Με την ολοκλήρωση του αμφίρροπου Roland Garros, η χωμάτινη περίοδος του ATP World Tour έφτασε στο τέλος της. Τώρα, όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στα… ιδιαίτερα χορτάρινα courts, τα οποία θα έχουμε την τύχη να απολαύσουμε περισσότερο καιρό φέτος, καθώς η ATP αύξησε τον αριθμό των… πράσινων τουρνουά!
Οι χρονοβόρες “μονομαχίες” από την baseline που γίνονταν στο χώμα θα αντικατασταθούν με σύντομους, αλλά θεαματικούς πόντους. Τα slice και τα… βαριά χτυπήματα θα αποτελέσουν απαραίτητα συστατικά για επιτυχία τις επόμενες 5 εβδομάδες (τόσο διαρκεί το grass court swing), με τους big servers να… τρίβουν τα χέρια τους καθώς έχουν όλα τα φόντα να πραγματοποιήσουν καλές πορείες στα τουρνουά και υπό προϋποθέσεις να προκαλέσουν ακόμα και τους κορυφαίους.
Στην ιστορία της ATP, από το 1973, ο Roger Federer έχει το μεγαλύτερο ποσοστό νικών στο γρασίδι με 131 νίκες και 19 ήττες (.873).
Συνολικά έχει κατακτήσει 14 τίτλους, 7 Wimbledon και 7 στο Gerry Weber Open στο Halle, ένα τουρνουά το οποίο προβιβάστηκε φέτος από την κατηγορία ATP 250 στην ATP 500.
Στη δεύτερη θέση βρίσκεται ο εκκεντρικός John McEnroe με 119 νίκες και 20 ήττες (.856), που μετουσιώθηκαν σε 8 τίτλους.
Τρίτος στη σειρά είναι ο Bjon Borg. Έφυγε 61 φορές νικητής από το court και 11 ηττημένος με ποσοστό νικών (.847). O Borg, που κέρδιζε το Roland Garros και το Wimbledon για τρία χρόνια στη σειρά(!), κατέκτησε συνολικά 6 Wimby.
Στην τέταρτη θέση δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον θρυλικό Pete Sampras, που έχει στην τροπαιοθήκη του 10 χορτάρινους τίτλους με 101 νίκες και 20 ήττες (.835).
Ο μόνος εν ενεργεία παίκτης που πλησιάζει το ποσοστό του Federer είναι ο Andy Murray με 78 νίκες, 16 ήττες (.830) και 5 τίτλους συνολικά.
Δίχως αμφιβολία το γρασίδι αποτελεί την πιο απαιτητική επιφάνεια για τένις, με πολλούς ακόμα και από τους κορυφαίους να δυσκολεύονται να βρουν τα πατήματά τους και να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους. Ποιες είναι όμως οι προϋποθέσεις για να πετύχει κάποιος στην εν λόγω επιφάνεια;
Ο εφτά φορές πρωταθλητής του Wimbledon, Pete Sampras, πιστεύει: “Ο τενίστας που μπορεί να κινηθεί με ευκολία πάνω στο γρασίδι θα πετύχει. Όταν έπαιζα εγώ, το σέρβις ήταν το κλειδί της νίκης, αν και μέσα μου πίστευα ότι η υποδοχή ήταν πιο σημαντική.”
Ο Αυστραλός 3 φορές πρωταθλητής του Wimby, John Newcombe θεωρεί ότι: “Ένας καλός παίχτης στο χορτάρι πρέπει να έχει ισχυρό επιθετικό, αλλά και αμυντικό volley, το οποίο θα πρέπει να υποστηρίζεται από δυνατό σέρβις με πολύ σπιν”.
Τόσο ο Sampras, όσο και ο Newcombe δεν συναντούσαν ιδιαίτερες δυσκολίες στην μετάβασή τους από το χώμα στο γρασίδι. Ήταν κάτι εντελώς φυσικό για αυτούς. “Περισσότερα έπρεπε να το διαχειριστείς με το μυαλό, στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι χρειαζόταν μικρές προσαρμογές στα χτυπήματα. Από την πρώτη προπόνηση μπορούσες να έχεις τελειοποιήσει τις αλλαγές αυτές.”, δήλωσε ο Sampras.
Εδώ και 15 περίπου χρόνια η τεχνική του “serve and voelly” στο χόρτο έχει περιοριστεί αισθητά. Ο τελικός του 2002 ανάμεσα σε David Nalbadian και Lleyton Hewitt (ο Hewitt κέρδισε), έδωσε το σύνθημα για την… αποκαθήλωση του στιλ αυτού του παιχνιδιού.
Ο Newcombe παραδέχεται: “Οι περισσότεροι παίκτες σήμερα μπορούν να βγάλουν τα volleys στο ύψος του φιλέ ή πιο πάνω, αλλά πολύ δύσκολα ανταποκρίνονται σε άμυνα με volley κάτω από το ύψος του φιλέ, όπως έκαναν με επιτυχία ο Edberg και ο Rafter. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται στο ότι δεν έχουν γρήγορη κίνηση στο court, αλλά στην ανικανότητά τους να βγάλουν δύσκολα volleys. Χτυπάνε με μεγάλη δύναμη την μπάλα και προσεγγίζουν το φιλέ και μένουν έκπληκτοι όταν η μπάλα έρχεται στα ύψος των ποδιών τους στην service line. Κατά τη γνώμη μου ο τρόπος του παιχνιδιού κοντά στο φιλέ πρέπει να διδάσκεται στην ηλικία των 10-15 ετών”.
Για να δούμε τι μας επιφυλάσσουν και φέτος τα courts με το… καλοκουρεμένο γκαζόν!!!
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Λουριδάς
