Το Ντουμπάι και το Ακαπούλκο, ήταν την περασμένη εβδομάδα, οι σταθμοί   των σημαντικότερων τουρνουά που είχαμε δράση στο ανδρικό tour και που λειτούργησαν και ως προπομποί των δύο μεγάλων Masters 1000 που ακολουθούν στην Αμερική, σε Indian Wells και Μαϊάμι τον Μάρτιο.

Εκεί λοιπόν τι είδαμε? Είδαμε το θρίαμβο δύο παικτών, που πρεσβεύουν το στυλ τένις που οι περισσότεροι λατρεύουμε να βλέπουμε. Του Ρότζερ Φέντερερ στο Ντουμπάι και του Γκριγκόρ Ντιμιτρόφ στο Ακαπούλκο. Και τονίζω την έκφραση, στυλ τένις, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, γιατί σαφώς είναι αναφαίρετο και σεβαστό το δικαίωμα του καθενός, να υποστηρίζει όποιον παίκτη θέλει.

Ο Ρότζερ Φέντερερ στο Ντουμπάι, επιβεβαίωσε αυτό που υποψιάζονταν πολλοί και διατρανώνει συνεχώς και ο ίδιος, ότι η φετινή του χρονιά δε θα έχει καμία σχέση με το καταστροφικό, για τα δεδομένα του, 2013. Το ότι κατέκτησε για 6η φορά στα Εμιράτα τον τίτλο, σηκώνοντας το πρώτο τρόπαιο μετά από τόσους μήνες ανομβρίας-το προηγούμενο ήταν στο Χάλε τον Ιούνιο του ’13-, ίσως δεν είναι το σπουδαιότερο. Το πιο σημαντικό ήταν ο τρόπος που ήρθε αυτό το τρόπαιο.

Ο Ελβετός, προς τέρψη όλων των υγιών φίλων του αθλήματος, παρουσίασε συνολικά ένα κυριαρχικό, απόλυτο πρόσωπο, βγαλμένο ώρες-ώρες από το ένδοξο, μυθικό παρελθόν του.

Το μεγάλο crash test για τον Ελβετό, δε θα μπορούσε να είναι άλλο από τον μεγάλο ημιτελικό με τον Τζόκοβιτς. Και το πέρασε με άριστα! Σε ένα καταπληκτικό ματς, διαφήμιση του τένις από τους δύο υπεραθλητές, ο κορυφαίος παίκτης της ιστορίας θύμισε σε όλους τους αμφισβητίες, πως είναι πάντα εδώ κοντά μας….

Πραγματοποιώντας ένα μαγικό παιχνίδι, γεμάτο από εμπνεύσεις και ποικιλία και χτυπώντας στα ίσα τον Τζόκοβιτς στο δυνατότερο σημείο του, που είναι η αέναη κίνηση στο court, τρέχοντας σαν έφηβος έδειχνε να βρίσκεται παντού, φέρνοντας σε απόγνωση τον τεράστιο Σέρβο αντίπαλό του.

Το νερό είχε μπει πια στο αυλάκι και στον τελικό, ο πολύ φορμαρισμένος, πάντα σταθερός και κατά καιρούς, κακός του δαίμονας Μπέρντιχ, όσο κι αν του έβαλε κάποιες δυσκολίες, δε θα μπορούσε να σταματήσει ΑΥΤΟΝ τον Φέντερερ, από την κατάκτηση του 78ου τίτλου της μεγαλύτερης καριέρας στην ιστορία του τένις!

Στην άλλη άκρη της Γης, στο Ακαπούλκο του Μεξικό, το τένις που όλοι θέλουμε να παρακολουθούμε, θριάμβευσε ξανά, στο πρόσωπο του χαρισματικού Γκριγκόρ Ντιμιτρόφ.

Εδώ και πολύ καιρό είχαμε γράψει, συμφωνώντας απόλυτα με τους ειδικούς, ότι ο Ντιμιτρόφ αποτελεί το next big thing του ανδρικού τένις και ο Βούλγαρος με σταθερά βήματα, αρχίζει να δικαιώνει όλους αυτούς που έχουν πιστέψει στο αστείρευτο ταλέντο του.

Φέτος ο Ντιμιτρόφ, δείχνει να αποκτά αυτό που του έλειπε ως τώρα και ήταν η πνευματική και σωματική δύναμη. Το απέδειξε περίτρανα στο Ακαπούλκο, στα τρία τελευταία παιχνίδια του με Γκούλμπις, Μάρεϊ και Άντερσον, που παρότι ήταν άκρως εξαντλητικά και επίπονα, αυτός αντεπεξήλθε, φτάνοντας στην κατάκτηση του τίτλου.

Αρχίζει να παρουσιάζει πια, την mentalite που οφείλει να έχει ένας τενίστας για να φτάσει στην κορυφή. Θεωρώ ότι είναι ζήτημα ελάχιστου χρόνου, η είσοδός του στην κορυφαία δεκάδα της παγκόσμιας κατάταξης!

Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι, ότι όλο αυτό το πακέτο που δείχνει να παρουσιάζει ο Βούλγαρος, έχει ένα illustration περιτύλιγμα από το ελκυστικότερο στυλ τένις που μπορεί να απολαύσει ο θεατής. Ένα είδος τένις που ξεφεύγει από τον σύγχρονο, βιομηχανοποιημένο τρόπο των ατελείωτων και ενίοτε κουραστικών rally από τη baseline, που καταφεύγει το μεγαλύτερο ποσοστό των σημερινών παικτών.

Τα όπλα του Ντιμιτρόφ είναι άλλα. Άκρατη επιθετικότητα, πλουραλισμός κινήσεων, φαντασία στο παιχνίδι του, υπέροχος τρόπος εκτέλεσης όλων των κτυπημάτων. Μα αυτό δεν είναι που ζητάμε, όλοι εμείς που αγαπάμε το ωραίο τένις?

Κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο, οτι η συντριπτική πλειονότητα των αντικειμενικών φιλάθλων παγκοσμίως, λατρεύουν να παρακολουθούν αγώνες παικτών τύπου Φέντερερ ή Ντιμιτρόφ? Τι είναι αυτό που εξιτάρει τόσο πολύ το φιλοθεάμον κοινό, βλέποντας αυτό το στυλ τένις που πρεσβεύουν αυτού του είδους παίκτες?

Μα την απάντηση τη δίνει η λέξη “φιλοθεάμον”! Φίλοι του θεάματος!

Ο αγνός φίλαθλος, ο αποστασιοποιημένος από οπαδισμούς, αγαπάει αυτό το πανέμορφο σπορ, γιατί θέλει να βλέπει μαγικές εμπνεύσεις, πανδαισία και χορευτικότητα στις κινήσεις, χάρη και αρμονία στα κτυπήματα. Από τη φύση του το τένις προσφέρει τεράστιο θέαμα, αλλά το αλατοπίπερο που το κάνει υπερθέαμα, είναι κατά τη γνώμη μου παίκτες αυτού του είδους.

Πόση οπτική τελειότητα εκπέμπεται τη στιγμή, που βλέπουμε τον Φέντερερ ή τον Ντιμιτρόφ να εκτελούν το one handed backhand, με αυτό το εκπληκτικό follow through?

Το κριτήριο και το αισθητήριο του κόσμου, διαχρονικά είναι αλάνθαστο. Ξέρει να αναγνωρίζει τους πραγματικά μεγάλους παίκτες. Ξέρει όμως και να τους διαχωρίζει, σε αυτούς που του προκαλούν το σεβασμό με τις κατακτήσεις τους και την αγωνιστικότητά τους και σε αυτούς, που εκτός από αυτά, του εκτοξεύουν και μια μαγεία και μια έκρηξη συναισθημάτων με τον τρόπο παιχνιδιού τους.

Πόσο μεγαλύτερη απόδειξη θέλουμε γι’αυτό, από την παθολογική λατρεία που δείχνει ο κόσμος σε όλα τα μέρη του πλανήτη, εδώ και τόσα χρόνια, στην πιο χαρισματική προσωπικότητα που εμφανίστηκε ποτέ σε court, στον μοναδικό Ρότζερ Φέντερερ? Κάτι έχει δει σε αυτόν τον αθλητή, που τον απογειώνει….. !

Η καταξίωση και η είσοδος στο πάνθεον των κορυφαίων του αθλήματος, γίνεται με βασικό γνώμονα τις κατακτήσεις τίτλων, τις επιτυχίες και την ανέλιξη στα υψηλότερα κλιμάκια της παγκόσμιας κατάταξης. Αυτό απεικονίζεται, με μια κάπως στυγνή ανάγνωση των αριθμών.

Όταν όμως ένας παίκτης διαθέτει το εκρηκτικό μίγμα, να συλλέγει τρόπαια και θριάμβους σε συνδυασμό με ένα ιδιοφυές τενιστικό στυλ και με ένα παιχνίδι που όλοι λατρεύουν να βλέπουν, τότε είναι σίγουρο, ότι αυτός ο παίκτης δε θα κατακτήσει μόνο την κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης και την καθολική αποδοχή, αλλά θα κατακτήσει και τις καρδιές των φιλάθλων και θα μνημονεύεται για πάντα από όλους, λόγω του τρόπου παιχνιδιού με τον οποίο μεγαλούργησε στην καριέρα του!

Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr 

Video highlights
Previous articleΆρχισαν τα προβλήματα στην IPTL
Next articleΤίριακ: Δεν κάνει ο Μπόρις