Πέφτοντας η αυλαία στο Campo Centrale του Foro Italico της Ρώμης, ολοκληρώθηκε και το τελευταίο μεγάλο τουρνουά της clay season, ο τελευταίος μεγάλος προπομπός, πριν το μέγιστο ραντεβού για τις χωμάτινες επιφάνειες , που είναι φυσικά το Roland Garros.
Έχοντας φτάσει πια ένα βήμα πριν την έναρξη του δεύτερου χρονικά Grand Slam της σεζόν και γνωρίζοντας φυσικά τα πεπραγμένα στα τρία χωμάτινα τουρνουά Masters 1000 που προηγήθηκαν, σε Μόντε Κάρλο, Μαδρίτη και Ρώμη, μπορούμε να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα και παράλληλα να έχουμε κάποια σαφή δείγματα με βάση πάντα τη λογική, για το τι πρέπει να περιμένουμε από τους πρωταγωνιστές στα Παρισινά court.
Aς προσπαθήσουμε να δούμε, σε τι αγωνιστική κατάσταση βρίσκονται αυτήν τη στιγμή οι υποψήφιοι μνηστήρες του βαρύτιμου κυπέλου, που θα υψωθεί στο τέλος του τουρνουά στον ουρανό του Philippe Chatrier.
Ξεκινώντας μια μικρή αναδρομή στα τρία Masters που έγιναν στο χώμα, είδαμε ότι φέτος τα τρόπαια μοιράστηκαν σε διαφορετικά χέρια. Αυτή η διασπορά των τίτλων, αναμφίβολα μεγαλώνει την αγωνία και το σασπένς για το τι μέλλει γενέσθαι στο Παρίσι. Οι κορυφαίοι παίκτες δείχνουν σε top φόρμα και δείχνουν ικανοί να φτάσουν στην κατάκτηση του Γαλλικού Major.
Ο Ναδάλ στο Μόντε Κάρλο, ο Τζόκοβιτς στην Μαδρίτη, ο Μάρεϊ στην Ρώμη. Τρεις διαφορετικοί θριαμβευτές και προφανώς, τα τρία μεγαλύτερα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου των Σωματοφυλάκων.
Στο Πριγκιπάτο του Μονακό, ο Ναδάλ επέστρεψε στους μεγάλους τίτλους μετά από δύο χρόνια και κυρίως έδειξε σε όλους, οτι μετά από ένα παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, έχει ξαναβρεί οριστικά τον εαυτό του. Αγωνιστικά, ο Ράφα δείχνει να βρίσκεται πια στο 100%. Τα όπλα με τα οποία μεγαλουργούσε στα γήπεδα τόσα χρόνια, έχουν βγει ξανά στην επιφάνεια.
Το διαρκές τρέξιμο με τα ατελείωτα μικρά σπριντ, που τον οδηγούν να βρίσκεται στο σωστό σημείο και να καλύπτει με μεγαλύτερη συνέπεια το γήπεδο είναι πάλι εδώ και έτσι ξαναβλέπουμε να ορθώνει και πάλι το αμυντικό «τείχος» που γνωρίζαμε. Η φυσική του κατάσταση δείχνει σπουδαία, χωρίς να φαίνονται πια τα σημάδια κόπωσης που έβγαζε στην περίοδο της πτώσης του. Το forehand του έχει επιστρέψει παντοδύναμο, βρίσκοντας το βάθος του γηπέδου και τις απίθανες γωνίες με το μοναδικό του spin, που τόσο πολύ του είχαν λείψει.
Αλλά θα λέγαμε ότι ο σημερινός Ράφα, έχει βελτιώσει πολύ στο παιχνίδι του ένα στοιχείο, που κάποτε προσπαθούσε όσο μπορούσε περισσότερο να το μετατρέπει σε runaround forehand. Το backhand. Σαφώς σε μεγάλο ποσοστό ακόμα χρησιμοποιεί το inside out forehand, αλλά παίρνει πια περισσότερες λύσεις και με το backhand, που δείχνει πιο αξιόπιστο από ότι παλαιότερα, χτυπώντας και cross court και down the line, με μεγαλύτερη ευκολία και αποτελεσματικότητα και περισσότερη εμπιστοσύνη από ότι στο παρελθόν.
Ο Ναδάλ όμως, φαίνεται να έχει καταφέρει να πιάσει τα αγωνιστικά στάνταρ του παρελθόντος, γιατί δείχνει και πνευματικά και ψυχολογικά πια ότι έχει, σχεδόν, βρει και πάλι την ατσάλινη αυτοκυριαρχία του μέσα στο court. Θα μπορούσαμε να παραλείψουμε το «σχεδόν» και να πούμε απόλυτα, αν δεν υπήρχε ακόμα μέσα στο μυαλό του η παράμετρος που λέγεται Νόβακ Τζόκοβιτς…
Είναι νομίζω δεδομένο πια, ότι οι διαδοχικές straight sets ήττες που έχει υποστεί ο Ράφα από τον Νόλε, έχουν δημιουργήσει μέσα στο μυαλό του Ισπανού, ένα πλέγμα αμφιβολιών για το πότε θα μπορέσει επιτέλους να ξανακερδίσει τον απίστευτο Σέρβο. Στην Ρώμη το είδαμε αυτό περίτρανα. Ο Ναδάλ φαινόταν έτοιμος να πετύχει την πρώτη του νίκη επί του Τζόκοβιτς, μετά τον τελικό του Roland Garros του 2014, αλλά βρήκε ξανά ανυπέρβλητο μπροστά του το εμπόδιο του Σέρβικου “computer” σε έναν μεγάλο προημιτελικό. Αυτήν τη φορά έχασε ίσως οριακά, αλλά και πάλι έχασε, χωρίς για άλλη μια φορά να πάρει ούτε σετ.
Γιατί στις κρίσιμες στιγμές φαινόταν πάλι θολωμένος, φάνταζε σαν το μυαλό του να μπλόκαρε, κάθε στιγμή που διεκδικούσε τον “must win” πόντο.
Αυτό το κομμάτι του παζλ πρέπει να βρει και να συμπληρώσει μέσα στο μυαλό του ο Ράφα για να αυξήσει τις πιθανότητές του για το 10ο RG του. Τον τρόπο που θα αποτινάξει από μέσα του «το σύνδρομο Τζόκοβιτς», σε ένα επικείμενο ραντεβού του στο Παρίσι με το Νο 1 του κόσμου…
Αλλά αυτός που θέλει, όσο ίσως κανείς, τόσο πολύ τον τίτλο στο Παρίσι, δεν είναι άλλος από τον Νόβακ Τζόκοβιτς. Είναι αναφανδόν ο διακαής του πόθος, ένας στόχος που έχει καταστεί στόχος ζωής, για να συμπληρώσει επιτέλους το πολυπόθητο Grand Slam καριέρας! Δεν το έχει κατακτήσει ποτέ, ενώ τόσες φορές το έχει πλησιάσει…
Οι εμφανίσεις του Τζόκοβιτς στα τουρνουά που έχουν προηγηθεί, δείχνουν αναντίρρητα ότι και πάλι ο Σέρβος είναι το μεγαλύτερο φαβορί για τον τίτλο στο Παρίσι. Ίσως φέτος, συγκριτικά με την αντίστοιχη περσινή χρονική στιγμή που έδειχνε…εξωγήινος, να μην είναι ακριβώς έτσι, αλλά παραμένει ο man to beat για όλους τους υπόλοιπους. Χωρίς να είναι ισοπεδωτικός, συνεχίζει να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ασυζητητί παραμένει ο κορυφαίος.
Μετά το αποτυχημένο πέρασμά του από το Μονακό, στη Μαδρίτη επανήλθε επιβλητικός κατακτώντας το 29ο Masters της καριέρας του, ενώ στη Ρώμη έχασε καθαρά μεν από τον Μάρεϊ στον τελικό, αλλά ήταν φανερά χωρίς ενέργεια, προερχόμενος από δύο επίπονα ματς με Ναδάλ και Νισικόρι, σε αντίθεση με τον ξεκούραστο αντίπαλό του, κάτι που προς τιμήν του σημείωσε στις δηλώσεις του και ο Βρετανός.
Στο Παρίσι είναι βέβαιο, ότι ο Τζόκοβιτς θα παρουσιαστεί ανανεωμένος και πανέτοιμος αγωνιστικά , για να κατακτήσει αυτό που του λείπει τόσο πολύ. Ίσως η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να διαχειριστεί, είναι το ψυχολογικό βάρος που αναμφίβολα αισθάνεται, όπως και κάθε χρονιά τέτοιες μέρες, από την αδήριτη ανάγκη του και προσμονή του να κάνει δικό του, αυτό που θα τον βάλει μέσα στο πάνθεον των ελάχιστων παικτών που έχουν κατακτήσει όλους τους Major τίτλους! Την κατάκτηση του Roland Garros!
Όσον αφορά το τρίτο εκ των, κατά τη γνώμη μου, μεγάλων φαβορί για τον τίτλο, που είναι ο Άντι Μάρεϊ, ο τίτλος που κατέκτησε στην Ρώμη απέναντι στον Τζόκοβιτς παίρνοντας το 2ο χωμάτινο Masters της καριέρας του, ήρθε να επικυρώσει αυτό που είχε φανεί από πέρυσι. Ότι ο Σκωτσέζος έχει ανεβάσει και στο χώμα το επίπεδο του παιχνιδιού του, που στο παρελθόν εμφανώς υστερούσε. Δεν αντιμετωπίζει πλέον κανένα πρόβλημα να κινείται με την ίδια άνεση και αποτελεσματικότητα και στα clay court, όπως το κάνει στα hard και στα grass.
Ο Μάρεϊ είναι ένας πολύ μεγάλος τενίστας που διαθέτει ένα compact-ολοκληρωμένο στυλ παιχνιδιού, που έχει μεν κατακτήσει πολλά στην καριέρα του, αλλά ίσως λιγότερα από αυτά που επιτάσσει το ταλέντο του. Η αγωνιστική κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτήν τη στιγμή, θεωρώ ότι είναι πολύ υψηλή και μπορεί να τον οδηγήσει ακόμα και στον τίτλο στο Παρίσι, μια εικασία που παλαιότερα συγκέντρωνε σαφώς πολύ λιγότερες πιθανότητες να πραγματοποιηθεί.
Σύμφωνα με τα δεδομένα και τα στοιχεία λοιπόν που έχουμε στα χέρια μας, αυτοί οι τρεις, ο Ναδάλ, ο Τζόκοβιτς και ο Μάρεϊ είναι αυτοί που παίρνουν το χρίσμα του φαβορί για το επερχόμενο Γαλλικό Major, αυτοί που έχουν τις περισσότερες ελπίδες για τον τίτλο.
Ως είθισται όμως, προσπαθώντας να μπούμε στη μονίμως δύσκολη διαδικασία των προβλέψεων, το δικό τους μερίδιο στις υποψηφιότητες λαμβάνουν πάντα και τα αουτσάιντερ.
Στην κατηγορία αυτή θα κατέτασσα δύο παίκτες στην παρούσα φάση. Τον περσινό πρωταθλητή Σταν Βαβρίνκα και τον σπουδαίο και συνεχώς εξελισσόμενο Κέι Νισικόρι.
Ο Βαβρίνκα που στο περσινό Roland Garros έκανε απίθανα πράγματα και στον τελικό με τον Τζόκοβιτς έκανε το καλύτερο παιχνίδι της ζωής του, φέτος δε δείχνει να είναι σε παρόμοια κατάσταση. Οι εμφανίσεις του όλο αυτό το διάστημα είναι μέτριες και σαφώς πολύ κατώτερες από την πραγματική του αξία η οποία είναι τεράστια. Αλλά ο Σταν διαθέτει αυτό το αναπάντεχο και τόσο ελκυστικό στοιχείο, να μπορεί στη μέρα του, με το υπέροχο τένις που μπορεί να βγάλει, να νικήσει τον οποιονδήποτε αντίπαλο. Ενδεχομένως είναι πολύ δύσκολο φέτος να επαναλάβει τον περσινό του θρίαμβο, αλλά δε μπορείς να βγάλεις έτσι εύκολα από το κάδρο των υποψηφίων, έναν παίκτη όπως ο Βαβρίνκα, που διαθέτει ένα τέτοιο οπλοστάσιο…
Όσον αφορά τον Νισικόρι, θα λέγαμε οτι έχει παρουσιάσει συνολικά στην περίοδο του χώματος, ένα αγωνιστικό πρόσωπο παίκτη, που στην Γαλλία μπορεί να πάει για μεγάλα πράγματα.
Ο Ιάπωνας βελτιώνεται συνεχώς και παράλληλα δείχνει να έχει ωριμάσει αρκετά, όντας πολύ σταθερός από την baseline με πολύ αξιόπιστα ground strokes, αλλά και ταχύτατο και πολύ σωστό sliding που απαιτεί η χωμάτινη επιφάνεια. Το παιχνίδι και η εμφάνιση που έκανε με τον Τζόκοβιτς στην Ρώμη στον ημιτελικό, αν και έχασε στις λεπτομέρειες, ήταν καταπληκτικό.
Ο Κέι έχει όλα τα φόντα και τις δυνατότητες να πρωταγωνιστήσει στο Παρίσι.
Από εκεί και πέρα νομίζω, ότι με το διαμορφωμένο status που επικρατεί στο ανδρικό tour και ειδικά σε ένα τουρνουά Grand Slam με αγώνες best of five, αν θέλαμε να μιλήσουμε για άλλους μνηστήρες για τον τίτλο, δε φαίνεται κάποιος να ξεχωρίζει καθαρά, με την έννοια ότι αν τα καταφέρει και σηκώσει το τρόπαιο, η επιτυχία του να μη θεωρηθεί έκπληξη. Οι εκπλήξεις είναι πάντα θελκτικές, αλλά συνάμα δύσκολο να υλοποιηθούν. Αλλά επειδή μιλάμε για αθλητισμό, τίποτα δεν είναι αδύνατο και ανέφικτο…
Στον επίλογο αυτού του κειμένου, δε μπορώ παρά να μην εκφράσω οτι αισθάνομαι κάπως άβολα και άχαρα, όταν σε ένα άρθρο με αντικείμενο τις προβλέψεις για τους υποψήφιους νικητές ενός κορυφαίου ραντεβού όπως είναι το Roland Garros, δεν υπάρχει πουθενά το όνομα του ανθρώπου που έχει γράψει τη μεγαλύτερη ιστορία στις Major διοργανώσεις, γιατί δυστυχώς δε θα συμμετάσχει..
Μετά από 65 αδιάλειπτες παρουσίες σε τουρνουά Grand Slam, φέτος δε θα δώσει το παρών για πρώτη φορά μετά το τόσο μακρινό 1999, ο κορυφαίος τενίστας όλων των εποχών, ο θρυλικός Ρότζερ Φέντερερ.
Όπως πιστεύω ακριβώς το ίδιο άβολα και άχαρα, νιώθουν οι απανταχού εχέφρονες και υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι του τένις και του αθλητισμού, για την τεράστια απουσία λόγω τραυματισμού από το φετινό Γαλλικό Major, του χαρισματικού Ελβετού μαέστρου. Ενός αθλητή που και μόνο η παρουσία του στο court, αποπνέει πάντα μια διαφορετική αύρα…
Ας κρατήσουμε πάντως μέσα στο μυαλό μας, την αισιοδοξία που εκπέμπει η κατάληξη της δήλωσης του Φέντερερ : «…I very much look forward to returning to Roland Garros in 2017.»…
Και ακριβώς έτσι είναι. Ο Ρότζερ απέχει μεν για πρώτη φορά από ένα τόσο μεγάλο ραντεβού, αλλά συνεχίζεται και η σεζόν για τον ίδιο, όπως επίσης συνεχίζεται και η καριέρα του…!
Επί του παρόντος όμως, οι υποψήφιοι μνηστήρες για τον τίτλο του French Open 2016 είναι εδώ και το Stade Roland Garros σε λίγες ώρες ανοίγει τις πύλες του και ετοιμάζεται να τους υποδεχθεί!!
Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr