Πρωταθλητής στο Wimbledon, χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς, νικητής στα Masters σε Σανγκάη και Παρίσι, θριαμβευτής στο ATP Finals. Η απεικόνιση των σπουδαίων επιτυχιών του Άντι Μάρεϊ στο 2o εξάμηνο του 2016 , του καλύτερου διαστήματος της καριέρας του.
Αποτέλεσμα? H κάλυψη από τον Μάρεϊ της χαώδους διαφοράς που είχε αποκτήσει ο μόνιμος κάτοικος της κορυφής τα τελευταία χρόνια Νόβακ Τζόκοβιτς, μια διαφορά που στους πρώτους μήνες της σεζόν φαινόταν αδιανόητο να καλυφθεί φέτος από τον οποιονδήποτε και που δικαιωματικά και πανάξια, έφεραν τον σπουδαίο Βρετανό τενίστα να τερματίζει τη χρονιά κατακτώντας το year-end No1.
Ήταν εμφανές και από τις δηλώσεις του κατά καιρούς, αλλά και από την πολύ σοβαρή και πειθαρχημένη προσέγγισή του σε όλα τα τουρνουά που λάμβανε μέρος όλο αυτό το διάστημα, ότι η κατάληψη της κορυφής της παγκόσμιας κατάταξης αποτελούσε για τον ίδιο, τον απόλυτο, τον υπέρτατο στόχο καριέρας. Κατανόησε ότι το momentum ήταν ιδανικό γι’αυτόν, τώρα ήταν η ευκαιρία του και δε θα μπορούσε επ’ουδενί να την αφήσει να πάει χαμένη. Όπερ και εγένετο.
Είχα πει και παλαιότερα και συνεχίζω ακράδαντα να το πιστεύω, τη μέγιστη συμβολή του τεράστιου Ιβάν Λεντλ στις επαναλαμβανόμενες επιτυχίες του Σκωτσέζου. Μια συμβολή που συνίσταται και στον αγωνιστικό και στον mental τομέα του παιχνιδιού του. Ο Λεντλ φαίνεται να του συμπλήρωσε αυτό το κομμάτι του παζλ που του έλειπε, αυτήν την τελευταία ώθηση που απαιτείτο, για να φτάσει ο Μάρεϊ στο απόγειο της τενιστικής του καριέρας που βρίσκεται αυτήν τη στιγμή.
H επικράτησή του στον μεγάλο τελικό της Κυριακής επί του Τζόκοβιτς, διέλυσε και τις τελευταίες αμφιβολίες που ενδεχομένως υπήρχαν, για το ποιος είναι αυτήν την εποχή ο κορυφαίος στον κόσμο. Σε έναν τελικό που είχε την ιδιομορφία, για πρώτη φορά στην ιστορία στο τελευταίο ματς της σεζόν να κρίνεται το Νο 1 του κόσμου, μεταξύ των δύο παικτών που κυριάρχησαν σχεδόν ισομερώς τη φετινή χρονιά. Στο πρώτο εξάμηνο αναφανδόν ο Τζόκοβιτς και στο δεύτερο ασυζητητί ο Μάρεϊ.
Πριν την έναρξη του glamorous τουρνουά του Λονδίνου, προφανώς όλοι ήξεραν ότι τα δύο μεγαλύτερα φαβορί για να φτάσουν στον τελικό και στο τρόπαιο ήταν ο Σκωτσέζος και ο Σέρβος. Ο μεν Μάρεϊ έχοντας την αύρα του αήττητου σερί που διατηρούσε από τον Σεπτέμβριο και που τον οδήγησαν σε απανωτούς θριάμβους, ο δε Τζόκοβιτς θέλοντας να ανακτήσει τα χαμένα σκήπτρα και να δείξει ότι παραμένει το μεγάλο αφεντικό του ανδρικού tour.
Η συνολική δυναμική του τελευταίου διαστήματος όμως, νομίζω ότι έδινε ένα ελαφρύ προβάδισμα στον Βρετανό. Τα πεπραγμένα των προηγούμενων μηνών αυτό έδειχναν και αυτός το επιβεβαίωσε πανηγυρικά.
Παρότι χρειάστηκε να περάσει διά πυρός και σιδήρου μετά από έναν καταπληκτικό ημιτελικό κόντρα στον Μίλος Ράονιτς. Σε έναν αγώνα πραγματική διαφήμιση του τένις, από τους καλύτερους της χρονιάς. Απέναντι σε έναν Μίλος Ράονιτς που πραγματοποίησε μια συναρπαστική εμφάνιση, σφραγίζοντας οριστικά το πολύ υψηλό επίπεδο που έχει φτάσει και επιβεβαιώνοντας αυτούς που είχαν δει την ποιοτική αναβάθμιση του παιχνιδιού του εδώ και αρκετό καιρό, διαψεύδοντας παράλληλα αυτούς που επιμένουν να τον βλέπουν ως έναν απλά big server.
Ο Ράονιτς δίπλα στο τρομακτικό service του, το κορυφαίο στον κόσμο μαζί με Κάρλοβιτς και Ίσνερ, διαθέτει ένα inside out forehand από τα καλύτερα που υπάρχουν στο tour, ένα πολύ βελτιωμένο backhand που βγάζει πια μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεσματικότητα, είναι αισθητά ανεβασμένο και το slice του καθώς και το net court game του με υψηλά ποσοστά επιτυχίας στα βολέ.
Έχει μια σπουδαία κίνηση στο γήπεδο αναλόγως του ύψους του, ενώ και στο πνευματικό κομμάτι παρουσιάζεται ολοένα και πιο ισχυρός, βγάζοντας καθαρό μυαλό στις κρίσιμες στιγμές. Συστατικά που σαφώς επιδέχονται περαιτέρω περιθώρια βελτίωσης και που μπορούν να οδηγήσουν τη νέα χρονιά τον Καναδό να αποτελέσει έναν από τους πιο σοβαρούς διεκδικητές των μεγάλων τίτλων.
Αλλά ο Άντι Μάρεϊ κατόρθωσε, έστω και οριακά στη λεπτομέρεια, να βγει αλώβητος και από αυτό το super match, δείχνοντας χαρακτήρα πραγματικού πρωταθλητή και κυρίως πόσο πολύ ήθελε να φτάσει ως το τέλος. Η κούραση του μετά από αυτόν τον αγωνιστικό μαραθώνιο ήταν δεδομένη, αλλά εξίσου δεδομένη ήταν και η δίψα του για την κατάκτηση του τίτλου.
Σε αντίθεση με τον επίπονο τρόπο που χρειάστηκε ο Μάρεϊ για να φτάσει στον τελικό, ο Τζόκοβιτς στον δικό του ημιτελικό έκανε έναν χαλαρό περίπατο, μια καλή προπόνηση σε συνθήκες κανονικού αγώνα, με αντίπαλο έναν κάκιστο και πολύ «λίγο» σε άλλο ένα σημαντικό ματς Κέι Νισικόρι, που φαίνεται ότι κάτι του λείπει ακόμα για αυτό το κάτι παραπάνω. Το μεγάλο ταλέντο του συμπαθέστατου Ιάπωνα είναι πρόδηλο, αλλά χωρίς αυτό το επιπλέον που απαιτείται, φτάνει πάντα μέχρι ενός σημείου…
Ο Τζόκοβιτς, έχοντας το πλεονέκτημα των πολύ λιγότερων ωρών που κατανάλωσε στο court μέχρι τον τελικό συγκριτικά με τον πιθανότατα κουρασμένο Μάρεϊ, θα έλεγε κανείς ότι εξισορροπούσε κατά μία έννοια το πλεονέκτημα της σαφώς καλύτερης αγωνιστικής κατάστασης του Σκωτσέζου τους τελευταίους μήνες.
Ο Νόλε εδώ και αρκετό καιρό, είχε μιλήσει για την έλλειψη κινήτρου που αισθάνεται μετά την κατάκτηση του πολυπόθητου για εκείνον Roland Garros. Θα περίμενε κανείς ότι ο τελικός του WTF, που δε διακύβευε μόνο τον τίτλο σε ένα από τα μεγαλύτερα τουρνουά της χρονιάς- τίτλος που αν τον κέρδιζε θα ισοφάριζε στην πρώτη θέση των κατακτήσεων με 6 τρόπαια τον Φέντερερ- αλλά έκρινε και το Νο 1 στο τέλος της χρονιάς, να λειτουργήσει και σαν εφαλτήριο για τον ίδιο, να επιστρέψει στα υψηλά στάνταρ απόδοσης που μας είχε συνηθίσει και τον είχαν καταστήσει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα σχεδόν ακαταμάχητο.
Ο μεγάλος τελικός όμως της O2 Arena, έδειξε οριστικά ότι αυτήν τη στιγμή τα ηνία έχουν περάσει στα χέρια του Άντι Μάρεϊ.
Από την αρχή του αγώνα ο Βρετανός μπήκε στο court, αποφασισμένος να πάρει αυτά που επιθυμούσε διακαώς, τον τίτλο και το Νο1 κόσμου. Απόλυτα συγκεντρωμένος σε κάθε πόντο, με ένα αέναο εκπληκτικό footwork στεκόταν βράχος από την baseline, πίσω από τη μπάλα στη σωστή θέση, τη σωστή στιγμή. Τα ground strokes του ήταν στρατηγικά εκτελεσμένα, παίρνοντας την επίθεση στο κατάλληλο σημείο, έχοντας πάντα διαυγές μυαλό. Το service του αποτελεσματικό και αξιόπιστο, παρέχοντάς του μια διαρκή ασφάλεια. Τα αβίαστα λάθη του περιορισμένα στο ελάχιστο, με γνώμονα την κρισιμότητα του αγώνα.
Θα περίμενε ίσως κανείς, προϊόντος του χρόνου στον τελικό, να βγει ενδεχομένως κάποια κούραση στον Μάρεϊ από τις πολλές ώρες παραμονής του στο court όλη την εβδομάδα ή να αρχίσει να γεμίζει με άγχος, γνωρίζοντας ποιος είναι απέναντί του και τι θα έχει καταφέρει αν φτάσει ως το τέλος.
Τίποτα από τα δύο δε συνέβη. Ο μεγάλος Σκωτσέζος τενίστας, φαινόταν αλύγιστος σωματικά τρέχοντας ακατάπαυστα σε κάθε σπιθαμή του γηπέδου και παράλληλα έδειχνε απόλυτα ήρεμος και σίγουρος για τον εαυτό του, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι παίζει σε ανώτερο επίπεδο από τον αντίπαλό του.
Την ίδια ώρα που ο Τζόκοβιτς, παρουσίαζε τα συμπτώματα που μας έχει παρουσιάσει πολλάκις τους τελευταίους μήνες. Μπερδεμένος, άτολμος, χωρίς νεύρο, με σαφή έλλειψη διάθεσης ανάληψης πρωτοβουλιών, με πολλά λάθη κυρίως με το backhand, που ανέκαθεν θεωρείται ένα από τα κορυφαία όπλα του. Με μεγάλη αγωνιστική αστάθεια, με πολύ εύθραυστο service, συγχυσμένος στις κρίσιμες στιγμές, απέχοντας κατά πολύ από την περίφημη αυτοκυριαρχία του. Προφανέστατα, δεδομένα που του έριχναν την αυτοπεποίθηση και αυτό φαινόταν και από τη γλώσσα του σώματος.
Από τον Νόλε απουσίαζε και στον τελικό του Λονδίνου, αυτό που απουσιάζει εδώ και πολύ καιρό από τις εμφανίσεις του. Αυτή η σπίθα στα μάτια που τον χαρακτήριζε πάντα, αυτό το πνεύμα και η συμπεριφορά του ατρόμητου πολεμιστή, που ως γνωστόν είναι σήμα κατατεθέν Τζόκοβιτς. Ίσως περισσότερο από την εμφανή αγωνιστική πτώση του, γεγονός το οποίο άλλωστε μπορεί να συμβεί στον καθένα και έχει συμβεί στον καθένα, να προβληματίζει ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις αποτυχίες του τελευταίου διαστήματος. Ένας τρόπος που προκαλεί απορίες, θα λέγαμε κάπως στωικός, ίσως μοιρολατρικός, σίγουρα πάντως εντελώς ξένος με τον χαρακτήρα και τη συμπεριφορά που μας έχει συνηθίσει να μας δείχνει τόσα χρόνια ο τεράστιος Σέρβος αθλητής.
Το επερχόμενο διάστημα της off season, είναι πιθανώς ακριβώς αυτό που χρειάζεται αυτήν τη στιγμή ο Τζόκοβιτς, για μια πλήρη αναθεώρηση και ανασύνταξη όχι μόνο αγωνιστική, αλλά κυρίως πνευματική και ψυχολογική, γιατί η κλονισμένη αυτοπεποίθηση του, είναι στην παρούσα φάση ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα του.
Μια αυτοπεποίθηση που βρίσκεται απεναντίας στα ύψη στην περίπτωση του Άντι Μάρεϊ. Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για τον Βρετανό, μετά τις διαδοχικές του επιτυχίες όλο αυτό το διάστημα.
Η πεντακάθαρη και εμφατική νίκη του στον τελικό του Λονδίνου, ήρθε ως κορωνίδα να επιβραβεύσει τη σταθερότητα και το υψηλότατο επίπεδο του παιχνιδιού του και απολύτως δικαιωματικά να του χαρίσει για πρώτη φορά στην καριέρα του το λαμπερό τρόπαιο του WTF, αλλά και την πρώτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη με το κλείσιμο της χρονιάς.
Στον Μάρεϊ μένει να αποδείξει τη νέα σεζόν ξεκινώντας από τη θέση του οδηγού την κούρσα της ATP, ότι αυτή η καλύτερη περίοδος της καριέρας του που διανύει τώρα, μπορεί να έχει και συνέχεια. Είναι βέβαιο ότι ο σπουδαίος Βρετανός θα προσπαθήσει να διατηρήσει τα σκήπτρα που πανάξια κρατάει αυτήν τη στιγμή και να παραμείνει στην κορυφή όσο γίνεται περισσότερο.
Γνωρίζοντας φυσικά ότι αυτό μόνο εύκολο δε θα είναι. Άλλωστε ως γνωστόν, η παραμονή στην κορυφή είναι εξίσου δύσκολη και ενίοτε δυσκολότερη από την αναρρίχηση σε αυτήν.
Εν αναμονή λοιπόν της επόμενης αγωνιστικής περιόδου, που φυσικά και με τα νέα δεδομένα αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον!
Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr