Οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια; Κάποιες φορές ναι, άλλες όχι. Στην περίπτωση όμως που οι αριθμοί θέλουν να περιγράψουν την παρούσα φάση στο ανδρικό τένις, απεικονίζουν ακριβώς την αλήθεια. Όταν βλέπεις τη λίστα με την παγκόσμια κατάταξη και βλέπεις το Νο1, Νόβακ Τζόκοβιτς, να έχει ξεπεράσει τους 16.000 πόντους…  νούμερο που ποτέ κανείς δεν έχει φτάσει και απέχει περίπου 7.000 πόντους από το Νο 2 Ρότζερ Φέντερερ, νομίζω ότι αντικατοπτρίζεται πλήρως η κατάσταση που επικρατεί μέσα στο 2015 στο tour.

Μια διαφορά που αποτυπώνει πρώτα και κύρια, την πιστότητα, τη συνέπεια και την παρατεταμένη συνέχεια που εμφανίζει αυτή η τενιστική μηχανή που λέγεται Νόβακ Τζόκοβιτς.

Η χρονιά, όσον αφορά την κορυφαία κατηγορία των Grand Slam, έκλεισε όπως ακριβώς ξεκίνησε, με θριαμβευτή τον σπουδαίο Σέρβο πρωταθλητή. Τέσσερα τουρνουά Grand Slam έχει η σεζόν και στα τέσσερα ήταν στον τελικό, κατακτώντας τα τρία από αυτά, φτάνοντας πια σε διψήφιο νούμερο τίτλων Major. 10 τίτλοι κοσμούν την τροπαιοθήκη του και η συνέχεια για
αυτόν τον superstar από το Βελιγράδι, εκτιμώ ότι αναμένεται μακρά…

Σε ένα παλαιότερο άρθρο μου είχα γράψει, όταν ως τότε είχε 6 τίτλους Major, οτι σε παραλληλισμό με τη σπάνια αξία του, ήταν «λίγα τα 6 Grand Slam που είχε τότε στην κατοχή του». Θα το
επαναλάβω και σήμερα, με μια μικρή όμως παραλλαγή: «για τον Νόβακ Τζόκοβιτς, είναι λίγα τα 10 Grand Slam»…

Στο φετινό Flushing Meadows, ο Νόλε ξεκινούσε, όπως συμβαίνει συνήθως τα τελευταία χρόνια, ως το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο, αλλά ίσως όχι τόσο ακλόνητο όπως σε άλλα κορυφαία
τουρνουά του τελευταίου διαστήματος. Μετά το θρίαμβό του στο Wimbledon, παρότι στα δύο Masters που προηγήθηκαν και αποτελούσαν τους προπομπούς του US Open, στο Μόντρεαλ
και στο Σινσινάτι, έφτασε στον τελικό, εντούτοις τους έχασε και τους δύο, από Μάρεϊ και Φέντερερ αντίστοιχα. Αλλά κυρίως οι εμφανίσεις του συνολικά δεν έπειθαν απόλυτα και έβγαζε
κάποια δείγματα κούρασης από την υπερφόρτωση που ενδεχομένως ένιωθε, από τα διαδοχικά τουρνουά που συμμετείχε και που ως γνωστόν, φτάνει πάντα ως το τέλος τους…

Αλλά και στην Νέα Υόρκη, ήταν αρκετά μεγάλα τα διαστήματα σε κάποιους αγώνες του πριν τον τελικό, που ο Νόλε εμφανιζόταν κάπως νωχελικός και με μια κίνηση μάλλον πιο βραδεία
από τα συνηθισμένα του στάνταρ. Δεν ήταν τόσο πειστικός και απόλυτος, αλλά βέβαια κατάφερνε πάντα το ζητούμενο, τις νίκες και τις προκρίσεις. Με, όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται, «επαγγελματικές νίκες», πλησίαζε στο στόχο του που δεν ήταν άλλος από το τρόπαιο. Σαν ένα τέλειο κομπιούτερ, σαν μια ανθρώπινη μηχανή, χρησιμοποιούσε τις κατάλληλες στροφές που
απαιτούντο ανάλογα την περίσταση, για να πάρει αυτό που θέλει.

Χωρίς καμία συζήτηση, το αντίπαλο δέος του Τζόκοβιτς εδώ και πολύ καιρό, ο Ρότζερ Φέντερερ, ήταν θα λέγαμε συναρπαστικός σε όλο το τουρνουά, με εμφανίσεις σαρωτικές που καθήλωναν το κοινό, που έβλεπε τον κορυφαίο τενίστα της ιστορίας, να βγάζει τόση φρεσκάδα και δύναμη και με συνεχή μαγευτικά παιχνίδια να οδεύει ολοταχώς προς αυτό το περιλάλητο
18ο, που τόση κουβέντα έχει γίνει γι’αυτό…

Εδώ θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση, αναφερόμενος σε αυτό το περιβόητο 18ο και στα διάφορα…περίεργα και ενίοτε υποτιμητικά που ακούγονται, για την ικανότητα ή μη, του Ελβετού να το κατακτήσει. Τα τρία χρόνια που έχουν περάσει από την τελευταία κατάκτηση ενός Major τίτλου από τον Φέντερερ, από το Wimbledon του 2012, έχουν δώσει τροφή για
διάφορες αφελείς ειρωνείες του στυλ, «δεν μπορεί»… Λες κι ότι έχει να αποδείξει τίποτα επιπλέον σε κάποιον, αν το κατακτήσει. Κάτι επιπλέον από αυτό που έχει ήδη αποδειχθεί, ότι είναι ο μεγαλύτερος παίκτης όλων των εποχών. Απλά εδώ ας θυμηθούμε, ότι ο Βασιλιάς του αθλήματος κυνηγάει το 18ο Grand Slam, γιατί έχει ήδη κατακτήσει 17…Και κλείνοντας την παρένθεση,
σημασία για μας δεν πρέπει να έχει τόσο το αν ο μαέστρος φτάσει τελικά στο 18ο, αλλά το να μείνει όσο το δυνατόν για περισσότερο χρόνο στα court, τιμώντας μας με την παρουσία του…

Στον τελικό του US Open λοιπόν, έφτασαν οι δύο καλύτεροι παίκτες του πλανήτη, ο Νόβακ Τζόκοβιτς και ο Ρότζερ Φέντερερ, το ζευγάρι που όλοι ανέμεναν, επιβεβαιώνοντας απόλυτα τα
λογικά προγνωστικά. Πριν τον τελικό, τα δεδομένα τη συγκεκριμένη στιγμή έδιναν ίσως ένα μικρό προβάδισμα στον Ελβετό. Η πεντακάθαρη νίκη του λίγες μέρες πριν στο Σινσινάτι επί του
μεγάλου αντιπάλου του και οι καταπληκτικές εμφανίσεις του μέχρι το ματς τίτλου, εμφανώς πολύ ανώτερες από τις αντίστοιχες του Σέρβου, τον έφερναν νομίζω πιο κοντά από κάθε άλλη φορά το τελευταίο διάστημα, στον μεγάλο στόχο. Ο Ρότζερ φαινόταν να είναι σε καλύτερη αγωνιστική κατάσταση από τον Νόλε.

Από την αρχή του τελικού όμως, αυτή η διαφορά στην αγωνιστική κατάσταση που έδειχναν να είχαν οι δύο μονομάχοι, φάνηκε να εξανεμίζεται πολύ γρήγορα. Ο Τζόκοβιτς, αυτή η τενιστική
μηχανή, την κατάλληλη στιγμή φόρεσε το σιδερένιο προσωπείο που τον έχει χρίσει αδιαφιλονίκητο Νο 1 του κόσμου και μπήκε με full power, στο γιγάντιο court του Arthur Ashe. H
κρισιμότητα και το λάφυρο του συγκεκριμένου αγώνα, μετέτρεψαν τον Σέρβο σε αυτό που όλοι γνωρίζουμε. Έναν υπεραθλητή που βρίσκεται κάθε στιγμή παντού, επιστρέφει όλες τις μπάλες, μετατρέπει με χαρακτηριστικό τρόπο πολλές αμυντικές του προσπάθειες σε επιθέσεις δικές του.

Καθαρό μυαλό, σωστές αποφάσεις στις κρίσιμες στιγμές, συγκεκριμένο στρατηγικό πλάνο και τρομακτική ψυχική δύναμη, που δείχνει να είναι ακατάβλητη. Αυτή η ψυχική του δύναμη, φάνηκε ακόμα περισσότερο να τον στηρίζει στον τελικό της Νέας Υόρκης, γιατί πολλές φορές η γλώσσα του σώματος έδειχνε έναν Τζόκοβιτς, με κάποια σημάδια κούρασης και σίγουρα όχι
και τόσο φρέσκο. Αλλά ακριβώς αυτήν την ενδεχόμενη σωματική κόπωση που ένιωθε, την αντιστάθμιζε με αυτήν την αδιανόητη πνευματική κυριαρχία που διαθέτει και αυτήν την ατσάλινη
ψυχοσύνθεση από την οποία είναι πλασμένος.

Από την άλλη πλευρά του court, o Φέντερερ φαινόταν να είναι σε άριστη σωματική κατάσταση και η κίνησή του έδειχνε πιο αέρινη. Αυτά όμως σωματικά. Γιατί το παιχνίδι κρίθηκε νομίζω
στον πνευματικό τομέα και στην ψυχολογική ισορροπία. Ο Ελβετός από την αρχή, προσπάθησε να πάρει με εμφατικό τρόπο τα ηνία του αγώνα και να δείξει ότι αυτός θα ορίσει τα δεδομένα.
Ήθελε να γίνει απόλυτος, περιμένοντας την παραμικρή ευκαιρία για να βγει στην επίθεση και να γεμίσει αμφιβολίες τον αντίπαλό του. Το πέτυχε ως ένα βαθμό, κάνοντας συνολικά ένα μεγάλο παιχνίδι, χαρίζοντάς μας κάποιες εκπληκτικές στιγμές, αλλά υπολειπόταν του Τζόκοβιτς σε δύο θεμελιώδη στοιχεία, που αυτά ίσως έγειραν την ζυγαριά προς το μέρος του Σέρβου: 
στην νευρικότητα-ανυπομονησία του στη γενική οπτική του ματς και στην αναποφασιστικότητα- αναποτελεσματικότητά του στα κρίσιμα σημεία.

Αλλά τίποτα δεν είναι τυχαίο στο τένις και υπάρχει λογική εξήγηση. Ο Φέντερερ έβγαζε αυτήν τη νευρικότητα όχι μόνο από τη δίψα του για τον τίτλο- τον ίδιο στόχο είχε κι ο αντίπαλός του-
αλλά γιατί απέναντί του είχε έναν Τζόκοβιτς, που ώρες-ώρες έμοιαζε με «απροσπέλαστο τοίχο» που με κάθε τρόπο επέστρεφε τα πάντα. Ο Ελβετός, όπως θέλει πάντα άλλωστε, ήθελε
να κρίνονται όλα από τη δική του ρακέτα, αλλά συνήθως ο Σέρβος υπεραθλητής είχε όποτε το χρειαζόταν το κατάλληλο αντίδοτο. Η παροιμιώδης πνευματική αυτοκυριαρχία του Τζόκοβιτς, του έδινε την απαιτούμενη ηρεμία και τη διαυγή σκέψη, για να βρίσκει τρόπους για να ξεγλιστράει από όλες τις στενωπούς και τα προβλήματα που του έθετε ο Φέντερερ.

Όσον αφορά την αναποτελεσματικότητα του Φέντερερ στις κρίσιμες στιγμές, αυτή απεδείχθη περίτρανα από τα 4 στα 23 break point που είχε ο Ελβετός και που έκριναν σε πολύ μεγάλο
βαθμό τον τελικό νικητή. Οι 19 χαμένες ευκαιρίες για break του Φέντερερ, που αναμφίβολα είναι τραγικό ποσοστό, δίνει μια ερμηνεία ότι ο μαέστρος έχασε τον τίτλο ως ιδανικός αυτόχειρας. Η άλλη ερμηνεία όμως, είναι ότι ο Τζόκοβιτς  ήταν αυτός που με την ορθότητα των επιλογών του σε αυτούς τους μεγάλους πόντους, είτε τους κέρδιζε με δική του πρωτοβουλία, είτε οδηγούσε τον Φέντερερ σε βεβιασμένο ή αβίαστο λάθος.

Στις πλείστες των περιπτώσεων των πόντων που «έκαιγαν», ο Νόλε έδειχνε να έχει πιο καθαρό μυαλό από τον Ρότζερ και αυτός ήταν θεωρώ ο κυριότερος λόγος της τελικής επικράτησής του. Εκεί κρίθηκε ο τελικός, στην πνευματική επιβολή του Σέρβου έναντι του Ελβετού.

Και αυτό ακριβώς είναι ο τεράστιος Νόβακ Τζόκοβιτς. Ένας απίθανος τενίστας, που λειτουργεί στο court ως ένας υπερεξελιγμένος ηλεκτρονικός υπολογιστής. Είναι μια σπάνια περίπτωση
αθλητή, που ξέρει ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει στο γήπεδο. Λειτουργεί με συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού και έχει μια μοναδική ικανότητα να φέρνει τα δεδομένα των αγώνων του
στα μέτρα που αυτός θέλει. Αλλά και όταν βρίσκεται σε πραγματικά δύσκολη θέση, εφευρίσκει, όντας πανέξυπνος, την σωστή και την ενδεδειγμένη λύση για να ξεφύγει από το πρόβλημα.

Υπεραθλητής αγωνιστικά, πανίσχυρος διανοητικά, άτρωτος ψυχικά. Αποτέλεσμα?  Νο 1, με τεράστια διαφορά, της παγκόσμιας κατάταξης…

Το 10ο Grand Slam που κατέκτησε στη Νέα Υόρκη και στο US Open ο θρυλικός Σέρβος τενίστας, σε μια σεζόν του που ήδη έχει ξεπεράσει την μνημειώδη του χρονιά, του 2011, είναι ένα
τρομακτικό νούμερο συλλογής Majors τίτλων. Αλλά, ο μόλις 28 ετών Νόλε,  ας θεωρήσουμε ότι είναι εκ των ων ουκ άνευ, ότι δε θα μείνει σε αυτόν τον αριθμό.

Πρωταθλητές της δικής του μοναδικής mentalite, δε σταματούν ποτέ να οριοθετούν νέους στόχους. Οι χαρισματικοί υπεραθλητές, προσπαθούν πάντα να κατακτήσουν όσες περισσότερες
κορυφές μπορούν. Νιώθουν ανικανοποίητοι με αυτά που έχουν καταφέρει, όσο σπουδαία και αν είναι αυτά και επιζητούν συνεχώς την επόμενη πρόκληση.

Και ο εκπληκτικός Νόβακ Τζόκοβιτς, είναι σίγουρα ένας από αυτούς…!

Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr

Video highlights
Previous articleΉττα για Ελβετία – VIDEO
Next article7 κλειδιά επιτυχίας