Ξεκινώντας η χωμάτινη σεζόν, υπήρχε μια απορία για την κατάσταση που θα εμφανιστεί, ο αναμφισβήτητος κυρίαρχος του χώματος Ραφαέλ Ναδάλ. Οι εμφανίσεις του μετά τον, καταραμένο όπως αποδείχθηκε για αυτόν, τελικό στο Αυστραλιανό Open , χαρακτηρίζονταν συνολικά μέτριες, με ελάχιστες εκλάμψεις.

Στα δύο πρώτα τουρνουά Masters της σεζόν στην Αμερική, στο μεν Indian Wells αποκλείστηκε στους 16 από τον Ντολγκοπόλοφ, ενώ στο Μαϊάμι έφτασε στον τελικό, χάνοντας όμως με απογοητευτική εμφάνιση από τον εκπληκτικό Νόβακ Τζόκοβιτς.

Φαινόταν ότι κάτι συμβαίνει με τον Ναδάλ, αφού ήταν εμφανής η πτώση στην απόδοσή του, από τα στάνταρ που μας έχει συνηθίσει. Ο Ισπανός, όπως άλλωστε δήλωσε και ο ίδιος, περίμενε τη χωμάτινη περίοδο για την αγωνιστική του ανάταση. Έτσι κι αλλιώς δεν αποτελεί κανένα μυστικό, το ότι ο Ναδάλ έχει χτίσει, σε συντριπτικό ποσοστό, τις περισσότερες επιτυχίες της καριέρας του στα αγαπημένα του clay courts.

Στα δύο πρώτα όμως τουρνουά της σεζόν στο χώμα που έλαβε μέρος, σε δύο παραδοσιακά κάστρα του Ράφα που έχει σαρώσει τους τίτλους στο παρελθόν, ήρθαν ισάριθμες ήττες στους προημιτελικούς από δύο συμπατριώτες του και κλασσικούς «χωματάδες».

Στο Μόντε Κάρλο από τον Φερέρ και στη Βαρκελώνη από τον Αλμάγκρο.

Δύο αναπάντεχες ήττες, που ήρθαν να επιβεβαιώσουν  αυτό που ήταν ευδιάκριτο από την αρχή της χρονιάς, ότι υπάρχει αγωνιστική κρίση στο παιχνίδι του Ναδάλ.

Αν πάρουμε ως δεδομένο, ότι σωματικά ο Ράφα δείχνει απόλυτα υγιής και απαλλαγμένος από προβλήματα τραυματισμών που τον βασάνιζαν στο παρελθόν, πρέπει να ψάξουμε αλλού τις αιτίες της πτώσης του. Ούτε…ξέχασε ξαφνικά το τένις που ξέρει, ούτε ως διά μαγείας έπαψε να είναι κορυφαίος παίκτης.

Στην ανάγνωση των αιτιών του διαφορετικού, προς το χειρότερο, προσώπου που εμφανίζει φέτος, μπορούμε να πάρουμε ως βάση τις πρόσφατες δηλώσεις του ίδιου του Ράφα.

«Μετά από αυτό που συνέβη στην Αυστραλία, δυσκολεύομαι να βρω ξανά την ένταση, την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη που πάντα είχα».

Λόγια που επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά, την επιρροή της ψυχολογίας στο τένις…. Το  πρόβλημα του Ναδάλ, δείχνει να είναι πρωτίστως ψυχολογικό. Υπάρχουν πολλές στιγμές σε αγώνες του φέτος, που απλά το πρόσωπό του αν δει κάποιος, καταλαβαίνει ότι το μυαλό του είναι μπερδεμένο. Νιώθει ανασφάλεια στο court και αυτό βγαίνει στο παιχνίδι του. Ψάχνει λύσεις στη διάρκεια ενός αγώνα, δεν τις βρίσκει και αυτό τον αγχώνει περισσότερο.

Δημιουργεί σίγουρα εύλογες απορίες, πως ένας παίκτης με τη δική του “strong mentality” που πάντα τον διέκρινε, παραδέχεται ότι ακόμα, μετά από τόσο καιρό, δεν έχει ξεπεράσει τον τελικό της Μελβούρνης. Ίσως ο πιο δυνατός πνευματικά τενίστας που εμφανίστηκε ποτέ, δείχνει για πρώτη φορά στην καριέρα του ευάλωτος και ψυχολογικά καταβεβλημένος. Έχουν περάσει ήδη 3 μήνες και το μυαλό του επιστρέφει ακόμα στη Rod Laver Arena….Γιατί??

Μα γιατί και αυτός ο υπεραθλητής, ο μεγαλύτερος μαχητής των γηπέδων, είναι πάνω από όλα άνθρωπος!

Δικαιούται και αυτός να μας δείξει την ανθρώπινη υπόστασή του, να μας θυμίσει οτι δεν είναι ρομπότ προγραμματισμένο να κερδίζει παντού και πάντα. Έχει και αυτός συναισθήματα, που αυτήν την εποχή, δείχνουν να τον έχουν κυριεύσει και να του δημιουργούν μια σύγχυση, που βγαίνει και στο παιχνίδι του.

Στην ψυχολογική πτώση του Ναδάλ, που προσωπικά τη θεωρώ τη βασικότερη αιτία της αγωνιστικής του κρίσης το τελευταίο διάστημα, νομίζω έχει παίξει ρόλο και η ύπαρξη στο tour του Νόβακ Τζόκοβιτς. Ο Ράφα είναι ο χαρακτηριστικός τύπος του αθλητή που είναι ασυμβίβαστος με την ήττα και που τον ικανοποιεί μόνο η κορυφή. Ο Ράφα γνωρίζει ότι οι δύο διαχρονικοί του αντίπαλοι είναι ο Φέντερερ και ο Τζόκοβιτς. Ενώ μπόρεσε να επιβληθεί πνευματικά του Ελβετού, δεν έχει κατορθώσει το ίδιο και με τον Σέρβο. Ο Νόλε έχει βρει τον τρόπο να τον κερδίζει, γεγονός που του πληγώνει τον αθλητικό του εγωισμό.

Το μυαλό του και το πρωταθληματικό του πνεύμα δε γυρνάει μόνο πίσω στη Μελβούρνη και την ήττα από τον Βαβρίνκα, αλλά και στις δύο τελευταίες συντριβές που υπέστη από τον Τζόκοβιτς στους τελικούς του Λονδίνου τον περσινό Νοέμβριο και του Μαϊάμι πρόσφατα. Ένας γεννημένος νικητής όπως ο Ισπανός, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο, ότι αυτό δε μπορεί να το δεχθεί….

Πιστεύω ότι ο Ναδάλ έχει αποκτήσει με τον καιρό, ένα “σύνδρομο” Τζόκοβιτς….

Ας είμαστε ρεαλιστές, ήταν  αδύνατο να επαναλάβει ο Ισπανός και φέτος, τα περσινά μαγικά που έκανε μέχρι και το US OPEN, που κατακτούσε σχεδόν όλα τα τουρνουά που έπαιρνε μέρος.

Αυτό θα άγγιζε τη σφαίρα της φαντασίας. Αυτό όμως δε σημαίνει, ότι η απογοητευτική, για τα δεδομένα του Ράφα, σεζόν που διανύει ως τώρα θα συνεχιστεί με αυτόν τον τρόπο.

Θεωρώ αδιανόητο ένας τενίστας με τη στόφα του Ναδάλ, να μη βρει την έξοδο από τον αγωνιστικό λαβύρινθο που βρίσκεται τώρα. Έχουμε διανύσει άλλωστε μόλις το 1/3 της χρονιάς και το σημαντικότερο για αυτόν, είναι ότι η λατρεμένη του περίοδος στο χώμα έχει ακόμα μακρύ δρόμο. Ένας δρόμος που αφού περάσει πρώτα από τη Μαδρίτη και τη Ρώμη, καταλήγει στο τέλος του στο Παρίσι και το Philippe Chatrier……

Το Roland Garros είναι ο υπέρτατος στόχος του Ράφα και το σίγουρο είναι ότι θα είναι εκεί……! 

Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr

Video highlights
Previous articleΤελικό ο Κύργιος!
Next articleΦουλ για υπεράσπιση