπου είναι ο απόλυτος σπεσιαλίστας, όπου έχει σαρώσει τους τίτλους και έχει γράψει το μεγαλύτερο κομμάτι της μυθικής καριέρας του. Από εκεί και πέρα υπήρξαν αρκετές χρονιές που αυτή η σούπερ αγωνιστική κατάσταση του Ναδάλ- όπως η καταπληκτική φετινή του- συνεχιζόταν αδιάκοπα μέχρι το Αμερικανικό Open. Τα προβλήματα όμως, όπως δυστυχώς και φέτος, συνήθως ξεκινούσαν λίγο μετά.

Ακόμα και σε νεώτερη και πιο ακμαία ηλικία όταν ήταν ο Ράφα, θυμόμαστε να βγάζει συχνάκις τραυματισμούς το φθινόπωρο, την περίοδο που οδηγεί προς το τέλος της σεζόν. Κάτι που μπορεί να εξηγηθεί αν σκεφτούμε ότι αυτήν την εποχή είναι ήδη πολύ επιβαρυμένος από τα αμέτρητα “αγωνιστικά χιλιόμετρα” που έχει κάνει όλους τους προηγούμενους μήνες και με αυτόν τον δικό του τον τόσο μαχητικό αλλά και εξαντλητικό τρόπο παιξίματος. Σε σημείο όμως που δεν είναι λίγες οι φορές που δείχνει να ξεπερνάει τα όριά του και αυτό φυσικά έχει το τίμημά του.

Πόσο περισσότερο φέτος, που όντας πια στα 31 του, σε μια σεζόν σαφώς άκρως επιτυχημένη αλλά και υπερβολικά γεμάτη αφού έπαιξε σε πάρα πολλά τουρνουά, το σώμα του στο τέλος δεν άντεξε άλλο. Είναι διαφορετικό ένας τραυματισμός να προέρχεται από μια άτυχη στιγμή σε έναν αγώνα ή στην προπόνηση, από έναν τραυματισμό που βγαίνει από τη σωματική υπερφόρτωση του αθλητή. Και νομίζω ότι ο Ράφα φέτος υπερφορτώθηκε αγωνιστικά, προέκυψε τελικά ξανά τραυματισμός, με αποτέλεσμα στο Λονδίνο να μην μπορέσει να αντεπεξέλθει στις υψηλές απαιτήσεις και μετά τον πρώτο χαμένο του αγώνα απέναντι βέβαια σε έναν έξοχο Νταβίντ Γκοφάν όπου ολοφάνερα όμως δεν ήταν ο πραγματικός Ναδάλ, να αναγκαστεί να αποχωρήσει από το τουρνουά.

Όσον αφορά τον Ρότζερ Φέντερερ, ήρθε στο Λονδίνο με την αύρα του πολυνίκη του θεσμού και κατά κοινή ομολογία του παίκτη που πραγματοποίησε φέτος την πλέον απίστευτη και σαρωτική χρονιά από όλους στο tour, αποδίδοντας στα 36 του κατά περιόδους ένα τένις εξωπραγματικό, έχοντας υποστεί μόλις τέσσερις ήττες. Όλα συνέκλιναν ότι ήταν θέμα χρόνου η κατάκτηση για 7η φορά του βαρύτιμου τροπαίου από τον μεγάλο Ελβετό.

Από τους ομίλους όμως φάνηκε, παρά τις τρεις νίκες που πέτυχε, ότι ο Φέντερερ περιέργως δεν ήταν στην κορυφαία κατάσταση που ανέμεναν όλοι να είναι, σε ένα τουρνουά που λατρεύει να αγωνίζεται, έχει κυριαρχήσει τόσες φορές και ο ίδιος το είχε εδώ και καιρό επισημάνει, ότι ο μεγάλος στόχος του στο τελευταίο κομμάτι της σεζόν ήταν ο τίτλος στο ATP Finals και είχε προετοιμαστεί ειδικά γι’αυτό.

Στον ημιτελικό, απέναντι στην πιο ευχάριστη έκπληξη του τουρνουά τον συμπαθέστατο και τρομερά βελτιωμένο Νταβίντ Γκοφάν, ο μαέστρος είχε δύο πρόσωπα. Στο πρώτο σετ πραγματοποίησε την καλύτερη εμφάνισή του στη διοργάνωση, θυμίζοντας τον Φέντερερ που θαυμάσαμε και μας συνάρπασε μέσα στο 2017. Αλλά στα δύο επόμενα σετ παρουσιάστηκε αγνώριστος, νωθρός, με άστοχες επιλογές, με απλά διαδικαστικά ground strokes που δεν άνοιγαν καθόλου το γήπεδο, με πολλά αβίαστα λάθη. Ίσως αυτά να ήταν και τα δύο χειρότερα μαζεμένα σετ που έκανε φέτος ο Ρότζερ μέσα στη χρονιά.

Επειδή πάντα όμως πρέπει να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, ο Φέντερερ έκανε μεν στον ημιτελικό ένα κακό παιχνίδι στα δύο τελευταία σετ, αλλά στην απέναντι πλευρά του court ο Γκοφάν έκανε ένα εκπληκτικό παιχνίδι. Ο Βέλγος μπόρεσε παρά την απώλεια του πρώτου σετ και με τον τρόπο που ήρθε, να μην επηρεαστεί καθόλου ούτε από το σκορ ούτε από το ποιος είναι απέναντί του και με διαυγές μυαλό κατάφερε να διαμορφώσει αυτός τα πλαίσια και τον ρυθμό του αγώνα στη συνέχεια.

Ο μικρός το δέμας Γκοφάν, είναι ένας κλασικός counter puncher τενίστας, όμως στο Λονδίνο συνολικά, αλλά και ειδικά στον αγώνα με τον Φέντερερ που έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της ζωής του επέδειξε και πολλές επιθετικές αρετές, παίρνοντας συνεχώς πρωτοβουλίες που πιθανώς ξάφνιασαν τον Ελβετό. Άριστα τοποθετημένα χτυπήματα, συνεχείς και επιτυχημένες εναλλαγές κατευθύνσεων με μεγάλη ευκολία, εκπληκτικά forehand και κυρίως backhand down the line.

Απόλυτα δίκαια ο Γκοφάν βρέθηκε στον μεγάλο τελικό του ATP Finals απέναντι στον Γκριγκόρ Ντιμιτρόφ, στον τελικό των πρωτοεμφανιζόμενων στη διοργάνωση, σε έναν τελικό που ήταν πραγματικά μεγάλος και αποζημίωσε στο έπακρο όλους τους φιλάθλους, δίνοντας ένα εντυπωσιακό φινάλε στη σεζόν.

Κυριολεκτικά στις λεπτομέρειες κρίθηκε ο τίτλος, ανάμεσα σε δύο παίκτες με τελείως διαφορετικό στυλ, αλλά που κατάφεραν να βγάλουν στο γήπεδο μια πολύ ελκυστική, ισορροπημένη και ανταγωνιστική χημεία που ενθουσίασε τους φιλάθλους, παίζοντας στα όρια, με διαδοχικές και εναλασσόμενες αγωνιστικές και ψυχολογικές διακυμάνσεις που προσέδιδαν σασπένς και αγωνία και δεν ήξερες μέχρι το τέλος ποιος θα επικρατήσει τελικά.

Στα σημεία τελικά θριάμβευσε ο χαρισματικός Βούλγαρος, αφού στα τελευταία στάδια του ματς και μετά από μια άκρως επίπονη σωματική και πνευματική μάχη, φάνηκε πιο ανθεκτικός, δυνατός και φρέσκος, συγκριτικά με τον εξασθενημένο πλέον αντίπαλό του που είχε καταθέσει τα πάντα στο court.

Αυτήν τη φορά ο Γκριγκόρ Ντιμιτρόφ μπόρεσε επιτέλους να φτάσει ως το τέλος της διαδρομής ενός πολύ μεγάλου τουρνουά κατακτώντας το και νικώντας όχι μόνο όλους τους αντιπάλους του αλλά και τις κακές εκφάνσεις του δικού του εαυτού, που τον εμπόδιζαν ως τώρα αρκετές φορές σε ανάλογα κρίσιμα σταυροδρόμια που είχε βρεθεί, να κάνει αυτό το απαραίτητο βήμα παραπάνω που προσδοκούσαν όλοι από αυτόν.

Είναι σίγουρο ότι αυτός ο τεράστιος τίτλος που κέρδισε πανάξια στην Ο2 Arena, μπορεί να αποτελέσει για τον Βούλγαρο με το πανέμορφο για τα μάτια του θεατή είδος τένις που πρεσβεύει, το εφαλτήριο για να απογειώσει την καριέρα του βάζοντάς την σε νέες ατραπούς και να δικαιώσει όλους αυτούς που διαπίστωσαν εδώ και χρόνια την υψηλότατη τενιστική ποιότητα του Γκριγκόρ Ντιμιτρόφ, μια ποιότητα που μπορεί να τον οδηγήσει με την κατάλληλη διαχείριση από τον ίδιο, σε κορυφαίες επιτυχίες αντάξιες του μεγάλου του ταλέντου.

Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr

Video highlights
Previous articleΤελικός με φαβορί!
Next articleΕπαληθευτηκε το ειδύλλιο!