Άραγε, τι πρέπει να διαθέτει ένας τενίστας, για να μπορέσει να μπει στη διακεκριμένη και ολιγομελή κατηγορία των απόλυτα κορυφαίων; Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει, που θα του δώσουν το εισιτήριο εισόδου σε αυτό το κλειστό club;
Η απάντηση νομίζω είναι προφανής: πρέπει να διαθέτει τεράστιο ταλέντο, μέγιστη ποιότητα, πρωταθληματική αύρα, πνεύμα του νικητή και να έχει αυτήν τη μοναδική ικανότητα, να παρουσιάζει τον καλύτερο εαυτό του στα μεγαλύτερα ραντεβού.
Υπάρχει κάτι από αυτά, που δε διαθέτει ο εκπληκτικός Σταν Βαβρίνκα; Και εδώ όλοι γνωρίζουμε την απάντηση: ο υπέροχος Σταν, έχει στο οπλοστάσιό του όλα τα ανωτέρω…!
Ο χαρισματικός Ελβετός, με την κατάκτηση στην Νέα Υόρκη του 3ου Grand Slam της καριέρας του, επιτυγχάνοντας το απόλυτο 3 στα 3 σε τελικούς Major και χαρίζοντάς μας πάλι ένα παιχνίδι οπτικής πανδαισίας, πιστοποίησε ξανά και υπενθύμισε σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που ακόμα αμφέβαλλαν, ποια είναι η θέση του στον παγκόσμιο χάρτη του ανδρικού τένις.
Και η θέση του, είναι δίπλα στους κορυφαίους όλων!
Μια θέση, που κατά τη γνώμη μου, την είχε κατακτήσει επάξια από πέρυσι, μετά την μυθική του εμφάνιση στον τελικό του Rolland Garros. Μια εμφάνιση τότε που ήταν τόσο απίστευτη, που θεωρήθηκε μάλλον αδύνατο να μπορέσει να την επαναλάβει στην καριέρα του ο 31χρονος Ελβετός.
Κι όμως, ένα χρόνο αργότερα, στην μεγαλύτερη αρένα τένις του πλανήτη, στο επιβλητικό Arthur Ashe στον τελικό του US OPEN, ο σπουδαίος Σταν απέναντι στον θρυλικό Νόβακ Τζόκοβιτς, έδειξε ότι έχει τέτοιο περίσσευμα ταλέντου, που τον οδήγησε ξανά, στο να μαγέψει και πάλι το φιλοθεάμον κοινό σε όλον τον κόσμο. Γιατί όντως η εμφάνιση του Βαβρίνκα ήταν μαγική!
Σε έναν τελικό που όλοι ανέμεναν, όλοι εύχονταν να πραγματοποιηθεί. Γιατί Τζόκοβιτς και Βαβρίνκα, έχουν δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια ένα συγκλονιστικό match up και μας έχουν δώσει αγώνες που αποτελούν την καλύτερη διαφήμιση για το άθλημα. Ίσως γιατί, πέραν φυσικά της μέγιστης τενιστικής κλάσης αμφοτέρων, η αγωνιστική χημεία τους όταν βρίσκονται αντίπαλοι στο court είναι τέτοια, που εκτοξεύει την ποιότητα του θεάματος σε επίπεδο, που «να υποχρεώνει» τους φιλάθλους να παρακολουθούν ενεοί τις επικές τους αναμετρήσεις.
Δύο παίκτες τόσο διαφορετικοί στο στυλ, αλλά αυτή η διαφορετικότητά τους, θαρρείς πως αλληλοσυμπληρώνει αρμονικά τον ανταγωνισμό τους και αποφέρει ένα έξοχο τενιστικό παζλ. Ο μετρ της στρατηγικής, της τακτικής, των αδιανόητων αμυντικών ενεργειών που μετατρέπονται ιδιοφυώς σε δικές του επιθέσεις, ο computerized Νόβακ Τζόκοβιτς, απέναντι σε μια ισοπεδωτική επιθετική μηχανή, των μεγαλειωδών ground strokes εκπληκτικής ομορφιάς και αποτελεσματικότητας, τον καταιγιστικό Σταν Βαβρίνκα.
Και οι δύο φιναλίστ στον μεγάλο τελικό της Κυριακής, δε διέψευσαν τις προσδοκίες μας, προσφέροντάς μας και πάλι έναν ονειρώδη αγώνα.
Από την αρχή του τελικού και οι δύο μονομάχοι, γνωρίζοντας άλλωστε πολύ καλά ο ένας τον άλλο, ξεκίνησαν σε πολύ υψηλές στροφές προσπαθώντας να επιβάλλουν το παιχνίδι τους. Το σχέδιο του Νόλε ήταν, ξέροντας την άκρατη επιθετική φύση που διακρίνει το παιχνίδι του Σταν, να μην οδηγείται ο ίδιος σε εξεζητημένες ενέργειες, αλλά σε «λογικές» επιθέσεις και έχοντας πάντα ως όπλο τις απεριόριστες αμυντικές του ικανότητες, να απαιτεί από τον Ελβετό συνεχώς το κάτι παραπάνω, το οριακό στα χτυπήματά του, που φυσικά αυξάνει κατά πολύ το ποσοστό του λάθους.
Υπήρχε ξεκάθαρο πλάνο, όπως κάνει πάντα άλλωστε με οποιοδήποτε αντίπαλο, μέσα στο μυαλό του πανέξυπνου-εγκεφαλικού Σέρβου, να πετυχαίνει να συνδυάζει όσο γίνεται καλύτερα, τις πιο σωστές τοποθετήσεις χτυπημάτων, που να προκαλούν όμως ταυτόχρονα και τις άκρατες επιθετικές χορδές του Ελβετού.
Αλλά εκεί ακριβώς ήταν και το σημείο που ο τελικός έγειρε στην πλευρά του Βαβρίνκα. Ο Σταν, αποδείχθηκε ότι σε άλλο ένα κορυφαίο παιχνίδι βρέθηκε σε τεράστια μέρα, ανταποκρινόμενος σε όλες τις προκλήσεις που του έθετε το Νο 1 του κόσμου. Ξεδίπλωσε στο court σε όλο τους το μεγαλείο, τα φονικά του χτυπήματα. Με περίτεχνο τρόπο, εκτελώντας αβίαστα από κάθε σημείο του γηπέδου, έδινε απίθανες γωνίες στην μπάλα, ανοίγοντας υπερβολικά το γήπεδο και θέτοντας σε διαρκή κίνηση τον αντίπαλό του, που έτρεχε παντού βγάζοντας ορισμένες ασύλληπτες άμυνες, αλλά στην πορεία αυτό αφαίρεσε ενέργεια από τον Νόλε, που οδηγήθηκε τελικά στην καταπόνηση και στον τραυματισμό του, ουσιαστικά λόγω κούρασης και επίπονης προσπάθειας, στο 4ο σετ.
Τα παντοδύναμα forehand του έμοιαζαν τηλεκατευθυνόμενα, «σβήνοντας» συχνά είτε τις πλευρικές γραμμές, είτε τη γραμμή βάσης του Τζόκοβιτς. Αναλόγως την περίσταση, ενάλλασσε με ευκολία τα χτυπήματά του από drive σε topspin, χωρίς όμως ποτέ να χάνουν σε ακρίβεια και ορμή.
Όσο για το περίφημο one handed backhand του Βαβρίνκα που τόσα έχουν λεχθεί, θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είναι απλά ένα πανέμορφο τενιστικό χτύπημα, αλλά ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα…! Ο τρόπος που εκτελεί το backhand down the line ή cross court και έχοντας αυτήν τη δύναμη και πιστότητα, είναι κορυφαίου σεμιναριακού επιπέδου.
Πέραν όμως των άριστων αγωνιστικών-αθλητικών χαρακτηριστικών που επέδειξε ο Σταν στον μεγάλο τελικό, πρέπει να γίνει ειδική μνεία και στο πνευματικό κομμάτι και στο καθαρό μυαλό που είχε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Και που όλοι γνωρίζουμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στο τένις, το mental τμήμα σε έναν παίκτη.
Ο Ελβετός διαχειρίστηκε άψογα τις περισσότερες κρίσιμες καταστάσεις του τελικού, βγαίνοντας σχεδόν αλώβητος με οξυδέρκεια και σύνεση από τις διάφορες στενωπούς. Και μην ξεχνάμε ότι τα κατάφερε αυτά, έχοντας απέναντί του τον τενίστα που έχει ανάγει σε επιστήμη τον διανοητικό τομέα σε ένα παιχνίδι, τον «ηλεκτρονικό υπολογιστή» Νόβακ Τζόκοβιτς.
Ο τελικός του φετινού US OPEN, θύμισε σε πολλούς και όχι άδικα, τον περυσινό τελικό του Rolland Garros, που και πάλι είχε θριαμβεύσει με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο ο Ελβετός έναντι του Σέρβου. Και τότε και τώρα, ο Νόλε έκανε πολύ σπουδαία παιχνίδια, αλλά δε στάθηκαν ικανά να αντιμετωπίσουν αυτόν τον Σταν, όταν πιάνει τέτοια απόδοση.
Όταν το μεγαλύτερο αμυντικό τείχος που υπάρχει στο τένις και Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης Νόβακ Τζόκοβιτς, δε μπορεί να αντεπεξέλθει στις κατά κύματα ερχόμενες επιθετικές πρωτοβουλίες του αντιπάλου του, γνωρίζοντας τελικά ξανά την ήττα, είναι νομίζω σε όλους κατανοητό, σε τι επίπεδο φτάνει κάτι τέτοιες μέρες το παιχνίδι του Βαβρίνκα…
Η κατάκτηση από τον εκπληκτικό Ελβετό του 3ου Major τίτλου καριέρας και που τον τοποθετεί αναφανδόν, στην απόλυτη ελίτ οριστικά του παγκόσμιου τένις, όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι θιασώτες του αθλήματος, πρέπει να ευχόμαστε αυτό το τρόπαιο να αποτελέσει το εφαλτήριο για τον Βαβρίνκα, για να παρουσιάσει εφεξής μεγαλύτερη σταθερότητα και συνέπεια από ότι στο παρελθόν σε όλα τα τουρνουά που συμμετέχει. Στοιχεία που αν τα συνδυάσει με το αστείρευτο ταλέντο του και την τεράστια κλάση του, είναι δεδομένο ότι οι μεγάλες επιτυχίες του θα πολλαπλασιαστούν.
Ένας συνδυασμός που αν επιτευχθεί, θα έχει διττή ανάγνωση και θα προσδώσει διπλό όφελος. Γιατί θα αυξηθεί σταθερά σε μεγαλύτερο βαθμό ο ανταγωνισμός στην κορυφή και γιατί παίκτες που παρουσιάζουν αυτό το καταπληκτικό στυλ τένις που μαγνητίζει τα μάτια του θεατή, όπως αυτό που πρεσβεύει ο υπέροχος Σταν, θέλουμε να τους απολαμβάνουμε όσο γίνεται περισσότερο επειδή ομορφαίνουν πιο πολύ το ίδιο το άθλημα!
Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr
