O Τζόκοβιτς, μετά το «διάλειμμα» του Roland Garros και της ήττας του σε άλλον ένα τελικό στο Παρίσι, μέσα σε ένα μόλις μήνα, κατακτώντας τον 2ο τίτλο του Grand Slam για φέτος στο All England Club του Wimbledon, ήρθε να αποδείξει ότι αυτήν την εποχή συνεχίζει να είναι παντοδύναμος, συνεχίζει να δείχνει περίπου ανίκητος.
Και το περίπου αυτήν την περίοδο, ίσως και να είναι κάπως υπερβολικό…
Ό,τι γνωρίζουμε όλο το τελευταίο διάστημα, επιβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά και στο φετινό Wimbledon, σε άλλο ένα κορυφαίο τουρνουά. Ο Νόλε παραμένει ο απόλυτος κυρίαρχος αυτήν τη στιγμή στο ανδρικό τένις, έχοντας χτίσει μια «δυναστεία», με τη συνέπεια, τη συνέχεια και τον ολοκληρωτισμό που παρουσιάζουν οι εμφανίσεις του.
Με την εξαίρεση του Roland Garros, που κατά το κλασικό ρηθέν, ίσως απλά να επιβεβαιώνει τον κανόνα, εδώ και πολλούς μήνες σε κάθε μεγάλο τουρνουά, δίπλα στο όνομα του τελικού νικητή, αναγράφονται σχεδόν πάντα οι δύο ίδιες λέξεις. Νόβακ Τζόκοβιτς…
Και πώς να γίνει διαφορετικά, όταν ακατάπαυστα παρουσιάζει στο court στο μέγιστο βαθμό, όλα αυτά που τον έχουν καταστήσει το αδιαφιλονίκητο Νο 1 του κόσμου. Το πλήρες παιχνίδι του, την παροιμιώδη προσαρμοστικότητά του ανάλογα την επιφάνεια και ανάλογα τον αντίπαλο, την τρομακτική πνευματική του διαύγεια, την μνημειώδη ψυχική του δύναμη.
Και θυμίζω ξανά, όλα αυτά τα στοιχεία, τα παρουσιάζει αδιάλειπτα, τα παρουσιάζει ασταμάτητα, σε κάθε τουρνουά, σε κάθε παιχνίδι.
Αυτό ακριβώς έγινε και φέτος στο Λονδίνο, στο 3ο Grand Slam της σεζόν.
Ο Τζόκοβιτς, χωρίς να εντυπωσιάσει με τις εμφανίσεις του πριν τον τελικό, έπαιρνε πάντα αυτό που ήθελε, όπως άλλωστε γίνεται συνήθως…Να βγαίνει νικητής από το court. Ακόμα και στον αγώνα με τον Άντερσον, που βρέθηκε με 0-2 σετ κάτω, παρουσιάζοντας ένα μάλλον υποτονικό πρόσωπο, περιμέναμε ότι ξαφνικά «θα γυρίσει το διακόπτη σε θέση on» και θα κάνει την ολική ανατροπή. Όπερ και εγένετο. Πήρε τα τρία επόμενα σετ με σχεδόν διαδικαστικό τρόπο…Με τον ίδιο διαδικαστικό τρόπο που τελειώνει τους περισσότερους αγώνες του και φτάνει με επαγγελματισμό και σχεδόν με κυνισμό στους μεγάλους τελικούς.
Ανέφερα πριν, ότι δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Νόλε εντυπωσίασε με τις εμφανίσεις του στα 6 παιχνίδια του πριν τον τελικό, ίσως γιατί δε χρειάστηκε, αφού δεν πιέστηκε ουσιαστικά.
Στον μεγάλο τελικό της Κυριακής όμως, ο Τζόκοβιτς γνώριζε ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Και ο λόγος ήταν απλός. Όταν ο αντίπαλος είναι ο Ρότζερ Φέντερερ, ο κορυφαίος τενίστας της ιστορίας και ειδικά στο Centre Court του Wimbledon, όπου έχει στεφθεί τροπαιούχος 7 φορές, ο μεγάλος Σέρβος ήξερε ότι έπρεπε να παρουσιάσει το καλύτερο προσωπείο του.
Και κυρίως με αυτόν τον Φέντερερ που είδαμε σε όλη τη διάρκεια των δύο εβδομάδων, που με εκπληκτικές εμφανίσεις και επιβλητικό τένις, έφτασε με χαρακτηριστική άνεση στον 10ο τελικό του στο Wimbledon, (αριθμός ρεκόρ, άλλο ένα ρεκόρ…) και έδειχνε πανέτοιμος για την 8η κατάκτηση του θρυλικού Major.
O Βασιλιάς του αθλήματος άλλωστε, εδώ και πολύ καιρό δήλωνε, ότι ο κορυφαίος στόχος του ήταν το «ιερό δισκοπότηρο» του Wimbledon, σε αυτό το τουρνουά είχε ρίξει το μεγαλύτερο βάρος του.
Ο μεγαλοπρεπής τρόπος και η σχετική ευκολία που κατέβαλλε στον ημιτελικό, τον σούπερ φορμαρισμένο Άντι Μάρεϊ, με straight sets νίκη, προμήνυαν ότι ο Φέντερερ πλησίαζε στο 18ο Grand Slam της μεγαλειώδους καριέρας του, περισσότερο από κάθε φορά ίσως τα τελευταία χρόνια.
Τα δεδομένα φέτος, έδειχναν ότι ο μαέστρος ήταν ένα βήμα πιο κοντά στον τίτλο, συγκριτικά με πέρυσι, όπου σε εκείνον τον αξέχαστο τελικό είχε χάσει στις λεπτομέρειες από τον μεγάλο Σέρβο αντίπαλό του. Και ο ίδιος ο Φέντερερ, νομίζω ότι ένιωθε ότι ήρθε ξανά η ώρα, να υψώσει στον ουρανό του Λονδίνου το βαρύτιμο τρόπαιο.
Με βάση την εικόνα που μας είχαν δείξει οι δύο μονομάχοι της Κυριακής και κορυφαίοι τενίστες του πλανήτη, στα παιχνίδια που έδωσαν πριν τον τελικό, θα λέγαμε ότι η ζυγαριά έγερνε περισσότερο προς την πλευρά του Ελβετού. Χώρια της τεράστιας και ομολογούμενης από τον ίδιο επιθυμίας του, να στεφθεί και πάλι πρωταθλητής στο αγαπημένο του Slam.
Αλλά και φέτος ο Τζόκοβιτς, όπως και στον περσινό μαγικό τελικό, αποδείχθηκε εμπόδιο ανυπέρβλητο για τον Φέντερερ. Έναν Φέντερερ που μπήκε με, αναμενόμενη, ορμή και άκρατη επιθετικότητα στο γήπεδο, προσπαθώντας να επιβάλλει από την αρχή το δικό του νόμο και να ορίσει αυτός τα πλαίσια του παιχνιδιού. Από τα πρώτα game, ήταν εμφανής ο προσανατολισμός του, να εκμεταλλευτεί τη γρήγορη επιφάνεια του γρασιδιού που πάντα ευνοεί το ιδιοφυές παιχνίδι του και τον πλουραλισμό του ρεπερτορίου του και να τελειώνει όσο
το δυνατόν γρηγορότερα τους πόντους.
Ο Τζόκοβιτς, μπήκε κάπως παθητικά στον τελικό, κρατώντας περισσότερο μια στάση αναμονής, αφήνοντας στον Φέντερερ τη μεγαλύτερη πρωτοβουλία. Προϊόντος του χρόνου, ο Σέρβος άρχιζε να ανακτά το momentum του αγώνα και να φέρνει τον τελικό στα μέτρα του. Νομίζω ότι κλειδί στην κατάκτηση του 1ου σετ από τον Νόλε, που κατά μία έννοια μπορεί να έκρινε και σε μεγάλο ποσοστό όλο το ματς, ήταν το άμεσο break back που έκανε ο Σέρβος στο service του Ελβετού και που μέχρι εκείνη τη στιγμή έδειχνε- ο Φέντερερ- να έχει έστω και με βραχεία
κεφαλή τον πρώτο λόγο.
Από εκείνο το σημείο και πέρα, άρχισε να φαίνεται ότι ο Τζόκοβιτς ξεκίνησε να προσαρμόζει τα στάνταρ του τελικού στη δική του στρατηγική. Άρχισε να κρατάει με βαθιές μπάλες τον Φέντερερ πολύ πίσω στην baseline, μην επιτρέποντάς του τη δυνατότητα με approaching shots να ανεβαίνει όσο συχνά θα ήθελε στο φιλέ. Σιγά σιγά, με τον δικό του τρόπο, της μεγάλης
υπομονής, των σίγουρων ground strokes και των, ως συνήθως, ελάχιστων αβίαστων λαθών, «εγκλώβισε» τον Ελβετό σε μεγάλα rally, κάπως παράταιρα για την επιφάνεια του γρασιδιού.
Αυτό άρχισε να αποσυντονίζει τον Φέντερερ, αναγκάζοντάς τον να καταναλώνει πολύ περισσότερη ενέργεια από ότι ανέμενε, από τα πρώτα κιόλας στάδια του αγώνα.
Παρά την απογοητευτική, για τον Φέντερερ, απώλεια του 1ου σετ, στο 2ο, που ήταν και το καλύτερο κομμάτι του τελικού με το απίστευτο τένις που είδαμε και που κατέληξε σε ένα επικό tie break που μας πρόσφεραν οι δύο υπεραθλητές, ο μαέστρος επανήλθε, κατακτώντας το στη λεπτομέρεια με υπερπροσπάθεια.
Από την αρχή του 3ου σετ όμως, ο Τζόκοβιτς πήρε τα ηνία του τελικού οριστικά στα δικά του χέρια και δεν τα άφησε μέχρι το τέλος. Όλα του τα όπλα βγήκαν πάνω στο χορτάρι και ήταν ευδιάκριτο ότι αυτός όριζε πια τα δεδομένα. Το service του Σέρβου ήταν σε φοβερή κατάσταση, καταστρέφοντας ουσιαστικά τα retour του αντιπάλου του. Συμπαγές παιχνίδι, με εκπληκτικής τοποθέτησης χτυπήματα, που πολλές φορές «ζωγράφιζαν» τις sidelines ή την baseline του Φέντερερ.
Όσον αφορά τις αμυντικές προσπάθειες του Τζόκοβιτς, μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε τρομακτικές. Ο Ρότζερ πυροβολούσε, αλλά ο Νόλε έδειχνε να είναι παντού, σαν ένας απροσπέλαστος τοίχος, που επέστρεφε όλες τις μπάλες. Υποβοηθούμενος από την απίστευτη ελαστικότητα που του προσφέρει το σώμα του και την μεγάλη δύναμη και ταχύτητα των ποδιών του, τον έβλεπες να βρίσκεται από τη μία γωνία του court στην άλλη σε χρόνους εξωφρενικούς.
Ο θρυλικός Σέρβος τενίστας άξιζε αναφανδόν αυτόν τον τίτλο, ήταν καλύτερος, το παραδέχονται όλοι, όπως το παραδέχθηκε και ο μεγάλος Ελβετός αντίπαλός του αμέσως μετά τη λήξη του τελικού, συμπληρώνοντας ότι, «ο Νόλε έπαιξε θαυμάσια, όπως κάνει όλη τη φετινή σεζόν, όπως έκανε και όλη την περσινή σεζόν».
Και μια και αναφερόμαστε σε δηλώσεις, ας θυμηθούμε τα πρώτα λόγια του Τζόκοβιτς μετά το τέλος του σπουδαίου αγώνα: «προσπαθώ να ακολουθήσω τα βήματα του Ρότζερ, είναι πάντα μεγάλη μου τιμή να παίζω αντίπαλός του»…
Πόση αμοιβαία αναγνώριση, πόσο τεράστιοι πρωταθλητές….!
Η κατάκτηση από τον Νόβακ Τζόκοβιτς για τρίτη φορά στην καριέρα του, του πιο ιστορικού τουρνουά τένις στον κόσμο, του Wimbledon και ο 9ος τίτλος Grand Slam που έφτασε συνολικά, ξεπερνώντας μύθους του αθλήματος, όπως ο Κόνορς, ο Λέντλ και ο Άγκασι, τον φέρνουν στην 5η θέση στην Open Era σε Majors τρόπαια, πίσω μόνο από Φέντερερ (17), Σάμπρας (14),
Ναδάλ (14) και Μπόργκ (11).
Όλοι γνωρίζουν, ότι αυτός ο ξέφρενος καλπασμός και το σαρωτικό διάβα του Νο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, θα έχει ακόμα μεγάλη συνέχεια…
Αυτός ο θρύλος από το Βελιγράδι, έχει βλέψεις για πολύ ψηλότερα…
Και η μοναδική του ποιότητα, ο σπάνιος πρωταθληματικός του χαρακτήρας και όλα τα λογικά δεδομένα συγκλίνουν, ότι θα φτάσει πολύ ψηλότερα…!
Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr
