Στον αθλητισμό, όταν υπάρχει ως δεδομένο το ταλέντο, τότε με σκληρή δουλειά, υπομονή και επιμονή, είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα δεις τους κόπους και τις θυσίες σου να επιβραβεύονται κάποιες φορές με τον πιο πανηγυρικό τρόπο. Είναι εκπληκτικό το συναίσθημα, όταν βλέπεις το όνειρό σου να γίνεται απτή πραγματικότητα.

Στο φετινό Αυστραλιανό Open, αυτό ακριβώς το όνειρο έζησε ο θριαμβευτής του πρώτου Major της χρονιάς, Στάνισλας Βαβρίνκα.

Λίγο πριν κλείσει τα 29 του χρόνια, ήρθε η απόλυτη δικαίωση γι’αυτόν το χαρισματικό αθλητή, αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν είναι αργά να κατακτήσεις την κορυφή, όταν έχεις ένα γεμάτο οπλοστάσιο. Ένας θρίαμβος που ήρθε και ίσως αυτό να είναι και το πιο σημαντικό για μας τους θεατές, με ένα υπέροχο στυλ τένις, πλημμυρισμένο από ποικιλία, εμπνεύσεις και επιθετικότητα, ένα παιχνίδι που δεν κουράζει 
τα μάτια του κόσμου και είναι σίγουρο εισιτήριο εισροής νέων φίλων στο άθλημα.

Ο Ελβετός, χρόνια τώρα στο tour και ενώ το μεγάλο ταλέντο του ήταν ευδιάκριτο και από τον πλέον αδαή, δε μπορούσε να φτάσει σε επιτυχίες ανάλογες της κλάσης του. Έλειπε πάντα το βήμα παραπάνω, που θα τον οδηγούσε στην καταξίωση. Φαινόταν ότι δεν είχε την ψυχολογική αντοχή που απαιτείται, για να φτάσει στην κορυφή. Αλλά ίσως η μεγαλύτερη…ατυχία του, ήταν ότι είναι Ελβετός….

Ζώντας αναγκαστικά, στη σκιά του κορυφαίου παίκτη όλων των εποχών, φίλου και συμπατριώτη του Ρότζερ Φέντερερ, προσπαθούσε να βρει το δικό του έδαφος για να αναπτύξει όλα αυτά που μπορούσε να δώσει στο τένις.

Προσλαμβάνοντας στη θέση του head coach τον Σουηδό, πρώην Νο 2 του κόσμου Μάγκνους Νόρμαν, που όλοι θυμόμαστε πόσο καλή δουλειά είχε κάνει ως προπονητής του Σόντερλινγκ, ο Βαβρίνκα άρχισε να δείχνει από πέρυσι ότι κάτι αλλάζει. Στο προηγούμενο Αυστραλιανό, κανείς δε θα ξεχάσει ότι μαζί με τον Νόβακ Τζόκοβιτς, μας έδωσαν, σε ένα εξωπραγματικό παιχνίδι, το καλύτερο ματς του 2013. Έφτασε τον μετέπειτα πρωταθλητή Σέρβο στα όριά του, πριν καταβληθεί τελικά στο 5ο σετ με 12-10. Στα 5 σετ έχασε και στο US OPEN στον ημιτελικό, πάλι από τον Τζόκοβιτς, αλλά φαινόταν ότι έρχεται….

Φτάνοντας λοιπόν στο πρώτο Grand Slam της σεζόν, ο Σταν ήξερε κάτι που εμείς…μάλλον δε γνωρίζαμε. Ότι πια είναι έτοιμος για πολύ μεγάλα πράγματα!

Περνώντας με ευκολία τους πρώτους γύρους, είχε έρθει η στιγμή να δώσει το μεγάλο τεστ στον προημιτελικό απέναντι στον Νόβακ Τζόκοβιτς. Αυτός ο αγώνας, θα σήμαινε για τον Βαβρίνκα, το αν θα τσεκάρει το διαβατήριο της οριστικής μετάβασης από μεγάλος παίκτης που ήδη ήταν, σε κορυφαίο παίκτη. Και τα κατάφερε. Αυτό το κλικ που πέρυσι του έλειπε, φέτος το είχε και μετά από έναν υψηλού επιπέδου αγώνα, απέκλεισε τον επί 3 χρόνια πρωταθλητή στη Μελβούρνη, παίρνοντας αυτό που ίσως και πέρυσι να άξιζε, τη μεγάλη νίκη απέναντι στον Τζόκοβιτς.

Πολλοί πια άρχισαν να υπολογίζουν βάσιμα στον Βαβρίνκα, ότι έχει τα εφόδια να φτάσει μέχρι το τέλος. Μέρα με τη μέρα, αποκτούσε όλο και περισσότερους φίλους, που θα ήθελαν να τον δουν πρωταθλητή στη Μελβούρνη. Παρατηρούσα ότι σε όποιο ματς έπαιζε, η πλειοψηφία των φιλάθλων είτε στο γήπεδο, είτε στα social media, ήταν με το μέρος του. Γιατί άραγε?

Μήπως επειδή ο απλός, αντικειμενικός φίλαθλος, ο αποστασιοποιημένος από πάθη και οπαδισμούς, βλέπει τένις γιατί του αρέσει το ωραίο τένις? Θεωρώ ότι το είδος παιχνιδιού που πρεσβεύει ο Βαβρίνκα, είναι ακριβώς αυτό που περιμένει να χαρεί ο θεατής. Άκρατη, μα και ελεγχόμενη επιθετικότητα, πλουραλισμός κινήσεων, άψογη εκτέλεση όλων των χτυπημάτων, συνεχής προσπάθεια κατάκτησης του κάθε πόντου με winner και όχι περιμένοντας να κάνει το λάθος ο αντίπαλος ταμπουρωμένος σε διαρκή άμυνα…..

Με αυτά ακριβώς τα συστατικά του παιχνιδιού του ο Ελβετός και αφού πέρασε σχετικά εύκολα το εμπόδιο του Μπέρντιχ στον ημιτελικό, έφτασε δικαιότατα στον τελικό. Απέναντί του θα είχε το Νο 1 του κόσμου, το μεγάλο Ράφα Ναδάλ, όπου στις 13 προηγούμενες συναντήσεις τους, δεν του είχε πάρει ούτε σετ….

Ένας Ναδάλ, που εμφανιζόταν ως το ακλόνητο φαβορί. Δυστυχώς για όλους μας, πραγματικό τελικό είδαμε μόλις για ένα σετ, όπου εκεί απέδωσαν και οι δύο μονομάχοι στο μάξιμουμ. Ο Βαβρίνκα παίζοντας σαν αφιονισμένος, βγάζοντας winner από κάθε σημείο του court, διέλυσε κάθε αμυντική προσπάθεια του Ναδάλ, επικρατώντας καθαρά στο πρώτο κομμάτι του τελικού. Όλοι ανέμεναν την αντεπίθεση του Ισπανού. Μάταια όμως. Από τις αρχές του δεύτερου σετ ένα τράβηγμα στην πλάτη του Ράφα, ουσιαστικά τελείωσε τον τελικό πρόωρα, αφού ήταν εμφανής η έλλειψη κίνησης και δύναμης στον Ναδάλ, γεγονός που αποδιοργάνωσε πλήρως και τον Βαβρίνκα, χαλώντας και όλη την ομορφιά του αγώνα, που σύμφωνα με αυτά που είδαμε στο 1ο σετ, προμηνυόταν επικός.

Σε αυτό το σημείο, δε μπορώ να μη σταθώ για λίγο, γιατί νομίζω δεν αξίζει για παραπάνω, στο θέμα του τραυματισμού του Ναδάλ και στο πως αντιμετωπίστηκε από μια μερίδα του κόσμου. Ακούσαμε και διαβάσαμε λοιπόν ότι ο Ναδάλ, βλέποντας την καταπληκτική εμφάνιση του Βαβρίνκα στο 1ο σετ, τρομοκρατήθηκε, πανικοβλήθηκε και στο 2ο σετ φοβούμενος να μην πάθει πανωλεθρία ή για να αποσυντονίσει εντελώς τον Ελβετό, προσποιήθηκε τραυματισμό και πήρε ιατρικό time out. Και όλα αυτά σε τελικό Grand Slam…..!!

Μάλιστα. Προφανώς ο Ναδάλ είναι ο ….πρώτος παίκτης στην ιστορία του τένις, που ζητάει ιατρικό time out λόγω τραυματισμού……Και για να κοπεί ο ρυθμός του αντιπάλου του και ενώ ο τελικός ήταν ακόμα στην αρχή, προτίμησε να παραστήσει τον… Μάρλον Μπράντο σε ….ύψιστες στιγμές υποκριτικής τέχνης, από το να επιχειρήσει να διεκδικήσει το τρόπαιο στο γήπεδο, αγωνιστικά.

Και τότε, αφού έβλεπε ότι ο Βαβρίνκα οδεύει προς τον τίτλο ότι κι αν έκανε ο ίδιος, γιατί δεν παράτησε το ματς στη μέση και να αφήσει αιωρούμενη την απορία σε όλους, ότι αν συνέχιζε μπορεί και να επικρατούσε? Γιατί απλά δεν ήθελε να μειώσει τον επικείμενο θρίαμβο του αντιπάλου του!!! Γιατί είναι πραγματικός πρωταθλητής!!!

Το έχω τονίσει επανειλημμένα, ότι το μεγαλύτερο προσόν που μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει στον Ραφαέλ Ναδάλ είναι η αδιανόητη αγωνιστικότητά του, σε σημείο που πιστεύω έχει βλάψει την καριέρα του, απόδειξη οι τόσο συχνοί και μεγάλοι τραυματισμοί που έχει υποστεί όλα αυτά τα χρόνια. Στον τελικό, στη Rod Laver Arena, σίγουρα υπέφερε από τον πόνο και σωματικά και πνευματικά, αλλά μη θέλοντας να πέσει αμαχητί, προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να επιστρέψει και να διεκδικήσει με λύσσα το 14ο Major της καριέρας του, αλλά απλά δεν μπορούσε. Όσο και αν κάποιοι…..ειδικοί στα θέματα πρωταθλητισμού, τον προτρέπουν να αφήσει τη ρακέτα και να διεκδικήσει το….Oscar πρώτου ανδρικού ρόλου….. Μαγικά πράγματα…….

Δεν πρέπει όμως να παρασυρόμαστε από τις…..φιλοσοφίες μερικών για τον τραυματισμό του Ναδάλ, γιατί ο απόλυτος θριαμβευτής και πρωταγωνιστής του πρώτου Grand Slam της σεζόν, έχει το ονοματεπώνυμο Στάνισλας Βαβρίνκα.

Δικαιότατα αυτός ο υπέροχος τενίστας, που διαθέτει κατά τη γνώμη μου, μαζί με τον Φέντερερ, το ωραιότερο one handed backhand στην
ιστορία του αθλήματος, έφτασε επιτέλους στο τενιστικό Έβερεστ, κατακτώντας τον 1ο Major τίτλο της καριέρας του.

Η απόλυτη δικαίωση για ένα παίκτη, που πάλευε για πολλά χρόνια να φτάσει στην κορυφή και το κατάφερε. Είναι στο δικό του χέρι, γιατί έχει όλα τα προσόντα, να διατηρήσει αυτό το επίπεδο παιχνιδιού που όλοι θαυμάσαμε στην Αυστραλία και να προσθέσει και άλλους μεγάλους τίτλους στην καριέρα του. Όλοι οι λάτρεις του τένις, πιστεύουμε και ευχόμαστε να κρατηθεί τόσο ψηλά, γιατί τέτοιοι παίκτες μόνο καλό κάνουν στο άθλημα.

Συγχαρητήρια Σταν!!!!!

Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr

Video highlights
Previous articleΤο unhappy Slam του Ράφα
Next articleΗ Ντανιέλα στο δρόμο της Μάσα