Ήρθε στο Παρίσι έχοντας μία συγκεκριμένη αποστολή. Να κατακτήσει τον 10ο τίτλο του στο Roland Garros, ένα ρεκόρ απίστευτο, ένα νούμερο εξωπραγματικό και να σφραγίσει ο ίδιος με τα χέρια του μία από τις πιο λαμπρές σελίδες της χρυσής βίβλου του αθλήματος.

Και το κατάφερε πραγματοποιώντας ασύλληπτες εμφανίσεις. Γιατί ο Ραφαέλ Ναδάλ ανήκει σε αυτήν την ολιγομελή κατηγορία αθλητών, που δεν τους καταγράφει απλά η ιστορία αλλά αυτοί οι ίδιοι γράφουν και σημαδεύουν την ιστορία.

Ο μεγαλύτερος Ισπανός αθλητής όλων των εποχών κατακτώντας για δέκατη φορά το Γαλλικό Open και συνάμα τον 53ο χωμάτινο τίτλο της μυθώδους καριέρας του, απέδειξε οτι ο χαρακτηρισμός που δικαίως του έχει αποδοθεί ως ο κορυφαίος τενίστας που εμφανίστηκε ποτέ στο χώμα, δεν καλύπτει σε όλη την εμβέλεια αυτά που έχει καταφέρει στα clay court. Γιατί σε αυτόν τον χαρακτηρισμό θα πρέπει να προστεθεί, οτι τα κατορθώματα και η επιβολή του Ράφα Ναδάλ στα χωμάτινα γήπεδα, τον κατατάσσουν ως τον πιο εμβληματικό-κυριαρχικό παίκτη που παρουσιάστηκε ποτέ σε μια συγκεκριμένη επιφάνεια και είναι πολύ δύσκολο να εμφανιστεί και στο μέλλον κάτι ανάλογο.

Ο Ναδάλ που είδαμε φέτος στο Παρίσι ήταν ο καλύτερος Ναδάλ όλης της καριέρας του. Ποτέ ξανά, ακόμα και στις μεγαλύτερες στιγμές του ένδοξου παρελθόντος του που ήταν και πολύ πιο νέος, δεν έπαιζε το τένις που παίζει αυτήν τη στιγμή.

Κυριολεκτικά ένας υπεραθλητής, που αν και τόσο ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς, λόγω κυρίως του στυλ παιχνιδιού του που διακατέχεται από αυτήν την παροιμιώδη μαχητικότητα, δεν το έβαλε κάτω από τις αποτυχίες των τελευταίων χρόνων, δούλεψε στον υπερθετικό βαθμό θέλοντας διακαώς να επιστρέψει στην κορυφή, εκεί που ανήκει άλλωστε, βελτιώνοντας παράλληλα ακόμα περισσότερο το παιχνίδι του ακόμα και τώρα στα 31 του χρόνια και έχοντας κατακτήσει τόσα πολλά. Η έννοια του τεράστιου πρωταθλητή.

Τα διαπιστευτήρια για την οργιώδη αγωνιστική κατάσταση που βρισκόταν ο Ράφα, μας τα είχε φυσικά δώσει στα χωμάτινα τουρνουά που προηγήθηκαν του Roland Garros. Φαινόταν οτι το περιβόητο ”La Decima” και στο Παρίσι-προηγήθηκαν τα αντίστοιχα στο Μόντε Κάρλο και στην Βαρκελώνη-πλησίαζε…

Ο μεγάλος Ισπανός ήρθε στην Πόλη του Φωτός με την ορμή του ασταμάτητου και την αύρα του πρωταγωνιστή. Και έφυγε από αυτήν με τη σφραγίδα του ανίκητου και το κλέος του θριαμβευτή.

Σε όλο το τουρνουά ο Ράφα ήταν καταιγιστικός, ισοπεδωτικός, απόλυτος. Γεγονός που αποτυπώνεται και στους αριθμούς. 7 straight sets νίκες, με συνολική απώλεια μόλις 35 games. Το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία, μετά τα 32 χαμένα games του Μπιόρν Μποργκ το 1978, στην πορεία του μυθικού Σουηδού προς τον τίτλο στο Γαλλικό Grand Slam. Εκθαμβωτικά νούμερα, που καταδεικνύουν πόσο πολύ άξιζαν να είναι τα χέρια του θρύλου από την Μαγιόρκα αυτά που θα υψώσουν το τρόπαιο στο Philippe Chatrier.

Μια τέλεια πορεία για τον Ράφα και όπως προαναφέρθηκε, παίζοντας το καλύτερο τένις της ζωής του. Ένα τένις που άφηνε ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης στους αντιπάλους του και όλους εμάς ενεούς να τον παρακολουθούμε.

Όσα χρόνια κι αν το βλέπουμε, πάντα θα εκστασιαζόμαστε με το ασύγκριτο topspin forehand του, που σε συνδυασμό με το χώμα και την υψηλή αναπήδηση που παίρνει η μπάλα σε αυτήν την επιφάνεια, πνίγει την αντίπαλη ρακέτα. Βάθος οριακό στα χτυπήματά του, γωνίες με ακρίβεια μοιρογνωμονίου.

Στα δύο δυσκολότερα θεωρητικά ματς του, με Τιμ στον ημιτελικό και Βαβρίνκα στον τελικό, πόσες και πόσες φορές δεν είδαμε τον Αυστριακό και τον Ελβετό να μην μπορούν να εκτελέσουν όπως θα ήθελαν τα σπουδαία one handed backhand που διαθέτουν, εξαιτίας του τρόπου που τους πυροβολούσε ο Ράφα. Απελπισμένα χτυπούσαν τη μπάλα αρκετές φορές πάνω από το ύψος του ώμου τους, ουσιαστικά θέλοντας απλά να την επιστρέψουν και κάπου εκεί τους περίμενε ο Ισπανός για να δώσει το τελειωτικό χτύπημα.

Όπως έχουμε επισημάνει ξανά και το backhand του είναι πια τρομερά βελτιωμένο, με συνεχείς εναλλαγές κατευθύνσεων, δυνατό και ακριβές και δε διστάζει πλέον να το εμπιστεύεται σε κάθε περίσταση. Όπως και το service του, που άφοβα στηρίζεται σε αυτό, με μεγάλα ποσοστά επιτυχίας ειδικά στα πολύ κρίσιμα σημεία. Με έναν εκπληκτικό τρόπο, κάθε φορά που ο αντίπαλος πλησίαζε ή ήταν σε break point, ο Ράφα σχεδόν πάντα έβγαζε άπιαστο πρώτο service και έκοβε νωρίς κάθε ελπίδα στην απέναντι πλευρά…

Αλλά και η γενικότερη οπτική του στο παιχνίδι δείχνει να έχει αλλάξει. Ο Ναδάλ βγάζει πια μια πιο επιθετική φιλοσοφία στο court, γεγονός που φαίνεται πρώτα απ΄όλα και από το πόσο περισσότερο παίζει κοντά στην baseline και όχι κάποια μέτρα πίσω από αυτήν όπως στο παρελθόν. Γεγονός που δείχνει οτι θέλει να παίρνει γρηγορότερα τις μπάλες, έχει επιταχύνει το swing και ψάχνει να συντομεύει τα rally, συγκριτικά πάντα με το τι συνέβαινε παλαιότερα. Προσπαθεί να επιτίθεται αμέσως μόλις του δοθεί η ευκαιρία ώστε να αποφεύγει τις εξαντλητικές ατελείωτες εναλλαγές μπαλιών.

Η κίνηση, το sliding στο χώμα και η ταχύτητά του παραμένουν σε επίπεδα που πρέπει να διδάσκονται σε ακαδημίες τένις, για το πως πρέπει να κινείται ένας παίκτης μέσα στο γήπεδο. Από εκεί προκύπτουν και οι εξωφρενικές άμυνες που συνεχίζει να βγάζει και που ενίοτε βέβαια μετατρέπονται και καταλήγουν σε επιθέσεις δικές του…

Και φυσικά στον πνευματικό τομέα, σιδερένιος, άκαμπτος. Ο Ράφα έμπλεος αυτοπεποίθησης έβγαζε σε όλο το τουρνουά την εικόνα, έχοντας την ψυχολογία του στα ύψη και σε συνδυασμό με την μοναδική στα χρονικά αγωνιστικότητα και ”never die” αντίληψή του, οτι αυτό το τρόπαιο αποκλείεται να του ξεφύγει. Το συναπάντημα με την ιστορία ήταν εκεί, τον περίμενε και αυτός ήθελε να είναι συνεπής σε αυτό το μεγαλειώδες ραντεβού. Και ήταν…

Ο θρίαμβος του καταπληκτικού Ισπανού στο Παρίσι με το περίφημο ”δέκατο” είναι παράλληλα και ο 15ος τίτλος Grand Slam μιας καριέρας μνημειώδους, με τον οποίο ξεπέρασε τον τεράστιο Πιτ Σάμπρας στη δεύτερη θέση όλων των εποχών και βρίσκεται πίσω μόνο από τον Ρότζερ Φέντερερ.

Η ολική επιστροφή και η πλήρης αναγέννηση του Ράφα και με τον εκκωφαντικό τρόπο που έγινε, ήρθε να προστεθεί δίπλα στη αντίστοιχη του Ρότζερ και είμαι βέβαιος οτι αργά ή γρήγορα ακολουθεί και του Νόβακ και να διαψεύσει για νιοστή φορά τις άστοχες προβλέψεις που κατά καιρούς γίνονται για ”το οριστικό τέλος” τέτοιου σπάνιου υλικού υπερπρωταθλητών.

Προβλέψεις που ο χρόνος και η πραγματικότητα αποδεικνύουν οτι δεν στηρίζονται σε ουσιαστικές γνώσεις πάνω στο τένις και τον αθλητισμό, τουναντίον δηλώνουν άγνοια του αντικειμένου και σε κάποιες περιπτώσεις φαντάζουν περισσότερο ως πικρόχολα ευχολόγια προερχόμενα από ακατανόητους φανατισμούς…

Μέχρι και πριν από κάποιους μήνες ο Ραφαέλ Ναδάλ έμοιαζε με πληγωμένο θηρίο, βρισκόταν πολύ μακριά από το κορυφαίο του επίπεδο και κατ΄ επέκταση από τις μεγάλες επιτυχίες με τις οποίες είναι άρρηκτα συνυφασμένη όλη η καριέρα του. Αλλά οι περισσότεροι γνώριζαν και πάνω απ’ όλους ήξερε ο ίδιος ο Ράφα, οτι αθλητικές χαρισματικές προσωπικότητες σαν κι αυτόν, θα βρουν τον τρόπο να επανέλθουν εκεί που τους αρμόζει και να συνεχίσουν τη συγγραφή της δοξασμένης ιστορίας τους όπως αυτοί οι ίδιοι θέλουν.

Αυτήν ακριβώς την επική ιστορία της απίστευτης καριέρας του συνέχισε να γράφει το απόγευμα της περασμένης Κυριακής στο πολυαγαπημένο του Philippe Chatrier ο θρυλικός Ισπανός τενίστας, επιτυγχάνοντας τον 10ο άθλο του στο Rolland Garros και γιγαντώνοντας έτσι ακόμα περισσότερο τον μύθο του.

Γιατί ο Ράφα Ναδάλ είναι ένας μύθος του παγκόσμιου αθλητισμού, ένας αθλητής- έμπνευση, που με τον δικό του μοναδικό τρόπο οιστρηλατεί, δείχνοντας τον δρόμο ο οποίος καταλήγει εκεί που φαίνεται τι σημαίνει να είναι κάποιος γεννημένος πρωταθλητής!

Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr

Video highlights
Previous articleΕλπίδες για Νο1 μετά το Λονδίνο!
Next articleΌπως παλιά… – VIDEO