Έχουν ειπωθεί γι’αυτόν μυριάδες λόγια. Έχουν γραφτεί  γι’αυτόν αμέτρητα κείμενα. Έχουν αποδοθεί σ’αυτόν τόσα κοσμητικά επίθετα, όσα απειροελάχιστοι στην ιστορία ολόκληρου του αθλητισμού έχουν δεχθεί.

Και αναρωτιέσαι: όλα αυτά που έχουν λεχθεί εδώ και τόσα χρόνια για τον Ρότζερ Φέντερερ, εμπεριείχαν μήπως δόση υπερβολής ή αντιθέτως δεν ήταν ίσως και αρκετά για να περιγράψουν ολοκληρωμένα το βεληνεκές του τενιστικού του μεγαλείου;

Mα νομίζω η κατάρριψη αυτού του διλήμματος και η αβίαστη απάντηση που έρχεται στα χείλια κάθε εχέφρονος ανθρώπου είναι τόσο απλή: βλέποντας τα πεπραγμένα των τελευταίων 15 ετών, αυτά που έχει καταφέρει και την τέρψη που έχει χαρίσει στα μάτια μας αυτό το αθλητικό φαινόμενο που λέγεται Ρότζερ Φέντερερ, γνωρίζεις πως όποιον χαρακτηρισμό και να του προσδώσεις, ενδεχομένως δε θα πληροί επακριβώς το μέγεθος της ακτινοβολίας του.

Πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν, έχοντας ως γνώμονα ότι η τελευταία κατάκτηση Major τουρνουά από τον ανυπέρβλητο Ελβετό έγινε το καλοκαίρι του 2012 στο Wimbledon και συνεπικουρούμενα με τον αδυσώπητο χρόνο που κυλάει, ότι η αξία του έχει φθίνει πια και είναι αδύνατο να ξαναπατήσει αυτές τις κορυφές. Επέμεναν να ισχυρίζονται ότι ο Ρότζερ, πεισματικά, σχεδόν εμμονικά, αρνιόταν να παραδεχθεί ότι πλέον “δεν μπορεί” λόγω αθλητικού γήρατος…Και ότι θα έπρεπε λοιπόν για την υστεροφημία του, να αποδεχθεί στωικά τη σκληρή πραγματικότητα και να αποχωρήσει… Πίστευαν, νόμιζαν, φαντάζονταν…

Δεν υπολόγιζαν όμως μια σημαντική παράμετρο, που ισχύει όχι μόνο στον αθλητισμό άλλα και στην ίδια τη ζωή. Λησμονούσαν, ότι προσωπικότητες σαν και αυτόν είναι τόσο εμβληματικές και μοναδικές, που έχουν αυτήν την ασύλληπτη ικανότητα, το “κινηματογραφικό φιλμ” της καριέρας τους μέχρι την ολοκλήρωση του, να το σκηνοθετούν πάντα με τον δικό τους τρόπο.

Ακριβώς αυτό έκανε και ο Ρότζερ Φέντερερ στην Μελβούρνη. Πρόσθεσε με τον δικό του τρόπο, ακόμα ένα έργο τέχνης στον αριστουργηματικό καμβά της μυθώδους καριέρας του, κατακτώντας τον 18ο Grand Slam τίτλο του!

Το φετινό Australian Open, θαρρείς πως εξελίχθηκε πάνω σε μια ονειρική μανιέρα, που είχε σκοπό να αναδείξει στον μέγιστο βαθμό κάθε πτυχή της πρωταθληματικής οντότητας και του εξεζητημένα χαρισματικού ταλέντου που συνοδεύουν αυτόν τον μεγάλο σολίστα του αθλήματος.

Ο οποίος προερχόταν από εκούσια εξάμηνη αποχή από τα γήπεδα, θέλοντας να ανασυντάξει πλήρως τις πνευματικές και σωματικές του δυνάμεις. Θυσιάζοντας ακόμα και τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Γιατί όπως ο ίδιος διατράνωνε, λατρεύει τόσο πολύ αυτό το άθλημα, που τον κάνει να έχει ως σκοπό να βρίσκεται για αρκετά χρόνια ακόμα στα court. Τονίζοντας παράλληλα όμως ότι « μην ανησυχείτε, στην Μελβούρνη το 2017 θα είμαι εκεί». Και το εννοούσε…

Ο Φέντερερ απερίφραστα μπορούμε να πούμε, ότι στην Αυστραλία πραγματοποίησε ένα τέλειο τουρνουά. Ας αναλογιστούμε ότι έφτασε στον τελικό θρίαμβο επιτυγχάνοντας τέσσερις νίκες επί αντιπάλων του Top10 και για πρώτη φορά στην καριέρα του είχε τρεις νίκες στα 5 σετ σε τουρνουά Grand Slam. Και αν το ψάξουμε ενδελεχώς, παρουσιάζοντας σε κάθε του εμφάνιση όλο και κάτι εναλλακτικό, όλο και κάτι επιπλέον. Και όλα αυτά στην ηλικία των 35 ετών…

Η πρώτη σπουδαία νίκη του, στον γύρο των 32 επί του Τόμας Μπέρντιχ, που συνοδεύτηκε όμως μέσα από μια εξωγήινη εμφάνιση, άρχισε να δείχνει ότι ο υπέροχος Ελβετός δεν ήταν απλά πανέτοιμος, αλλά ότι οι βλέψεις του φέτος στόχευαν για πολύ ψηλά…

Με κάπως διαφορετικό τρόπο, με την έννοια ότι πλάι στη μαγεία του επέδειξε σε ένα σκληρό ματς και τις ατέρμονες φυσικές του αντοχές, ξεπέρασε και το εμπόδιο του παθιασμένου Νισικόρι και στον ορίζοντα ο αριθμός 18, είχε αρχίσει να γίνεται όλο και περισσότερο ορατός…

Προσπερνώντας με σχεδόν τυπική διαδικασία το εμπόδιο του Μίσα Ζβέρεφ στα προημιτελικά, ο οποίος όμως με το σπάνιο για τη σημερινή εποχή ολοκληρωτικά serve and volley παιχνίδι του, είχε αποκλείσει στον προηγούμενο γύρο το Νο1 του κόσμου Άντι Μάρεϊ, που φαινόταν ανήμπορος να αντιδράσει με την κλασική και μονοδιάστατη τακτική του της baseline, στο έξω από τα συνηθισμένα τένις του Γερμανού. Ένας αντίπαλος που για τον Φέντερερ όμως, του απεριόριστου πλουραλισμού και των άπειρων λύσεων, φάνηκε πολύ εύκολο στο να τον αποκλείσει.

Στον ημιτελικό τον περίμενε άλλη μια πεντάσετη δοκιμασία, με έναν παίκτη που γνωρίζουμε πως όταν φτάνει τόσο μακριά σε ένα κορυφαίο τουρνουά, συνδυαζόμενο με το απίστευτο τένις που μπορεί να αποδώσει σε τόσο κρίσιμα ματς, καθίσταται τρομακτικά επικίνδυνος και ενίοτε σαρωτικός για οποιονδήποτε βρεθεί απέναντι του. Τον Σταν Βαβρίνκα. Αλλά στη δύναμη του Σταν, ο Ρότζερ αντιπαρέβαλλε ακόμα μεγαλύτερη δύναμη. Με συνέπεια, ούτε αυτός ο εκπληκτικός τενίστας που λέγεται Βαβρίνκα, να μπορέσει να αποτελέσει φραγμό στην ξέφρενη κούρσα του μεγάλου μαέστρου προς τον 28ο τελικό Major της θρυλικής καριέρας του.

Σε αυτό το αθλητικό αριστούργημα όμως που περίτεχνα σχεδίαζε αυτή η μεγαλοφυΐα των court και ήθελε διακαώς πια να φτάσει ως το τέλος, έπρεπε να προστεθεί και η κορωνίδα, που θα έκανε την κατάκτηση του περιβόητου 18ου Grand Slam του, όσο γίνεται πιο εκκωφαντική, όσο γίνεται πιο μνημειώδη.

Το κλασικό ρητό αναφέρει πως «η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή».

Και το όνομα του αντιπάλου του στον μεγάλο τελικό του Australian Open και μεγαλύτερου ανταγωνιστή της αθλητικής του καριέρας, του τεράστιου Ράφα Ναδάλ της ανυπολόγιστης αθλητικής αξίας, λες και ήταν γραφτό από τη μοίρα να έρθει να δώσει αυτό το κάτι άλλο, αυτήν την περισσή βαρύτητα, αυτήν την επιπλέον λάμψη και δόξα στη στέψη του Βασιλιά του τένις.

Eνός Ράφα Ναδάλ, που αν και τόσο ταλαιπωρημένος τα τελευταία χρόνια από αλλεπάλληλους τραυματισμούς, ήρθε στην Αυστραλία να καταπλήξει και να εκπλήξει ευχάριστα ταυτόχρονα τους πάντες, δείχνοντας να βρίσκεται ξανά στο 100% του επιπέδου του, πραγματοποιώντας για πολλοστή φορά ένα καταπληκτικό comeback στα ανώτατα τενιστικά στρώματα. Ένας αδάμαστος και ακατάβλητος αθλητής-μαχητής, με ένα fighting-winning spirit παροιμιώδες.

Η πρόκριση που πήρε ο Ισπανός σε έναν από τους πιο συγκλονιστικούς αγώνες των τελευταίων ετών, στον μαγικό ημιτελικό απέναντι σε έναν αδιανόητο Γκριγκόρ Ντιμιτρόφ, που εκείνη τη μέρα ο Βούλγαρος δεν έκανε απλά το καλύτερο παιχνίδι της ζωής του, αλλά έδωσε μια παράσταση τενιστικής πανδαισίας, ήρθε να επικυρώσει για άλλη μια φορά αυτό που γνωρίζουν και οι πλέον αδαείς: ότι το ονοματεπώνυμο Ράφα Ναδάλ, είναι συνυφασμένο άρρηκτα με την έννοια του άκαμπτου παίκτη-πολεμιστή, που πάντα θα διακατέχεται από το απόλυτο πνεύμα του νικητή-πρωταθλητή. Ένα πραγματικό σύμβολο της ατσάλινης θέλησης για την επιτυχία.

Η συνύπαρξη των δύο αυτών κολοσσιαίων αθλητών στον τελικό της Rod Laver Arena, του Ρότζερ Φέντερερ και του Ραφαέλ Ναδάλ, προμήνυε ότι αυτός θα ήταν ένας αγώνας που θα έμενε με χρυσά γράμματα στην ιστορία του τένις. Η κορυφαία αγωνιστική κατάσταση των δύο υπεραθλητών και η μυθικών διαστάσεων μεταξύ τους αντιπαλότητα των τελευταίων 13 ετών, σε συνδυασμό με το τι θα σήμαινε για τον καθένα ξεχωριστά η κατάκτηση του περίλαμπρου τροπαίου, προδίκαζαν για ένα έπος.

Και ο Ρότζερ και ο Ράφα, συνεπέστατοι στο μεγαλειώδες ραντεβού, μας πρόσφεραν απλόχερα ένα έπος.

Ένα εκπληκτικό παιχνίδι που περιείχε τα πάντα. Τεράστια ποιότητα, με πολλούς πόντους βγαλμένους σαν να ήταν συρραφή κάποιων μεγάλων στιγμών από το ένδοξο παρελθόν των αναμετρήσεων τους, ατελείωτο σασπένς, συνεχείς εναλλαγές ανάκτησης των ηνίων του αγώνα από τους δύο μονομάχους, κατάθεση ψυχικής δύναμης και αυτής της σπάνιας mentalite που επιδεικνύουν υπερπρωταθλητές της δικής τους κλάσης.

Στο μυαλό των περισσότερων ίσως, τριγυρνούσε το κατά πόσο θα επηρέαζε τον Φέντερερ στον τελικό, η αρνητική προϊστορία που είχε στους αγώνες του με τον Ναδάλ. Ο Ισπανός που πρεσβεύει ένα εντελώς διαφορετικό στυλ τένις από τον Ελβετό και που είναι ο μοναδικός παίκτης που μπόρεσε όλα αυτά τα χρόνια να βρει με συνέπεια τον τρόπο να επιβάλλεται στα περισσότερα ματς έναντι του κορυφαίου της ιστορίας. Δεν ήταν τυχαίοι οι χαρακτηρισμοί που δόθηκαν στον Ράφα κατά καιρούς, ότι λειτουργεί ως “Νέμεσις” ή ως “κρυπτονίτης” απέναντι στην “τελειότητα” του Ρότζερ.

Αυτήν τη φορά όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά. Ο Φέντερερ φάνηκε από την αρχή του αγώνα πολύ μελετημένος στον τρόπο αντιμετώπισης του μεγάλου αντιπάλου του. Είχε ξεκάθαρο πλάνο δράσης και που έμοιαζε σε πολλά σημεία να διαφέρει εντελώς από τους τρόπους που χρησιμοποιούσε στο παρελθόν.

Ήξερε πρώτα και κύρια, ότι στον μέγιστο βαθμό ο Ναδάλ θα προσπαθούσε να ακολουθήσει τη σταθερή πεπατημένη των περασμένων αγώνων τους. Με το βαρύ topspin forehand του ο Ισπανός, θα προσπαθούσε και πάλι να χτυπάει ανελέητα το δικό του backhand. Το αντίδοτο που βρήκε ο μαέστρος σε αυτήν την αναμενόμενη στρατηγική του Ράφα, ήταν να εκτελεί όσο πιο σύντομα μπορούσε τα δικά του backhand, παίρνοντας πολύ γρήγορα την μπάλα και χτυπώντας άλλοτε flat και άλλοτε με topspin, κυνηγούσε συνεχώς γωνίες και γραμμές, διεκδικώντας άμεσα τον πόντο. Προσπάθησε και κατάφερε σε μεγάλο ποσοστό να περιορίσει τα slice, που θα έδιναν στον Ναδάλ τον απαραίτητο χρόνο να παίρνει την κατάλληλη θέση και να εκτελεί συνεχώς τα θανατηφόρα open stance ground strokes του με το forehand. Αυτό φάνηκε ακόμα και στις επιστροφές του Φέντερερ στα service του αντιπάλου του, που προσπαθούσε να είναι όσο γινόταν πιο επιθετικές, αποφεύγοντας όσο μπορούσε τα σχεδόν μόνιμα κατά το παρελθόν slice ή block retour με το backhand.

Αλλά και στο συνολικό σχέδιο του παιχνιδιού του ο μεγάλος Ελβετός, είχε πάρει εξ αρχής την απόφαση να μη μπει σε διαδικασία ατελείωτων ράλι από την baseline, ήθελε οι πόντοι να ορίζονται όσο το δυνατόν από τη δική του ρακέτα, δεν ήθελε ο αγώνας να εξελιχθεί σε έναν τενιστικό μαραθώνιο, επιζητούσε γρήγορες διαδικασίες, που ήξερε ότι εκεί υπερτερεί.

Ο Φέντερερ σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερνε όλα αυτά στην πορεία του παιχνιδιού, άλλα και πάλι αυτός ο απίστευτος και ατρόμητος Ναδάλ, συνέχιζε να αντιστέκεται στις τρομακτικές επιθέσεις του αιώνιου αντιπάλου του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά στο 5ο και καθοριστικό σετ που ο Ισπανός βρέθηκε μπροστά με 3-1 προηγούμενος με break, γεμάτος αυτοπεποίθηση, τρία βήματα πριν από τον θρίαμβο και πάνω από όλα είναι ο Ναδάλ με το ατσάλινο ψυχικό σθένος, οι περισσότεροι ίσως σκέφτηκαν ότι το τρόπαιο είναι δικό του.

Σε εκείνο το σημείο ακριβώς όμως ήταν, που ήρθε ο μεγαλύτερος τενίστας όλων των εποχών Ρότζερ Φέντερερ, να φωνάξει “είμαι εδώ” και να γράψει αυτός τον επίλογο σε μία από τις μεγαλύτερες εποποιίες της αθλητικής του ζωής, βάζοντας την τελευταία πινελιά στο έργο του. Κερδίζοντας 5 game στη σειρά, υπέταξε τον τεράστιο Ραφαέλ Ναδάλ, ξεπερνώντας τον ακριβώς εκεί που ο Ισπανός ήταν πάντα πανίσχυρος, στην πνευματική δύναμη και στη διανοητική αντοχή. O Ελβετός την πιο κρίσιμη στιγμή του μεγάλου τελικού, τη στιγμή που κρινόταν ο τίτλος, έδειξε μια απαράμιλλη διαυγή σκέψη και μια ψυχική σθεναρότητα τέτοια, που τίποτα και κανείς δε θα μπορούσε να του στερήσει πια, τον 18ο Major τίτλο της μυθικής καριέρας του.

Ένα θριαμβευτικό επιστέγασμα της εκπληκτικής πορείας του στην Αυστραλία,  που με τον τρόπο που ήρθε και επί ενός τέτοιου αντιπάλου, ήρθε να γιγαντώσει ακόμα περισσότερο την αίγλη και το κύρος αυτού του λαφύρου που κατέκτησε στην Rod Laver Arena ο Βασιλιάς των court, φτάνοντας τα 5 τρόπαια στο Australian Open.

Ο μοναδικός Ρότζερ Φέντερερ, ο θρύλος του παγκόσμιου αθλητισμού, το φαινόμενο που ανήγαγε και προσέδωσε στο τένις την εικαστική μορφή μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Ο υπεραθλητής που έχει κατακτήσει τα πάντα, σε μια καριέρα που τείνει να καταστεί η μεγαλύτερη συνολικά που έχει καταγραφεί ποτέ στην ιστορία όλων των σπορ.

Αλλά ταυτόχρονα και ο άνθρωπος που λατρεύεται  από εκατομμύρια φιλάθλους σε όλον τον πλανήτη, όχι μόνο για το ανεπανάληπτο μαγευτικό ταλέντο του, αλλά και για το ήθος, την αξιοπρέπεια, τον χαρακτήρα και την αγωγή που παρουσιάζει εδώ και τόσα χρόνια μέσα και έξω από τα γήπεδα, ένα ζωντανό παράδειγμα για κάθε νέο εκκολαπτόμενο αθλητή.

Στην ηλικία των 35 ετών συνεχίζει να δείχνει ακμαίος, απτόητος και έτοιμος να εξακολουθήσει για μεγάλο διάστημα ακόμα, να σαγηνεύει με τις περίτεχνες ενέργειες του το φιλοθεάμον κοινό στα court όλης της Γης. Ένα κοινό που ποτέ δε χορταίνει να απολαμβάνει τον μεγάλο μαέστρο και που πάντα αυτή η τενιστική ιδιοφυΐα, θα κατέχει περίοπτη και εξέχουσα θέση στο μυαλό και την καρδιά κάθε γνήσιου λάτρη του αθλητισμού.

Γιατί ο Ρότζερ Φέντερερ είναι ένα αθλητικό διαμάντι και ως γνωστόν, τα διαμάντια είναι παντοτινά !!

Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr

Video highlights
Previous articleΚριμα ρε Στεφ…
Next articleΣτο Νο20 για Μιλάνο ο Στέφανος