Με το τελευταίο τουρνουά της χρονιάς, το ATP World Tour Finals, ολοκληρώθηκε στην εντυπωσιακή Ο2 Arena, άλλη μία χορταστική σεζόν γεμάτη τένις. Με την παρουσία των οκτώ κορυφαίων παικτών, βάσει βαθμολογίας , αυτό το event έχει μια μοναδικότητα και γι’αυτό θεωρείται άτυπα ως το «5ο» Grand Slam.

Ο Ραφαέλ Ναδάλ έχοντας διανύσει, χωρίς αμφιβολία, την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, παίζοντας σε όλη τη διάρκεια του 2013 το κορυφαίο τένις της ζωής του, ταξίδεψε στο Λονδίνο με δύο αποκλειστικούς στόχους. Ο πρώτος  ήταν να κλείσει τη χρονιά ως Νο 1 του κόσμου και να γίνει ο πρώτος τενίστας στην ιστορία που θα επέστρεφε στην κορυφή, στο τέλος μιας σεζόν για τρίτη φορά, μετά από διάλλειμα τουλάχιστον ενός έτους. Μετά τις δύο αρχικές του νίκες στον όμιλο, εύκολα με Φερέρ και με αρκετές δυσκολίες με τον Βαβρίνκα, ο Ισπανός κατοχύρωσε οριστικά την κορυφή για το τέλος της χρονιάς, πραγματοποιώντας τον πρώτο του στόχο.

Το δεύτερο μεγάλο στοίχημα για τον Ράφα και πιστεύω και το μεγαλύτερο, ήταν να κατακτήσει επιτέλους τον μοναδικό τίτλο Major που του λείπει από την τεράστια συλλογή του, τον τίτλο στο Masters Cup. Το timing φάνταζε ιδανικό για τον ίδιο, αν αναλογιστούμε τις εμφανίσεις που έκανε φέτος συνολικά, αλλά και ειδικά την τρομακτική βελτίωση που παρουσίασε μέσα στο 2013, στη λιγότερο καλή του επιφάνεια τα hard court. Φέτος ο Ναδάλ δεν ήταν καταπληκτικός μόνο στο χώμα, που πια θεωρείται κάτι…..δεδομένο, αλλά να θυμηθούμε ότι ήταν σαρωτικός και στις σκληρές επιφάνειες, κατακτώντας τρία Masters σε hard και κυρίως η κορωνίδα του θριάμβου στο US OPEN, επιβεβαίωσε την απογείωσή του και σε αυτήν την επιφάνεια.

Στον ημιτελικό κέρδισε πανάξια τον αιώνιο αντίπαλό του Ρότζερ Φέντερερ, ο οποίος βέβαια προερχόταν από ένα εξαντλητικό αγώνα την προηγούμενη μέρα κόντρα στον Ντελ Πότρο, που ήταν, με διαφορά, το καλύτερο ματς του τουρνουά. Αυτό, σε καμία περίπτωση, δε μειώνει στο παραμικρό την πεντακάθαρη επικράτηση του Ράφα επί του Ρότζερ. Ήταν ανώτερος και πέρασε δικαιότατα στο μεγάλο τελικό.

Ένα βήμα απέμενε λοιπόν στον Ναδάλ, για την εκπλήρωση του μεγάλου του ονείρου, να κατακτήσει επιτέλους το τρόπαιο στο World Tour Finals. Ένιωθε ότι ήταν πια πολύ κοντά.

Στον τελικό όμως έπρεπε να περάσει το εμπόδιο του Νόβακ Τζόκοβιτς, ένα εμπόδιο που αποδείχθηκε ανυπέρβλητο. Σε έναν κατώτερο του αναμενομένου αγώνα, ο Σέρβος υπερπρωταθλητής, δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στον Ναδάλ, που παρουσιάστηκε πολύ αγχωμένος, χωρίς κανένα πλάνο παιχνιδιού, μπερδεμένος και με σωρεία αβίαστων λαθών Σε καμία στιγμή του τελικού δεν πήρε το πάνω χέρι ο Ισπανός, εν αντιθέσει με τον Τζόκοβιτς που από την αρχή ως το τέλος κρατούσε την μπαγκέτα και διεύθυνε μαεστρικά όλο το παιχνίδι, φτάνοντας με εμφατικό τρόπο στο θρίαμβο.

Ο Τζόκοβιτς πέραν της τεράστιας κλάσης του και της μοναδικής του mentalite, παρουσιάζει μια εξωπραγματική σταθερότητα στην απόδοσή του τα τρία τελευταία χρόνια. Δε θα ήταν υπερβολή να τον χαρακτηρίσει κάποιος φαινόμενο, για το πόσο ψηλά διατηρεί συνεχώς το επίπεδο του παιχνιδιού του, χωρίς μεταπτώσεις και ντεφορμαρίσματα. Δεν είναι απλά, τα αποτελέσματα που έχει την τελευταία τριετία, που τον φέρνουν άλλωστε συνεχώς σε μία από τις δύο πρώτες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης, είναι η, σχεδόν, αδιάλειπτα κορυφαία απόδοση που εμφανίζει, σε κάθε τουρνουά, σε οποιαδήποτε επιφάνεια.

Ο Τζόκοβιτς έχει καταφέρει, αυτό που ίσως κανένας δεν έχει καταφέρει απέναντι στον Ναδάλ. Πολεμάει τον Ισπανό με τα ίδια του τα όπλα. Σταθερό baseline παιχνίδι, λίγα αβίαστα λάθη, επιθετικές πρωτοβουλίες την κατάλληλη στιγμή, άψογη διαχείριση των κρίσιμων στιγμών, απόλυτη αυτοσυγκέντρωση σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Μα αυτά είναι και τα κύρια χαρακτηριστικά του παιχνιδιού του Ναδάλ, που με αντίπαλο τον Τζόκοβιτς που διαθέτει παραπλήσιο στυλ παιχνιδιού, μοιάζει κάποιες φορές συγχυσμένος, χωρίς ιδέες,
ψάχνοντας εναγωνίως τρόπο εξόδου από τις στενωπούς που του θέτει ο Σέρβος, όπως έγινε στον τελικό στο Λονδίνο.

Ο Νόλε έχει αρχίσει να λειτουργεί για το μυαλό του Ράφα σαν….κρυπτονίτης, ένα γεγονός που θυμίζει σε πολλά και το αντίστοιχο μπλοκάρισμα που παθαίνει ο Φέντερερ αντιμετωπίζοντας τον Ναδάλ. Έχουμε επισημάνει πολλές φορές, πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν στον αθλητισμό και ειδικά στο τένις τα mind games  και φαίνεται ότι ο Σέρβος έχει βρεί το κλειδί να αποσυντονίζει συχνά το μεγάλο Ισπανό αντίπαλό του.

Σίγουρα ο Ράφα, με γνώμονα όλα αυτά τα μαγικά που έκανε μέσα στη χρονιά, είχε πιστέψει ότι βρίσκεται πιο κοντά από κάθε άλλη φορά, στην επίτευξη του μεγάλου του στόχου. Αυτό του προσέδωσε όμως και μεγαλύτερο άγχος που ήταν πρόδηλο σε όλη τη διάρκεια του τελικού. Εδώ και μήνες  ομολογούσε απερίφραστα, ότι η απόλυτη επιδίωξή του είναι ο τίτλος στο Masters Cup. 

Το ανελέητο κυνήγι του Ισπανού για αυτόν το μεγάλο τίτλο, ίσως θυμίσει σε πολλούς το αντίστοιχο του Φέντερερ, επί σειρά ετών, για το τρόπαιο του Roland Garros. Ένα τρόπαιο που τελικά ο Ελβετός μαέστρος έκανε δικό του το 2009, ξεσπώντας σε λυγμούς στην απονομή, νιώθοντας εξιλεωμένος και αποτάσσοντας από τους ώμους του το βαρύ φορτίο της μη κατάκτησης του Γαλλικού Open, μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Είναι εκ των ων ουκ άνευ, ότι ο Ράφα  απογοητεύτηκε από την καθαρή ήττα του στον τελικό του Λονδίνου, από έναν εκπληκτικό Νόβακ Τζόκοβιτς και τη μη πραγμάτωση του ονείρου του, την κατάκτηση του τελευταίου Major που απουσιάζει από την μυθική τροπαιοθήκη του.

Από την άλλη πλευρά όμως, υπάρχει η βεβαιότητα ότι ένας τόσο τεράστιος αθλητής όπως ο Ραφαέλ Ναδάλ, με τέτοια σιδερένια θέληση και προσωπικότητα, δε θα κλονιστεί και θα προσπαθήσει ξανά και ξανά, μέχρι να κρατήσει σφιχτά στα χέρια του την πολυπόθητη κούπα του ATP World Tour Finals.

Άλλωστε το χαρακτηριστικό γνώρισμα και το μεγαλύτερο χάρισμα των μεγάλων πρωταθλητών, είναι να μην παραδίνονται ποτέ! Και ο Ράφα είναι ένας από αυτούς!

Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr

Video highlights
Previous articleΤα νούμερα του ATP Finals
Next articleΕκτός τελικού ο Τιπσάρεβιτς