Πραγματοποιώντας το τουρνουά της ζωής του, ο Μάριν Τσίλιτς ήταν ο μεγάλος θριαμβευτής του φετινού US Open, επικρατώντας στον τελικό με straight sets νίκη του Κέι Νισικόρι. Ο θρίαμβος του Κροάτη , σε συνδυασμό με την απουσία απ’τον τελικό των Big Four, μας προϊδεάζει για αλλαγή σκυτάλης στα courts. Ή μήπως όχι;

Παίζοντας περίπου διαστημικό τένις, ειδικά στα τελευταία στάδια του τουρνουά, μόνο ως πανάξια μπορεί να χαρακτηριστεί η κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου από τον υψηλόσωμο Κροάτη.

Στον προημιτελικό κέρδισε με περίπατο τον Μπέρντιχ. Στον ημιτελικό απέκλεισε τον Φέντερερ, κάνοντας το καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του, με μια εμφάνιση που δε ξέρω αν και ο ίδιος ο προπονητής του, ο Γκόραν Ιβανίσεβιτς, πίστευε στα μάτια του με αυτά που έβλεπε να κάνει στο court o αθλητής του…. 

Τρομακτικής δύναμης και ακρίβειας ground strokes, winner που έβγαιναν από παντού, άνοιγμα του γηπέδου με μεγάλη ευκολία, απίστευτες επιστροφές service. Ένα τέλειο παιχνίδι από τον Κροάτη, που εξέπληξε τους πάντες και σίγουρα και τον ίδιο τον Φέντερερ, που έδειχνε ως εκείνη τη στιγμή το μεγάλο φαβορί για τον τίτλο.

Στον τελικό, αντιμετώπιζε την άλλη μεγάλη έκπληξη του τουρνουά, τον εκπληκτικό Κέι Νισικόρι που ερχόταν με φόρα από εντυπωσιακές εμφανίσεις και μεγάλο παράσημο τη νίκη επί του Τζόκοβιτς στον ημιτελικό. Όσους περίμεναν μια μεγάλη μάχη, ανάμεσα σε δύο παίκτες που θα πάλευαν για το παρθενικό τους Major, ο Τσίλιτς τους διέψευσε πανηγυρικά. Συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο των προηγούμενων εμφανίσεών του, ήταν πάλι καταιγιστικός, μην αφήνοντας περιθώρια αντίδρασης στον Ιάπωνα. Με ένα εύκολο 3-0, πανηγύρισε στην Νέα Υόρκη το 1ο Grand Slam της καριέρας του, σε έναν τελικό που δε μπορούμε να πούμε ότι θα χαραχθεί στη μνήμη μας…

Έβγαζε μια αίσθηση, ότι κάτι λείπει….

Δε ξέρω πόσοι ήταν αυτοί, που θα μπορούσαν να προβλέψουν ότι  το ζευγάρι του φετινού τελικού στο US Open, θα ήταν μεταξύ Τσίλιτς-Νισικόρι. Μάλλον ελάχιστοι…..

Μετά από 9 χρόνια, από το Αυστραλιανό Open του 2005 και 38 συνεχείς διοργανώσεις Grand Slam, δεν ήταν φιναλίστ κανένα από τα τρία ιερά τέρατα του παγκόσμιου τένις. Για πρώτη φορά ούτε ο Ρότζερ Φέντερερ, ούτε ο Ράφα Ναδάλ, ούτε ο Νόβακ Τζόκοβιτς ήταν εκεί. Η ταυτόχρονη απουσία από τον τελικό και των τριών μύθων του αθλήματος, έβγαλε στην επιφάνεια συζητήσεις περί τέλους εποχής. Είναι όμως έτσι?  Ήρθε η στιγμή, που το κυρίαρχο κατεστημένο που έχουν δημιουργήσει με τη μοναδική αξία τους οι «Τρεις Σωματοφύλακες», αρχίζει να γκρεμίζεται?

Προσωπική μου εκτίμηση, είναι κατηγορηματικά, πως όχι.

Τα χρυσά χρόνια που διάγει το τένις την τελευταία περίπου δεκαετία, θα έλεγα καθόλου συμπτωματικά, συμπίπτουν χρονικά με την ύπαρξη στο tour των τριών μεγάλων τενιστών της εποχής μας. Φέντερερ, Ναδάλ, Τζόκοβιτς,  δημιούργησαν όλα αυτά τα χρόνια μια δυναστεία, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει ξανά στην ιστορία του αθλήματος. Η συνέπεια και η συνέχεια που έχουν στις επιτυχίες, θα μπορούσαν  να χαρακτηριστούν μνημειώδεις. Και εκεί νομίζω βρίσκεται η ουσία. Στη διάρκεια. Τα 38 Grand Slam που έχουν κατακτήσει συνολικά οι τρεις τους και το ότι από το 2004, η κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης είναι μόνιμα κατειλημμένη από αυτούς, δείχνει το μέγεθος αυτής της διάρκειας…..

Η κατάκτηση του φετινού US Open από τον Μάριν Τσίλιτς, ήταν μόλις η 5η φορά στα τελευταία 9 χρόνια που τίτλος Major, δεν πήγε στα χέρια ενός από τους Big 3. O Kροάτης, με το αναμφισβήτητα πολύ μεγάλο ταλέντο, θα πρέπει τώρα να αποδείξει ότι είναι ικανός να έχει και συνέχεια. Ότι ο θρίαμβός του στο Μεγάλο Μήλο, δεν ήταν μια φωτοβολίδα. Θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε, αν θα καταφέρει να κάνει αυτό που δεν κατάφεραν, οι άλλοι τρεις παίκτες που έχουν σπάσει σποραδικά το αρραγές μέτωπο του Ρότζερ, του Ράφα και του Νόλε και έχουν κατακτήσει Grand Slam. Να έχει διάρκεια.

Αυτό που δεν κατάφερε ούτε ο Ντελ Πότρο, που βέβαια έχει ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς,ούτε ο Βαβρίνκα, ούτε ο Μάρεϊ. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι πάντως, ο Βρετανός είναι αυτός που πήγε ένα βήμα παραπάνω από τους υπόλοιπους. Πλησίασε τους τρεις μεγάλους περισσότερο από τον καθένα, αλλά δεν τους έφτασε….

Στο ανδρικό tour υπάρχουν πολλοί σπουδαίοι παίκτες, που περιμένουν την ευκαιρία τους να αποδείξουν, ότι μπορούν να διεκδικούν πια τους μεγάλους τίτλους από την «χρυσή τριάδα».

Οι δύο φιναλίστ του τελικού στο Flushing Meadows, ο Μάριν Τσίλιτς και ο Κέι Νισικόρι, αποτελούν παραδείγματα τενιστών που έχουν τα όπλα, να κοιτάξουν στα μάτια τους μεγάλους και να τους αμφισβητήσουν. Είναι δεδομένο ότι το τενιστικό τους επίπεδο είναι πολύ υψηλό. Ο ανταγωνισμός πια είναι τρομακτικός.

Αλλά πρέπει να μας αποδείξει, αυτή η λεγόμενη δεύτερη κατηγορία μεγάλων παικτών, ότι έχει και την mentalite που χρειάζεται για να διατηρηθεί σε αυτό το κορυφαίο επίπεδο συνεχώς και όχι με εκλάμψεις. Ας διατηρούμε μια επιφυλακτικότητα, μέχρι να δούμε ότι μπορούν στην πράξη να εγκατασταθούν στο τενιστικό Έβερεστ.

Νομοτελειακά θα έρθει η στιγμή, που θα τελειώσει η υπέρλαμπρη περίοδος των τριών κορυφαίων τενιστών της εποχής μας. Ο Ρότζερ, ο Ράφα και ο Νόλε θα παραδώσουν τη σκυτάλη στην επόμενη φουρνιά που καραδοκεί. Τα χρόνια περνούν αμείλικτα για όλους.

Το μεγαλείο της αθλητικής τους προσωπικότητας όμως, μας εξασφαλίζει ότι όσο αυτοί θέλουν να αγωνίζονται, θα έχουν πάντα τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Όσο θα κοσμούν τα court με την παρουσία τους, θα είναι οι men to beat για τους υπόλοιπους!

Η αθλητική ιστορία μας έχει διδάξει, ότι η διάρκεια και η συνέχεια, είναι τα γνωρίσματα που διαχωρίζουν τους μεγάλους πρωταθλητές, από τους τεράστιους πρωταθλητές!  

Μάνος Παπαδάκης – m.papadakis@tennis24.gr

Video highlights
Previous articleINTERSPORT Tennis Open
Next articleΚολοκοτρώνεια Tennis Open 2014