Στο Australian Open του 2014 στη Μελβούρνη, κατακτώντας το 1ο του Grand Slam λίγο πριν κλείσει τα 29 του χρόνια, ήταν η απόλυτη δικαίωση των κόπων του. Στο Roland Garros του 2015 στο Παρίσι, κατακτώντας το 2ο του Grand Slam λίγο μετά τα 30 του, ήρθε και η απόλυτη επιβεβαίωση της μεγάλης του αξίας.
Η επιβεβαίωση, ότι ο χαρισματικός τενίστας που λέγεται Στάνισλας Βαβρίνκα, δεν ήταν απλώς ένας διάττοντας αστέρας, αλλά είναι ένας κορυφαίος πρωταθλητής, που κατά τα φαινόμενα, οι επιτυχίες του θα έχουν και συνέχεια…
Και ίσως το σημαντικότερο? Αυτές οι επιτυχίες έρχονται για τον Σταν, με ένα είδος τένις που λατρεύεις να παρακολουθείς. Με ένα είδος τένις, που ακόμα και οι λιγότερο μυημένοι στο σπορ, μένουν ενίοτε εκστατικοί, από το θαυμαστό επίπεδο που μπορεί να φτάσει το παιχνίδι του!
Αν στην Μελβούρνη και στην πρώτη κατάκτηση Major από τον Ελβετό, εντυπωσιαστήκαμε από τον τρόπο που έπαιζε και έφτασε στον τίτλο, στο Παρίσι η ομορφιά που προσέδιδε το παιχνίδι του και τις δύο εβδομάδες του τουρνουά, με αποκορύφωμα βέβαια την εκθαμβωτική του εμφάνιση στον τελικό, ξεπέρασε κάθε προσδοκία και γοήτευσε κάθε γνήσιο φίλαθλο του τένις!
Τα πρώτα σοβαρά μηνύματα για την τρομακτική κατάσταση που βρισκόταν ο Βαβρίνκα, ελήφθησαν από την εμφάνισή του στον προημιτελικό με τον Φέντερερ και την πεντακάθαρη επικράτησή του με straight sets επί του κορυφαίου συμπατριώτη του. Επί ενός Φέντερερ, που έδειχνε έτοιμος για να φτάσει πολύ μακριά στο φετινό Roland Garros. Αλλά ο μαέστρος, εκείνη τη μέρα βρήκε μπροστά του ένα εμπόδιο που απεδείχθη ανυπέρβλητο. Ο Σταν από την αρχή του αγώνα ήταν απόλυτος, αποφασιστικός και νίκησε δικαιότατα, για πρώτη φορά σε τουρνουά Grand Slam το No 2 της παγκόσμιας κατάταξης.
Οι μεγάλες εμφανίσεις συνεχίστηκαν για τον Βαβρίνκα και στον ημιτελικό με τον πολύ φορμαρισμένο Τσονγκά, που παρά την μεγάλη του προσπάθεια και την αδιάκοπη στήριξη των συμπατριωτών του από τις εξέδρες, φάνηκε αδύνατο να κάμψει την αντίσταση του αφιονισμένου Ελβετού, που έδειχνε ότι η παρουσία του στο Παρίσι και στην κατάσταση που βρισκόταν, είχε ένα επίκεντρο, τον τίτλο. Όπερ και εγένετο.
Στο Philippe Chatrier, στον μεγάλο τελικό, o Βαβρίνκα θα έπρεπε για να φτάσει στο 2ο Grand Slam της καριέρας του, να υπερκεράσει το μεγαλύτερο εμπόδιο που θα μπορούσε να βρει αυτήν την εποχή στο δρόμο του, το Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης και απόλυτο «δυνάστη» των τελευταίων μηνών στο ανδρικό tour, τον τεράστιο Νόβακ Τζόκοβιτς.
Έναν Τζόκοβιτς που από την αρχή της σεζόν, είχε εκφράσει τη διακαή επιθυμία του και είχε προτάξει ως ύψιστο στόχο την κατάκτηση του Roland Garros, που τόσο του λείπει, ώστε να συμπληρώσει το Career Grand Slam, μπαίνοντας στο πάνθεον της τενιστικής ιστορίας ως ο 8ος μόλις παίκτης, που θα έχει καταφέρει κάτι παρόμοιο.
Έναν Τζόκοβιτς που προερχόταν από την, για πρώτη φορά στο Παρισινό Major και μάλιστα με καταλυτικό τρόπο, επικράτησή του επί του 9 φορές πρωταθλητή Ραφαέλ Ναδάλ στον προημιτελικό και μιας πολύ δύσκολης αλλά αποφασιστικής νίκης, που έδειξε το πάθος του για την κατάκτηση του τροπαίου των Σωματοφυλάκων, στον ημιτελικό, επί του σπουδαίου φέτος στο χώμα Άντι Μάρεϊ.
Στον μεγάλο τελικό της Κυριακής, η παράσταση που παρακολουθήσαμε κρίνεται ως μεγαλειώδης. Ένα τενιστικό υπερθέαμα, από δύο απίστευτους παίκτες, που ίσως είναι τέτοια η «χημική τους ένωση» όταν βρίσκονται αντίπαλοι, που μας έχουν δώσει τόσο υπέροχους αγώνες όταν βρίσκονται αντιμέτωποι στο court τα τελευταία χρόνια. Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα το tweet του Άντι Ρόντικ κατά τη διάρκεια του τελικού ότι, “These two guys look like they’re playing video games. Unreal tennis.”….
Ο Τζόκοβιτς, έμπλεος από την άκρατη επιθυμία του να κατακτήσει επιτέλους για πρώτη φορά το βαρύτιμο τρόπαιο, παρέταξε στο γήπεδο όλα του τα χαρακτηριστικά που τον έχουν καταστήσει υπερπρωταθλητή και κυρίως όλη του τη ψυχή. Φαινόταν από την πρώτη στιγμή, πόσο συγκεντρωμένος μπήκε στον τελικό, όχι μόνο για την κρισιμότητα του συγκεκριμένου αγώνα, αλλά και γιατί γνώριζε ότι απέναντί του έχει έναν παίκτη που στη μέρα του, μπορεί να γίνει καταιγιστικός…
Ο Νόλε έπαιξε ένα εκπληκτικό τένις, αλλά έχασε, γιατί ο Σταν έπαιξε ένα διαστημικό τένις…
Ο Ελβετός κάνοντας, όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος, το καλύτερο παιχνίδι της ζωής του, μας άφησε πολλές φορές άναυδους, από τη δύναμη, την ποικιλία, την ακρίβεια και την οπτική καλαισθησία των χτυπημάτων του. Έχοντας σαφές επιθετικό πλάνο από την αρχή του τελικού και μια ξεκάθαρη στρατηγική κατάκτησης των πόντων με όσο το δυνατόν δική του πρωτοβουλία, ξεδίπλωσε στο court το απεριόριστο ταλέντο του.
Χτύπησε τον μεγάλο Σέρβο αντίπαλό του, κατά το πλείστον από την περιοχή που το Νο 1 του κόσμου είναι κυρίαρχος. Από την baseline. Με γιγάντια ground strokes και με το forehand και με το ονειρώδες one handed backhand του. Οι εναλλαγές κατευθύνσεων των open stance χτυπημάτων του, που έμοιαζαν σα να βγαίνουν με μοιρογνωμόνιο, από cross court σε down the line, διαδέχονταν η μία την άλλη.
Ο Τζόκοβιτς με το απαράμιλλο πνεύμα μαχητικότητας που τον διακρίνει και την εκπληκτική ποιότητα που διαθέτει, επέστρεφε τόσες μπάλες σε αυτούς τους «πυροβολισμούς» του Βαβρίνκα, όσες ενδεχομένως δε θα μπορούσε να επιστρέψει κανένας άλλος παίκτης. Ο Νόλε προσπαθούσε να κάνει αυτό που ξέρει ίσως καλύτερα από τον καθένα, να μετατρέπει τις αμυντικές του ενέργειες σε δική του επίθεση, αλλά ο Σταν τον περιόριζε συνεχώς, με τα εξωπραγματικά του χτυπήματα, σε ένα πιο παθητικό και αμυντικογενή ρόλο.
Ο Σέρβος, όσο περνούσε η ώρα, φαινόταν να μη μπορεί να βρει αντίδοτο στα βαριά και με συνεχές βάθος χτυπήματα του αντιπάλου του. Το, μοναδικής ποιότητας, one handed backhand του Ελβετού, πλήγωνε συνεχώς τις άμυνες του Σέρβου. Ένα χτύπημα αριστούργημα, που είναι άλλωστε το ωραιότερο στο ρεπερτόριο του τένις, ένα χτύπημα που πάντα ενθουσιάζει τον κόσμο.
Στο δεξί χέρι του Βαβρίνκα, το backhand αυτόματα μετατρέπεται σε υπερόπλο που ξεσηκώνει το θεατή. Ας θυμηθούμε τα επιφώνήματα θαυμασμού που ακούγονταν στις εξέδρες του Philippe Chatrier, κάθε φορά που ο Σταν το επιχειρούσε, με drive ή topspin, με αυτήν την τρομακτική δύναμη που το εκτόξευε και τις αδιανόητες γωνίες που έβρισκε!
Χωρίς κανένα πρόβλημα, συχνότατα και με εντυπωσιακή ακρίβεια, επιλέγει να εκτελεί το backhand στην ευθεία ο Βαβρίνκα. Αυτό το, έτσι κι αλλιώς, δύσκολο χτύπημα, το εμπιστεύεται πολύ και με μεγάλη επιτυχία, ακόμα και μετά από αλλεπάλληλες backhand cross court ανταλλαγές, που ανοίγουν το court.
Χωρίς πολλή σκέψη, αλλάζει απότομα κατεύθυνση στην ευθεία, μια αλλαγή που πάντα αυξάνει τη δυσκολία του συγκεκριμένου χτυπήματος, λόγω της άμεσης ρύθμισης και προσαρμογής που απαιτείται από τον παίκτη, όταν η μπάλα έρχεται από τη διαγώνιο και πρέπει να μετατραπεί σε down the line shot. Και το κάνει να φαίνεται πανεύκολο. Mε δύναμη, εξαιρετική τοποθέτηση, βάθος. Αμέτρητες φορές στον τελικό εκτέλεσε αυτό το απολαυστικό backhand down the line και με αυτό το πανέμορφο χτύπημα κέρδισε και το championship point, σαν επιστέγασμα της μαγικής του εμφάνισης.
Με αυτήν την εξωπραγματική απόδοση που έπιασε ο Σταν σε αυτόν τον αξέχαστο τελικό, όσες προσπάθειες και αν κατέβαλλε ο Νόλε, μοιραία θα απέβαιναν μάταιες. Ήταν αδύνατο να εμποδίσει τον 30χρονο Ελβετό να φτάσει στην κατάκτηση του 2ου Grand Slam της καριέρας του. Ο μεγάλος Σέρβος αθλητής είδε αυτό, που είδαμε όλοι το απόγευμα της Κυριακής, ότι αυτός ο Βαβρίνκα δεν υπήρχε τρόπος να νικηθεί. Γεγονός που αναγνώρισε ευθαρσώς ιπποτικά, αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα.
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς, για άλλη μια χρονιά και μετά από έναν τρίτο χαμένο τελικό, δεν κατάφερε να κάνει κτήμα του το «ιερό δισκοπότηρο» του Roland Garros, που τόσο πολύ θέλει ώστε να συμπληρώσει το παζλ μιας ήδη μυθικής καριέρας. Είναι σίγουρα απογοητευμένος για τη νέα χαμένη ευκαιρία, που του στερεί τη δυνατότητα προσωρινά, να φτάσει στο πολυπόθητο Grand Slam Career.
Νομίζω όμως, μόνο προσωρινά… Γιατί η σπάνια κλάση που διαθέτει αυτός ο απίστευτος τενίστας, σε συνδυασμό με το κολοσσιαίο πνεύμα νικητή που διαθέτει, θα τον οδηγήσουν αργά ή γρήγορα στην επίτευξη αυτού του στόχου και η ιστορία θα δικαιώσει τις ακατάβλητες προσπάθειές του τόσων ετών, ώστε κάποια μέρα να φύγει τροπαιούχος μέσα από το Philippe Chatrier. Γιατί το αξίζει!
Όσο για τον μεγάλο θριαμβευτή Στάνισλας Βαβρίνκα? Κατακτώντας τον 2ο τίτλο του σε τουρνουά Grand Slam, υψώνοντας στον Παρισινό ουρανό το τρόπαιο του Roland Garros, διέλυσε και τις τελευταίες αμφιβολίες που μπορεί να υπήρχαν, για το μέγεθος της πρωταθληματικής αύρας που συνοδεύει το μεγάλο ταλέντο του. Γιατί για το επίπεδο του τένις του, δεν υπήρχε απολύτως καμία αμφιβολία. Είναι τεράστιο!
Ο Σταν, καταξιώθηκε πια στις συνειδήσεις όλου του τενιστικού κόσμου, ως ένας από τους από τους πραγματικά κορυφαίους παίκτες του πλανήτη!
Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr
